Zwierzęta

Nieco większy od wrony. Okrągła głowa bez uszu, krótki ogon niewiele wystający poza złożone skrzydła. Upierzenie najczęściej popielatoszare o popielatobrunatnym płaszczu. Oczy prawie czarne, na skrzydłach 3 rzędy białawych plam, spód prążkowany w kształcie strzałek skierowanych ku tyłowi (A. Haber, M. Nunberg „Zoologia dla leśników” oraz Z. Czarnecki, K. A. Dobrowolski, B. Jabłoński, E. Nowak „Ptaki Europy”).

stary sokół ma wierzch ciała siwy, niebieskawy (można się też spotkać z określeniem: łukowoszary). Głowę czarniawą. Przez białe policzki przebiega ciemna smuga zwana wąsem (chociaż mi sie kojarzy bardziej z pejsem). Białawy spód ciała jest zaznaczony w poprzeczne, ciemne prążki. Sterówki są krótkie z 9-12 popielatymi pręgami, tęczówki brunatne. Samica oczywiście przerasta rozmiarami samca. Peregrinus jak na sokoła ma stosunkowo szerokie skrzydła, ale oczywiście sierpowatego kształtu, jak u każdego drapieżnika z tej grupy.
Posiada on też ciekawe propoprcje palców do skoków. Patrzyłem przez lunetę na "wędrowca" siedzącego na kominie. "Drapał się" akurat szponami po głowie, czy w okolicach dzioba. I co się okazało? Palce miał wyjątkowo, wręcz karykaturalnie długie w porównaniu z króciutkimi skokami. Ale to normalne u drapieżników chwytających ofiary praktycznie tylko w powietrzu.
Młode zaś w pierwszym upierzeniu są z wierzchu brązowe z jaśniejszymi zakończeniami piór, spodem jasnobrązowe z brunatnymi i - w odróżnieniu od dojrzałych ptaków - podłużnymi plamami. Mają rownież ciemny wąs (Haber, Nunberg 1956; Hudec 1993; moje obserwacje).

najmniejsza z krajowych sów, nieco większa od szpaka. Wierzch ciała brunatny z białawymi plamkami. Spód ciala biały z podłużnymi, brunatnymi płomykami. Skrzydła i ogon brunatne z białymi pręgami i końcami. Nogi upierzone aż do pazurów. Tęczówki żółte.