Dodano: 16 marca 2007
Bardzo rzadki. Spotykany od lipca do września. Towarzyszy lasom liściastym i mieszanym. Najczęściej spotykany pod bukami, dębami i brzozami, z którymi tworzy mikoryzy. Gatunek ciepłolubny.
Do rodzaju Leccinum sp. zaliczane jest 16 gatunków. Są to:.
- Leccinum aerugineum
- Leccinum atrostipitatum
- Leccinum aurantiacum
- Leccinum crocipodium
- Leccinum duriusculum
- Leccinum onychinum
- Leccinum palustre
- Leccinum pseudoscabrum
- Leccinum quercinum
- Leccinum roseofractum
- Leccinum roseotinctum
- Leccinum salicicola
- Leccinum schistophilum
- Leccinum umbrinoides
- Leccinum versipelle
- Leccinum vulpinum
Występuje również pod nazwami: Krombholziella nigrescens (Richon & Roze) Šutara; Boletus tessellatus Millet; Boletus crocipodius Letell.; Boletus nigrescens Richon & Roze; Krombholzia crocipodia (Letell.) E.-J. Gilbert; Trachypus crocipodius (Letell.) Romagn.; Krombholziella crokipodia (Letell.) Maire; Leccinum nigrescens (Richon & Roze) Singer; Krombholziella crocipodia (Letell.) Maire
Koźlarz bruzdkowany, Leccinum crocipodium (Letell.) Watling 1961 | systematyka |
|
|
|---|---|---|
| budowa | Kapelusz średnicy od 50 do 160 mm. W kolorze początkowo oliwkowożółty, bladożółtawym, oliwkowożółty, cytrynowożółtym, z wiekiem ciemniejący i przybierający kolor brudnobrązowy, z odcieniem pomarańczowym. Na starość ciemny, brudnobrązowy.Gdy młody w kształcie półkulisty. Z wiekiem staje się wypukły, rozpostarty i poduszkowaty. Powierzchnia mniej lub więcej filcowata, często poletkowato spękana. W okresach wilgotnych delikatnie lepka. Skórka może być u brzegu lekko podwinięta i strzępiasta. Pory w barwie rurek. Drobne, w kształcie okrągławo - kanciaste. Uciśnięte lub uszkodzone ciemnieją. Rurki w barwie cytrynowożółte, później oliwkowożółte, niekiedy z różowawym odcieniem. Mogą lekko brązowieć. Długości od 20 do 30 mm. Przy trzonie głęboko wykrojone. Trzon w kolorze jasnocytrynowy, z wiekiem w odcieniu brudnobiaławym. Pokryty kosmkami lub brodawkami, które tworzą pionowe użebrowanie. Szorstki od drobnych kosmków. U młodych okazów często pękaty, a kosmki w górnej jego części mogą tworzyć rodzaj żeberek, które łącząc się, mogą tworzyć rodzaj siateczki.. Później gruby, w kształcie wrzecionowato zakończony, ze zgrubieniem w środkowej części. Długości od 50 do 200 mm. Grubość od 15 do 50 mm. Osadzony centralnie. Pod kapeluszem zwężony. Pełny. Miąższ jest w kolorze białawym lub cytrynowożółtym. Przebarwia się różowiejąc i czerwieniejąc, z odcieniem liliowym lub błękitnym. Zwarty, miękki, mięsisty i soczysty. W trzonie twardawy. U starych owocników gąbczasty. W smaku przyjemny i łagodny. Zapach niewyraźny, ale przyjemny. Zarodniki w wysypie barwy brudnożółtobrązowawej. W kształcie elipsoidalne lub elipsoidalno-wrzecionowate. Powierzchniowo gładkie. W kolorze żółtawe. Wielkość od 12 do 19 x od 6 do 8 µm. | |
| uwagi | Jadalny.
Jedyny z koźlarzy o cytrynowożółtym kolorze, kiedy młody i żółtych porach.
Gatunek podobny to: koźlarz grabowy - Leccinum pseudoscabrum (Kallenb.) Šutara; ochrowy w barwie kapelusza, o szarych lub szarożółtawych porach. Dość często występujący w okresie lata pod grabami.
Inne nazwy to: borowik bruzdkowany, kozak czerniejący.
|
|
| piśmiennictwo |
Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej.Komentarze
Brak komentarzy.
