Zwierzęta

orlika krzykliwego obserwowałem po raz pierwszy na Warmii. Już z daleka łatwo go odróżnić od innych drapieżników po niezwykle charakterystycznie lekko opuszczonych skrzydłach (oczywiście typowo orlich, czyli szerokich i palczasto zakończonych), które sprawiają wrażenie „oklapniętych ze zmęczenia” (są one "załamane" w nadgarstkach). Widać to w czasie kołowania.
Orlik jest brązowy, ale na wierzchu skrzydeł widnieją rdzawe plamy. Ale żeby nie mieć już całkowicie wątpliwości, to wspomnę jeszcze o jednym szczególe: w czasie długich rozmów o orłach znajomy zwrócił mi uwagę na jasne promyki na końcach skrzydeł przy lotkach palczastych (patrząc od strony wierzchniej). Dzień później namierzyłem przez lunetę orlika i okazało się, że faktycznie te promyczki są dość dobrze widoczne, gdy orlik krzykliwy „wchodzi w zakręt” kołując na niebie.
Do tego wszystkiego można jeszcze dodać też swoistą orlą cechę (u orłów właściwych do których orlik się zalicza). Jego nogi (konkretnie skoki) są całkowicie upierzone aż po palce, czemu się przyjrzałem obserwując czatującego orlika na niewielkim drzewku.

Z kolei młode są uperlone, tzn. ich pokrywy skrzydłowe są zakończone białymi plamkami (nie tak dużymi jednak jak u o. grubodziobego). Perełki tworzą wąskie pasy wzdłuż dużych pokryw na- i podskrzydłowych. W odróznieniu od młodych o. grubodziobego, młode o. krzykliwego mają rdzawą plamę na potylicy (Rodzewicz 2002).

jest największym z orłów właściwych, posiada ciemnobrunatne ubarwienie. Pióra na potylicy i karku są złotawe, co jest charakterystyczne tylko dla niego. Pióra te są wydłużone i zaostrzone tworząc krótką „grzywę”. Ogon popielaty z czarną przepaską na jego końcu. Skoki upierzone do palców (Haber, Nunberg 1956).
Młode orły mają białe plamy pod skrzydłami i u nasady ogona, widoczne nawet z daleka (Wacławek 2002).

Bardzo podobny do orlika krzykliwego. Dorosłe orliki grubodziobe są prawie całe ciemnobrązowe z pokrywami skrzydłowymi ciemnobrunatnymi nie skontrastowanymi z lotkami. Większość osobników posiada od spodu skrzydeł jedną jasną, sierpowatą plamę na styku pokryw i lotek pierwszorzędowych. Dorosłe ptaki mają tęczówkę ciemnobrązową. Młode orliki są bardzo ciemne z przynajmniej dwoma pasami jasnopłowych plam (tzw. pereł) na czarniawych pokrywach skrzydłowych. Jak wszystkie orły właściwe skok ma upierzony aż do palców, ale nogawica jest wyraźnie węższa niż u np. orła przedniego. Od orlika krzykliwego najpewniej można go odróżnić po białych plamach na kuprze (z wierzchu) choć nie zawsze one występują. Obydwa orliki w locie szybowcowym mają skrzydła lekko opuszczone (”oklapnięte”), co wyróżnia je od innych drapieżnych, bynajmniej nie sokołów (Mizera; Maciorowski 2002).