Zwierzęta

jest niewielkim ptakiem, mniejszym od wróbla. Ma jednak stosunkowo dużą głowę. Brak dymorfizmu płciowego. Samiec jak i samiczka są na górze brązowe ozdobione ciemnymi plamkami. Spód ich ciała jest zółtawobiały. Nad okiem przebega charakterystyczna biała brew, a na ciemieniu wyraźnie zaznaczają się brązowe paski. Młode zaś są plamkowane po bokach gardła i na wolu.

Ta kaczka ma długą szyję i dziób, taki też ogon i do tego ostro zakończony (u samca dwie środkowe sterówki są czarne, szpiczasto zakończone i sięgają ok. 18 cm poza koniec ogona – A. Haber, M. Nunberg). Najbardziej jednak charakterystyczną cechą samca rożeńca w okresie lęgowym (X-VI) są tzw. „rogi”, czyli dwie białe przepaski ciągnące się po obu stronach brązowej głowy od szyi do potylicy, szersze u dołu i zwężające się ku górze. Lusterko brudnozielone (Samiczka ma z kolei brunatne i matowe).
Z kolei samiczka w upierzeniu godowym jak i spoczynkowym (VII-IX) jest bardzo nakrapiana (dotyczy to również samca po okresie godowym). Podobnie wyglądają ptaki młode. (Hudec 19993).

Bardzo podobny do orlika krzykliwego. Dorosłe orliki grubodziobe są prawie całe ciemnobrązowe z pokrywami skrzydłowymi ciemnobrunatnymi nie skontrastowanymi z lotkami. Większość osobników posiada od spodu skrzydeł jedną jasną, sierpowatą plamę na styku pokryw i lotek pierwszorzędowych. Dorosłe ptaki mają tęczówkę ciemnobrązową. Młode orliki są bardzo ciemne z przynajmniej dwoma pasami jasnopłowych plam (tzw. pereł) na czarniawych pokrywach skrzydłowych. Jak wszystkie orły właściwe skok ma upierzony aż do palców, ale nogawica jest wyraźnie węższa niż u np. orła przedniego. Od orlika krzykliwego najpewniej można go odróżnić po białych plamach na kuprze (z wierzchu) choć nie zawsze one występują. Obydwa orliki w locie szybowcowym mają skrzydła lekko opuszczone (”oklapnięte”), co wyróżnia je od innych drapieżnych, bynajmniej nie sokołów (Mizera; Maciorowski 2002).

stare ptaki mają wierzch ciała szaropopielaty, spód jasny w poprzeczne, faliste prążki (bardzo dla niego charakterystyczne, takie same występują jeszcze z krajowych u krogulca i sokoła wędrownego). Podogonie zdobią szersze, ciemne paski z jasną plamą u nasady. Sterówki zakończone wachlarzowato (w przeciwieństwie do podobnego krogulca). Nad okiem charakterystyczna szeroka, biała brew. Tęczówka jaskrawożółta (u starych samców ognista). Cała sylwetka z krótszymi skrzydłami w stosunku do tułowia i dość długim ogonem, w porównaniu np. ze zbliżonym do jastrzębia rozmiarami myszołowem.
Młode jastrzębie mają wierzch ciała bardziej brązowy i przede wszystkim zamiast falistych prążków, plamki w kształcie spadających kropel wody. Sylwetka, tęczówka i brew nad okiem takie same jak u starych ptaków (Haber, Nunberg 1956).