Dodano: 12 marca 2013
Roślina niewielka, delikatna i cienka, bardzo krucha i łamliwa, rozgałęziona. Cała roślina jest przeważnie silnie inkrustowana, co powoduje, że ma ona szarozielone zabarwienie. Osobniki słabiej inkrustowane mają żywozielone zabarwienie. NIBYPĘDY: nibyłodyga o krótkich międzywęźlach. OKROWANIE: trójrzędowe, regularne, bardzo zmienne. Rzędy główne są silniej rozwinięte i przesklepiają rzędy boczne. NIBYLIŚCIE: ułożone po 7 -8 w okółku. Składają się z 5-7 członów, całe - z wyjątkiem ostatniego członu (2-3 komórkowego, krótkiego i zaostrzonego) - okorowane. U typowych osobników nibyliście są dłuższe od międzywęźli i proste (rzadko wygięte do środka). U osobników pochodzących z głębszych stanowisk nibyliście są znacznie krótsze od międzywęźli i prawie równe ich grubości (zwłaszcza nibyliście płodne). PRZYLISTKI: ułożone są w dwurzędowych okółkach; zróżnicowane. U typowych form, w górnym okółku są dłuższe, wygięte łukowato ku górze i zaostrzone, ich długość dochodzi do szerokości nibyłodygi. W dolnym okółku mają kształt wyraźnie kolisto-brodawkowaty. Niekiedy zróżnicowanie jest bardzo słabo widoczne, gdyż oba okółki wykształcone są brodawkowato. NIBYLISTKI: na nibyliściach płonnych są bardzo słabo rozwinięte (bardzo krótkie, cienkie i nierównomiernie wykształcone dookoła węzła nibyliścia), lub ich brak. Na nibyliściach płodnych nibylistki na stronie zewnętrznej również są słabo wykształcone, a na stronie wewnętrznej środkowe są dłuższe od lęgi, boczne zaś przeważnie od niej krótsze. KOLCE: bardzo małe, najczęściej brodawkowate, rzadko nieco większe. W szczytowym międzywęźlu są bardzo wyraźne, o kulistym kształcie. W dolnych okółkach często nie występują, bądź są bardzo słabo wykształcone. PIENNOŚĆ: jednopienna. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo na pierwszych 3 węzłach nibyliści. Plemnie są wyraźnie mniejsze od lęgni, o pomarańczowym zabarwieniu. Lęgnie są zabarwione na kolor zielony, lub pomarańczowy (na płytkich stanowiskach i podłożu organicznym) z 13-14 skrętami komórek okorowania. Koronka lęgni jest wyraźnie zamknięta, kształtem przypomina ścięty stożek. OOSPORY: czarne, z 11-12 silnymi listewkami.
Ramienica delikatna, Chara delicatula, syn. Ch. fragilis var. virgata, Ch. globularis var. virgata, Ch. pilifera | systematyka | Cesarstwo/Królestwo: Eukaryota Gromada: Charophyta Klasa: Charophyceae Rząd: Charales Rodzina: Characeae Rodzaj: Chara |
|---|---|
| wygląd | Roślina niewielka, delikatna i cienka, bardzo krucha i łamliwa, rozgałęziona. Cała roślina jest przeważnie silnie inkrustowana, co powoduje, że ma ona szarozielone zabarwienie. Osobniki słabiej inkrustowane mają żywozielone zabarwienie. NIBYPĘDY: nibyłodyga o krótkich międzywęźlach. OKROWANIE: trójrzędowe, regularne, bardzo zmienne. Rzędy główne są silniej rozwinięte i przesklepiają rzędy boczne. NIBYLIŚCIE: ułożone po 7 -8 w okółku. Składają się z 5-7 członów, całe - z wyjątkiem ostatniego członu (2-3 komórkowego, krótkiego i zaostrzonego) - okorowane. U typowych osobników nibyliście są dłuższe od międzywęźli i proste (rzadko wygięte do środka). U osobników pochodzących z głębszych stanowisk nibyliście są znacznie krótsze od międzywęźli i prawie równe ich grubości (zwłaszcza nibyliście płodne). PRZYLISTKI: ułożone są w dwurzędowych okółkach; zróżnicowane. U typowych form, w górnym okółku są dłuższe, wygięte łukowato ku górze i zaostrzone, ich długość dochodzi do szerokości nibyłodygi. W dolnym okółku mają kształt wyraźnie kolisto-brodawkowaty. Niekiedy zróżnicowanie jest bardzo słabo widoczne, gdyż oba okółki wykształcone są brodawkowato. NIBYLISTKI: na nibyliściach płonnych są bardzo słabo rozwinięte (bardzo krótkie, cienkie i nierównomiernie wykształcone dookoła węzła nibyliścia), lub ich brak. Na nibyliściach płodnych nibylistki na stronie zewnętrznej również są słabo wykształcone, a na stronie wewnętrznej środkowe są dłuższe od lęgi, boczne zaś przeważnie od niej krótsze. KOLCE: bardzo małe, najczęściej brodawkowate, rzadko nieco większe. W szczytowym międzywęźlu są bardzo wyraźne, o kulistym kształcie. W dolnych okółkach często nie występują, bądź są bardzo słabo wykształcone. PIENNOŚĆ: jednopienna. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo na pierwszych 3 węzłach nibyliści. Plemnie są wyraźnie mniejsze od lęgni, o pomarańczowym zabarwieniu. Lęgnie są zabarwione na kolor zielony, lub pomarańczowy (na płytkich stanowiskach i podłożu organicznym) z 13-14 skrętami komórek okorowania. Koronka lęgni jest wyraźnie zamknięta, kształtem przypomina ścięty stożek. OOSPORY: czarne, z 11-12 silnymi listewkami. |
| wymiary | Wysokość do 6 cm do 10 cm (rzadko do 15 cm); średnica nibyłodygi ok. 0,25 mm, międzywęźla o długości ok. 1 cm; nibyliście o długości od 1 do 2 cm i średnicy poniżej 0,5 mm; plemnie o średnicy 300 µm; lęgnie o długości 950 µm i szerokości 600 µm; oospora o długości 500-600 µm. |
| występowanie | Makroglon dość rozpowszechniony, ale nieczęsty w Polsce.
W wodach słodkich często spotykana w zimnych i głębokich jeziorach oligotroficznych nizinnych lub górskich. Znacznie rzadziej rośnie w małych zbiornikach jak stawki, torfianki i kałuże. Poza wodami słodkimi spotykana jest także w wodach zasolonych. |
| rozmnażanie | Generatywnie przez oospory. Wegetatywnie przy pomocy różnokształtnych bulwek, powstają na chwytnikach. |
| ochrona | Wg. Czerwonej listy roślin i grzybów w Polsce: nie podlega ochronie; kategoria zagrożenia V - gatunek zagrożony. |
| uwagi | Ramienica delikatna, ze względu na istnienie szeregu form przejściowych między tymi gatunkami, przez wielu autorów uważana jest za podgatunek lub za odmianę gatunku Chara fragilis. Przeważnie tylko 2, rzadko 3 węzły nibyliści są płodne. Często w tych samych okółkach spotyka się nibyliście o 1, 2 i 3 węzłach płodnych i nibyliście całkowicie płonne. Ogólnie można powiedzieć, że ramienica delikatna bardzo skąpo wytwarza lęgnie i plemnie, zaś bardzo dużo nibyliści jest płonnych. Osobniki rosnące na płytkich stanowiskach tworzą niewielkie kępki, nieraz bardzo gęste. Rzadko tworzy zwarte łąki. Na głębszych stanowiskach oraz silnie uwodnionym podłożu organicznym występują formy wydłużone o znacznie dłuższych międzywęźlach oraz krótszych nibyliściach. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
