Zwierzęta

Górna strona skrzydeł - skrzydła przednie w zarysie trójkątne, tylne spiczaste. Wierzch obu par skrzydeł ciemnobrunatny, przy czym u samców w zależności od kąta padania światłą występują fioletowo-niebieskie refleksy. Brzegi boczne skrzydeł u obu płci zawsze jaśniejsze, brunatne. Na skrzydle przednim znajduje się kilka luźno rozrzuconych białych plamek, natomiast na skrzydle tylnym występuje biała przepaska przez środek skrzydła. Na górnym skrzydle pomiędzy żyłkami m2 i m3 znajduje się czarna mała plamka w pomarańczowej obwódce u brzegu bocznego, podobna plamka występuje na skrzydle tylnym w okolicy jego wierzchołka.
Dolna strona skrzydeł - w zasadzie ubarwienie dolnej strony skrzydeł jest odpowiednikiem ubarwienia górnej strony, brak tu jedynie niebieskiego połysku u samców, a barwy są bardziej stonowane i dające ubarwienie maskujące, czyli kryptyczne.
Dymorfizm płciowy wyraźnie zaznaczony, manifestuje się fioletowo-niebieskim połyskiem górnej strony skrzydeł u samców.
Gąsienica - przypomina ślimaka bezmuszlowego. Jest barwy zielono-żółtej.

Górna strona skrzydeł - skrzydła przednie w zarysie trójkątne, tylne spiczaste. Wierzch obu par skrzydeł ciemnobrunatny, przy czym u samców w zależności od kąta padania światłą występują fioletowo-niebieskie refleksy. Brzegi boczne skrzydeł u obu płci zawsze jaśniejsze, brunatne. Na skrzydle przednim znajduje się kilka luźno rozrzuconych białych plamek, natomiast na skrzydle tylnym występuje biała przepaska przez środek skrzydła. Na górnym skrzydle pomiędzy żyłkami m2 i m3 znajduje się czarna mała plamka u brzegu bocznego, natomiast na skrzydle tylnym w okolicy jego wierzchołka także znajduje się czarna plamka, ale w pomarańczowej obwódce.
Dolna strona skrzydeł - w zasadzie ubarwienie dolnej strony skrzydeł jest odpowiednikiem ubarwienia górnej strony, brak tu jedynie niebieskiego połysku u samców.
Dymorfizm płciowy wyraźnie zaznaczony, manifestuje się fioletowo-niebieskim połyskiem górnej strony skrzydeł u samców.
Gąsienica - przypomina ślimaka bezmuszlowego. Jest barwy zielono-żółtej.

jak sama nazwa wskazuje wizytówką tej kaczki są po pierwsze kolory, po drugie kolory i po trzecie … to samo. Niewątpliwie pod tym względem mogłaby konkurować z południowoamerykańskimi papugami. Zaznaczyć jednak trzeba, ze te barwy dotyczą tylko samca i to w okresie godowym. Ale do rzeczy: mandarynka pieści oko barwą pomarańczy, rdzawooczerwoną, zieloną z metalicznym błyskiem i bielą. Głowę zdobi kolorowy czub, zaś najbardziej niesamowite wrażenie robią lotki drugorzędowe ukształtowane w piękne żagle koloru …. właśnie mandarynkowego.
Poza okresem godowym samce (zawsze zachowują czerwony dziób) upodobniają się do samic, które z kolei „noszą się” znacznie skromniej, bo w tonacji szarobrunatnej z równie szarym dziobem. Mają jednak swoją specyficzną cechę charakterystyczną: jasną otoczkę wokół oka rozciągającą się w tyle jako biała brew. Młode są podobne do samiczek.

Długość ciała 2-2,90 m, wysokość 1,50-2,10 m, kikutowaty ogon, prawie niewidoczny spod futra. Futro czarnobrązowe, u młodych rdzawobrązowe, bez plam. Głowa długa jak u konia, górna szeroka warga zwiesza się nad dolną, poroże byka najczęściej łopatowate.

trochę mniejsza od bociana. Stare ptaki mają wierzch głowy i szyję białe. Nad okiem ciemna opaska. Z tyłu pęk wydłużonych, czarnych piór, tzw. czub. Wierzch ciała siwopopielaty, spód biały z podłużnymi, czarnymi pasami (taki sam pas występuje na przedniej części szyi). W okresie godowym pióra na wolu ozdobnie wydłużone. Dziób sinawożółtawy, oczy zielonkawo-żółte. Cechą charakterystyczną czapli jest słabo rozwinięty gruczoł kuprowy, który został zastąpiony przez pęk piór puchowych (w formie gąbczastych poduszeczek) na piersi i grzbiecie. Wytwarzają one tzw. puder spełniający to samo zadanie, co łój z gruczołu kuprowego.