Zwierzęta

Jest to nieduży gatunek ważki. Przód głowy (czoło) jak u większości zalotek jest biały. Warga górna ciemna z dwiema jasnymi plamkami. U samców tułów i nasada odwłoka są przyprószone na błękitno, u samicy na odwłoku i tułowiu znajduje się delikatny żółty rysunek.
Skrzydła tylne zaczernione u nasady, poza tym całe przeźroczyste. Pterostigma ciemna, brunatna. Pole za pterostigma posiada przyprószone na biało żyłki.
Na końcu cylindrycznego odwłoka występują na biało zabarwione przydatki analne.
Gatunkiem podobnym w kraju jest zalotka spłaszczona (Leucorrhinia caudalis). Różni się ona od zalotki białoczelnej budową pola kubitalnego w skrzydle tylnym, oraz pterostigmą, która u samic zalotki spłaszczonej jest jasna od spodu.

Zalotka białoczelna, Leucorrhinia albifrons

systematyka

Rząd: ważki (Odonata)
Podrząd: ważki różnoskrzydłe (Anisoptera)
Rodzina: ważkowate (Libellulidae)
Rodzaj: zalotka (Leucorrhinia)
Gatunek: zalotka białoczelna (Leucorrhinia albifrons)

wygląd

występowanie

Jest to gatunek o zasięgu euro-syberyjskim, na wschód docierającym po Ural i Ałtaj. W Europie środkowej znana z rozproszonych stanowisk we Francji, Holandii, Niemczech, Polsce, Austrii. Na północy zasięgu znana z południowych dzielnic Szwecji i Finlandii.
W krajach, gdzie występuje jest gatunkiem bardzo rzadkim i występującym lokalnie.
W Polsce znana głownie z regionów północnych, gdzie zasiedla wody stojące, dystroficzne i oligotroficzne, zwłaszcza torfowiska.

tryb życia

Larwy bytują wśród roślinności wodnej, gdzie doskonale się maskują i czekają na ofiarę.

ochrona

W Polsce podlega ochronie gatunkowej.
Umieszczona jest na Czerwonej Liście Zwierząt Zagrożonych i Ginących z kategorią LC – gatunek niższego ryzyka, najmniejszej troski.
Ujęta jest w załączniku IV Dyrektywy Siedliskowej Unii Europejskiej.

Zagrożenia
Jako główne zagrożenia podawane są:

melioracje i osuszanie torfowisk i bagien przez człowieka,

naturalne zarastanie torfowisk i zanikanie na nich powierzchni wody, gdzie odbywa się rozwój larwalny,

nieprawidłowo prowadzona gospodarka leśna polegająca na wycinaniu lasów nad brzegami małych torfowisk śródleśnych, które po wystawieniu na działanie słońca szybko zanikają.

W celu ulepszenia ochrony należałoby objąć ochroną siedliska występowania gatunku. Zaniechać melioracji i osuszania na obiektach gdzie zalotka występuje i odbywa lęgi. W rejonach zbiorników gdzie zachodzi rozwój larw należałoby także zaprzestać zabiegów, które mogłyby naruszyć poziom wód gruntowych i zmienić gospodarkę wodną w danym regionie.

Zalotka większa może występować w siedliskach z załącznika I Dyrektywy Siedliskowej, co może sprzyjać ochronie tego gatunku poprzez ochronę tych siedlisk. Można tu wymienić:

torfowiska wysokie z roślinnością torfotwórczą,

torfowiska wysokie zdegradowane, zdolne do naturalnej i stymulowanej regeneracji,

torfowiska przejściowe i trzęsawiska.

Zalotka białoczelna ponieważ występuje w tych samych siedliskach co inne gatunki zalotek może stać się gatunkiem parasolowym dla ochrony innych gatunków.

biologia

Rozwój larwalny trwa dwa lata. Pod koniec drugiego okresu życia jest już gotowa do przekształcenia się w imago. Dorosłe osobniki żyją około 40 – 45 dni. Najintensywniejszy okres kopulacji przypada na przełom czerwca i lipca. Pary łączą się w tandemy najczęściej w godzinach przed- i po- południowych. Samice składają jaja wśród roślinności zanurzonej.

Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej.
"Niniejszy dokument został opublikowany dzięki pomocy finansowej UE. Za treść tego dokumentu odpowiada autor opracowania, poglądy w nim wyrażone nie odzwierciedlają w żadnym razie oficjalnego stanowiska UE"