Zwierzęta

Muszla kulista, z wyraźną, ale niską stożkowatą skrętką, z kształtu bardzo podobna do muszli winniczka, tylko mniejsza i o delikatniejszych ściankach. Barwa muszli jest jasna, w odcieniach od białego po żółtawy. Rzadko na powierzchni zewnętrznej mogą występować ciemniejsze plamki. Dołek osiowy jest zasłonięty przez fałd wargi muszli i niewidoczny. Warga najczęściej biała, nie kontrastuje z pozostałą barwą muszli.
Ciało ślimaka: noga i głowa jasnobrązowe, często ciemniejsze od muszli, o powierzchni dość chropowatej.

Ślimak żółtawy, Helix lutescens

systematyka	Typ: mięczaki (Mollusca) Gromada: brzuchonogi (Gastropoda) Podgromada: płucodyszne (Pulmonata) Rząd: trzonkooczne (Stylommatophora) Rodzina: ślimakowate (Helicidae) Podrodzina: ślimaki (Helicinae) Rodzaj: ślimak (Helix) Gatunek: ślimak żółtawy (Helix lutescens)
wygląd	Muszla kulista, z wyraźną, ale niską stożkowatą skrętką, z kształtu bardzo podobna do muszli winniczka, tylko mniejsza i o delikatniejszych ściankach. Barwa muszli jest jasna, w odcieniach od białego po żółtawy. Rzadko na powierzchni zewnętrznej mogą występować ciemniejsze plamki. Dołek osiowy jest zasłonięty przez fałd wargi muszli i niewidoczny. Warga najczęściej biała, nie kontrastuje z pozostałą barwą muszli. Ciało ślimaka: noga i głowa jasnobrązowe, często ciemniejsze od muszli, o powierzchni dość chropowatej.
występowanie	Ślimak żółtawy ma zasięg dysjunktywny, rozdzielony przez Karpaty. Część północno-wschodnia zasięgu obejmuje wyżyny południowopolskie, Podole, Mołdawię, natomiast część zachodnio-południowa zasięgu obejmuje Spisz. Siedmiogród i Równinę Węgierską. W Polsce występuje głownie na Wyżynie Lubelskiej, Małopolskiej, Roztoczu, Podkarpaciu i w Kotlinie Sandomierskiej. Spotykany jest w siedliskach suchych, silnie nasłonecznionych, często pochodzenia antropogenicznego. W miejscach występowania jest dość liczny.
tryb życia	Ślimak ten charakteryzuje się dwiema fazami cyklu dobowego w ciepłe, słoneczne dni. Główny szczyt aktywności przypada na godziny wczesnoporanne, zaraz po wschodzie słońca, gdy na roślinach zbiera się rosa. Później ślimak, na okres gorących godzin południowych zapada w lekkie odrętwienie, na ziemi lub na łodygach roślin. W wilgotne, parne i pochmurne dni przejawia aktywność całodobową.
ochrona	Ślimak żółtawy podlega ścisłej ochronie gatunkowej. Umieszczony jest na Czerwonej Liście Zwierząt Zagrożonych i Ginących z kategorią NT – gatunek niższego ryzka, ale bliski zagrożenia. Umieszczony w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt – Bezkręgowce z kategorią LC – gatunek niższego ryzyka, najmniejszej troski. Zagrożenia: Nie wykazuje się dla tego gatunku konkretnych zagrożeń. Wynika to z tego, iż słabe jest rozpoznanie rozmieszczenia tego gatunku w kraju, zasiedla on niestałe siedliska antropogeniczne i jego występowanie w Polsce leży na granicy zasięgu. Jedynym, ważnym zagrożeniem może być zbieractwo winniczka w miejscach występowania ślimaka żółtawego. Zbyt mało rygorystyczne zasady skupu winniczka (małe rozmiary muszli) mogą przyczyniać się do wyłapywania w celach handlowych ślimaka żółtawego wraz ze ślimakiem winniczkiem. Dlatego należałoby dokładnie przestrzegać wielkości minimalnej dopuszczalnej dla winniczka, co zapobiegnie skupowi mniejszych ślimaków żółtawych.
biologia	Liczba składanych jaj przez ślimaka żółtawego wynosi średnio 30 – 40 dla jednego zniosu. Jaja są dość duże – o średnicy około 4 – 5 mm. Młode ślimaki opuszczają osłonki jajowe po około dwóch tygodniach, natomiast po kolejnych dwóch tygodniach opuszczają jamki lęgowe. Dojrzałość płciową uzyskują w wieku 4 – 5 lat.
piśmiennictwo