Dodano: 2 lipca 2007
Chrząszcz o ciele szerokim i dość spłaszczanym.
Ubarwiony, podobnie jak inni przedstawiciele tego rodzaju bardzo charakterystycznie, przez co jest łatwy do zauważenia. Głowa, przedplecze, tarczka, czułka i większa część odnóży oraz spód ciała są czarne z metalicznym, często stalowym połyskiem. Pozostała część ciała: pokrywy i część przydatków są ceglastoczerwone.
Punktowanie przedplecza dość silne i duże, skupione głownie w dwóch bruzdach po jego bokach. Mikrorzeźbę pokryw tworzy gęste, bezładne i głęboko nakłute punktowanie.
Dymorfizm płciowy przejawia się w wykształceniu u samców szerszych członów stóp na wszystkich odnóżach. Poza tym samice są zazwyczaj większe i masywniejsze od samców.
Cechą gatunkową w ubarwieniu pozwalająca na odróżnienie od pokrewnej rynnicy topolowej jest brak ciemnej plamki na wierzchołku pokryw.
Najbardziej podobnym gatunkiem do rynnicy osikowej jest rynnica wierzbowa. Jest ona praktycznie identyczna z wyglądu, przez co jest trudniejsza do odróżnienia. Najlepszym sposobem jest zaobserwowanie na jakiej roślinie żywicielskiej był okaz odłowiony, gdyż oba gatunki preferują inne rośliny. Z cech morfologicznych, oba gatunki różnią się niuansami budowy stóp i kształtu przedplecza. Ponadto, z reguły u rynnicy osikowej czerwona barwa pokryw jest ciemniejsza, jakby przydymiona.
Ubarwiony, podobnie jak inni przedstawiciele tego rodzaju bardzo charakterystycznie, przez co jest łatwy do zauważenia. Głowa, przedplecze, tarczka, czułka i większa część odnóży oraz spód ciała są czarne z metalicznym, często stalowym połyskiem. Pozostała część ciała: pokrywy i część przydatków są ceglastoczerwone.
Punktowanie przedplecza dość silne i duże, skupione głownie w dwóch bruzdach po jego bokach. Mikrorzeźbę pokryw tworzy gęste, bezładne i głęboko nakłute punktowanie.
Dymorfizm płciowy przejawia się w wykształceniu u samców szerszych członów stóp na wszystkich odnóżach. Poza tym samice są zazwyczaj większe i masywniejsze od samców.
Cechą gatunkową w ubarwieniu pozwalająca na odróżnienie od pokrewnej rynnicy topolowej jest brak ciemnej plamki na wierzchołku pokryw.
Najbardziej podobnym gatunkiem do rynnicy osikowej jest rynnica wierzbowa. Jest ona praktycznie identyczna z wyglądu, przez co jest trudniejsza do odróżnienia. Najlepszym sposobem jest zaobserwowanie na jakiej roślinie żywicielskiej był okaz odłowiony, gdyż oba gatunki preferują inne rośliny. Z cech morfologicznych, oba gatunki różnią się niuansami budowy stóp i kształtu przedplecza. Ponadto, z reguły u rynnicy osikowej czerwona barwa pokryw jest ciemniejsza, jakby przydymiona.
Rynnica osikowa, Chrysomela tremula | systematyka | Rząd: chrząszcze (Coleoptera) Podrząd: chrząszcze wielożerne (Polyphaga) Nadrodzina: stonkokształtne (Chrysomeloidea) Rodzina: stonkowate (Chrysomelidae) Podrodzina: złotki (Chrysomelinae) Rodzaj: rynnica (Chrysomela) Gatunek: rynnica osikowa (Chrysomela tremula) |
|---|---|
| wygląd | Chrząszcz o ciele szerokim i dość spłaszczanym. Ubarwiony, podobnie jak inni przedstawiciele tego rodzaju bardzo charakterystycznie, przez co jest łatwy do zauważenia. Głowa, przedplecze, tarczka, czułka i większa część odnóży oraz spód ciała są czarne z metalicznym, często stalowym połyskiem. Pozostała część ciała: pokrywy i część przydatków są ceglastoczerwone. Punktowanie przedplecza dość silne i duże, skupione głownie w dwóch bruzdach po jego bokach. Mikrorzeźbę pokryw tworzy gęste, bezładne i głęboko nakłute punktowanie. Dymorfizm płciowy przejawia się w wykształceniu u samców szerszych członów stóp na wszystkich odnóżach. Poza tym samice są zazwyczaj większe i masywniejsze od samców. Cechą gatunkową w ubarwieniu pozwalająca na odróżnienie od pokrewnej rynnicy topolowej jest brak ciemnej plamki na wierzchołku pokryw. Najbardziej podobnym gatunkiem do rynnicy osikowej jest rynnica wierzbowa. Jest ona praktycznie identyczna z wyglądu, przez co jest trudniejsza do odróżnienia. Najlepszym sposobem jest zaobserwowanie na jakiej roślinie żywicielskiej był okaz odłowiony, gdyż oba gatunki preferują inne rośliny. Z cech morfologicznych, oba gatunki różnią się niuansami budowy stóp i kształtu przedplecza. Ponadto, z reguły u rynnicy osikowej czerwona barwa pokryw jest ciemniejsza, jakby przydymiona. |
| występowanie | Gatunek ten jest dużo szerzej rozsiedlony niż spokrewniony z nim rynnica wierzbowa. W Europie na zachód dociera do Pirenejów, natomiast na wschodzie areału znany z Kamczatki i Sachalina. Północna granica zasięgu biegnie przez północne krańce Wysp Brytyjskich i środkowe regiony Skandynawii, natomiast na południu obejmuje prawie cały Półwysep Apeniński i północną Grecję. W Polsce najrzadziej spotykany z trzech gatunków czerwonych rynnic. |
| pokarm | Roślinami żywicielskimi tego gatunku jest głównie osika, rzadziej zjada liście innych topól i czasami wierzb. |
| biologia | W ciągu roku rynnica osikowa daje jedno pokolenie. Zimują dorosłe osobniki ukryte w ściółce nieopodal systemu korzeniowego roślin żywicielskich. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
