Zwierzęta

Wielkości kosa. Głowa, kark, pokrywy nadogonowe szare, popielate. Kantar czarny, nad okiem i za okiem biała brew. Sterówki czarne, grzbiet brązowy, tak jak skrzydła, których lotki są brunatnoczarne. Podgardle lekko pomarańczowe, upstrzone pionowymi rzędami trójkątnych plamek. Pierś i boki brzucha upstrzone rzędami plamek w kształcie grotu. Brzuch kremowy, na piersi po bokach jasnopomarańczowe palmy. Nogi ciemnoszare, dziób żółty z szarą końcówką. W locie u kwiczoła pokrywy podskrzydłowe białe. Samica ubarwiona podobnie jak samiec, kolory jednak są mniej wyraziste, przyblakłe. Sylwetka kwiczoła jest smukła, ogon wydaje się dłuższy niż u kosa.

Chrząszcz niewielkich rozmiarów. Ciało u samców lekko przypłaszczone, u samic silnie wypukłe przez odwłok wypełniony jajami.
Barwa wierzchniej strony ciała zazwyczaj zielona, złocistozielona, kolory zawsze bardzo żywe. Bardzo rzadko występują formy barwne o niebieskich lub miedzistych pokrywach. Na głowie 11-członowe czułka. Trzy nasadowe człony nagie i metalicznie zielone, natomiast końcowe owłosione i przez to wydają się matowe.
Punktowanie wierzchniej strony ciała bardzo gęste i mocno nakłute, na pokrywach z reguły silniejsze niż na głowie i przedpleczu.
Wierzchnia strona odnóży także metalicznie zielona.
Spód ciała czarnozielona lub ciemnogranatowa z metalicznym połyskiem.
Skrzydła drugiej pary dobrze rozwinięte – gatunek sprawnie latający.
Dymorfizm płciowy przejawia się w budowie stóp – u samca końcowe człony stóp pierwszej i drugiej pary nóg są poszerzone. Ponadto samice posiadają bardzo charakterystycznie rozciągnięte odwłoki, wystające spod pokryw i wypełnione jajami.

Krzyżodziób świerkowy z pozoru niczym nie różni się od pozostałych łuszczaków. Nieco większy od wróbla, o podobnej sylwetce. Jednak, kiedy przyjrzymy mu się dokładnie, ujrzymy cechę, dzięki której otrzymał on swoją nazwę. Dziób tego ptaka jest tak zbudowany, że dolna i górna część krzyżują się. Dziób ten jest masywny, ostro zakończony. Idąc tym tropem powinniśmy wiedzieć, że kości i mięśnie głowy oraz szyi krzyżodzioba są asymetryczne.
U ptaków tych występuje dymorfizm płciowy, przejawiający się min. w kolorystyce ubarwienia. Samica jest zielona, lekko łuskowana. Boki głowy ma szare, skrzydła grafitowe. Samiec jest ubarwiony jaskrawo - czerwony, z ciemną pręgą przechodzącą od dzioba, przez oko, do tyłu głowy, oraz grafitowymi skrzydłami. Nogi u krzyżodzioba są czarne, dziób czarny. Ogon z ciemniejszymi, grafitowymi sterówkami, wcięty. Podogonie biało-szare. Oczy czarne.

Ciało silnie sklepione. Na głowie daje się zauważyć bardzo duży nadustek, który jest wysunięty przed głowę i jest zaokrąglony. Nadustek przykrywa od góry aparat gębowy. U samca na nadustku występuje dość długi, cienki i zagięty ku tyłowi róg (stąd nazwa gatunku – księżycoróg). U samicy na nadustku także znajduje się róg, ale jest on znacznie krótszy, szerszy i na końcu rozdwojony.
Przedplecze szerokie i dość krótkie, gładkie i błyszczące. U samca część środkowa bardzo mocno sklepiona i oddzielona od boków głębokimi dołkami. Boki przedplecza samca wyciągnięte w lekko na zewnątrz wygięte kolce. U samicy część środkowa przedplecza nie jest tak silnie sklepiona, dołki są płytsze, a kąty przednie wytworzone są w niewielkie guzki. Na uwagę zasługuje fakt, iż u samców występuje bardzo duże spektrum zmienności osobniczej i bardzo małe samce często mogą mieć przedplecze wykształcone jak u samic.
Pokrywy u obu płci silnie sklepione z wyraźnie zaznaczonymi płaskimi zagonikami i zagłębionymi bruzdami między nimi.

Ptak średniej wielkości, którego ubarwienie świadczy o tym, że przebywa przeważnie w dolnej części lasu, gdzie jest ciemno i buro. Samiec jest całkowicie czarny z jaskrawym żółtopomarańczowym dziobem. Powieki tworzą wokół oka żółtą obwódkę. Samica jest ciemnobrązowa, w jej ubarwieniu widać lekkie nakrapianie i kreskowanie zwłaszcza na brzuchu i podgardlu. Dziób samicy jest brązowoszary. Młode są podobne do samicy, tylko nieco jaśniejsze i bardziej nakrapiane. Ptaki te mają smukłe nogi przystosowane do biegania i skakania. Ostry dziób pozwala na łatwe zdobywanie pokarmu zwierzęcego. Ogon jest dość długi, wyraźnie widoczny i w locie i w spoczynku. Siedzący i chodzący ptak wielokrotnie zadziera go do góry.

Kret ma pokrój ciała dość krępy i walcowaty. Patrząc od zewnątrz trudno jest wyróżnić szyję. Jest to spowodowane specyficznym wykształceniem szkieletu: odcinek szyjny kręgosłupa leży w dość silnie rozwiniętej obręczy pasa barkowego, a nie jak u innych ssaków pomiędzy pasem barkowym a głową.
Na głowie można wyróżnić wydłużony ryjek. Kret nie posiada małżowin usznych a oczy ma bardzo małe.
Kończyny przednie bardzo masywne z silne rozwiniętym kośćcem. Stopy tej pary nóg są bardzo mocno poszerzone i porośnięte po bokach specjalnym typem sierści co zwiększa powierzchnię grzebną. Palce stóp są zakończone bardzo silnymi i długimi pazurami. Tak wykształcona stopa jest przystosowaniem do kopania w ziemi korytarzy i wyrzucania ziemi na boki ciała oraz wypychaniem jej z korytarzy.
Kończyny tylne są normalnie wykształcone.
Ogon dość krótki.
Ciało pokryte jest miękkim, aksamitnym, krótkim i bardzo gęstym futrem. Na ryjku i ogonie znajdują się dłuższe włosy czuciowe. Na brzusznej stronie ciała znajdują się 4 pary sutek.
Wzór zębowy: 3143/3143.