Dodano: 0 0000
najbardziej charakterystyczną cechą obu gatunków kań jest widlasty ogon, który u kani ma głębokie wcięcie. Żaden inny z krajowych drapieżników nie ma tak zbudowanych sterówek. Ogon jest długi i pomarańczowy. Kania ruda w ogólnym odcieniu jest rdzawobrunatna, skrzydła ma długie i załamane w nadgarstkach z jasnymi plamami pod spodem - na końcach (Adamski, Kalisiński 2003).
Kania ruda, Milvus milvus | systematyka | Rząd: szponiaste - Falconiformes Podrząd: jastrzębiowce - Accipitires Rodzina: jastrzębiowate - Accipitridae |
|---|---|
| wygląd | najbardziej charakterystyczną cechą obu gatunków kań jest widlasty ogon, który u kani ma głębokie wcięcie. Żaden inny z krajowych drapieżników nie ma tak zbudowanych sterówek. Ogon jest długi i pomarańczowy. Kania ruda w ogólnym odcieniu jest rdzawobrunatna, skrzydła ma długie i załamane w nadgarstkach z jasnymi plamami pod spodem - na końcach (Adamski, Kalisiński 2003). |
| występowanie | ponad 90% światowej populacji gnieździ się w 4 krajach europejskich: Polsce, Francji, Hiszpanii i przede wszystkim Niemczech (2/3 całej populacji obejmującej te 4 państwa). W Polsce występuje głównie na Pomorzu zachodnim, w Wielkopolsce i ziemi lubuskiej, na Dolnym Śląsku oraz Warmii i Mazurach. Spotkać ją można w dolinach rzecznych, na pojezierzach, w urozmaiconym krajobrazie mozaikowym, gdzie stykają się ze sobą różne siedliska: rozległe lasy, woda, łąki, uprawne pola itp. Jest ptakiem skraju lasu (Adamski, Kalisiński 2003). |
| pokarm | urozmaicony: drobne ssaki, ryby, owady, ptaki - najczęściej jednak zwierzęta chore lub ranne. Żywi się odpadami z wysypisk śmieci, przede wszystkim jednak padliną (Adamski, Kalisiński 2003). |
| gniazdo | w Polsce najczęściej buduje gniazdo na sośnie. W drugiej kolejności na dębie, olszy i buku. Zniesienie jest umieszczone w środkowej, bądź szczytowej partii drzewa. Jest niewielkie: 50-70 cm średnicy i 50 cm wysokości. Często jest umieszczone w pobliżu kolonii czapli siwej. Łatwe do rozpoznania po osobliwej wyściółce złożonej ze starych szmat, papieru, kawałków folii, sznurków itp. śmieci bez ulistnionych gałązek (Adamski, Kalisiński 2003). |
| ochrona | do szczególnych zagrożeń należy obecnie zaliczyć zmiany w krajobrazie rolniczym, takie jak usuwanie oczek wodnych, zadrzewień śródpolnych, nieużytków, co wiąże się ze zmniejszeniem bioróżnorodności terenu. Poza tym niebezpieczne są pojazdy pędzące drogami, przy których czatują kanie. Na śmietniskach z kolei ptaki mogą znaleźć trujące odpadki. Od 1995 r. miejsca gniazdowania kań rudych są objęte ochroną strefową (ścisła całoroczna 100 m i 500 m od 1.III – 31.VIII). Założono również kilka powierzchni próbnych systematycznie monitorowanych. Kanie rude obrączkuje się, bada się również martwe ptaki szczególnie pod kątem toksykologii, np. określenia stężenia metali ciężkich w organizmie (ołowiu, rtęci i kadmu). Liczebność par w Polsce: 400-500 (Adamski, Kalisiński 2003). |
| jaja | od końca III do końca IV samica składa 1-4 jaja (z prześwitem żółtawym i nieco wyraźniejszym połyskiem niż u kani czarnej o wym. 58x45 mm) w odstępie 1-3 dni. Wysiaduje głównie samica od pierwszego jaja, samiec zajmuje się w tym czasie dostarczaniem pokarmu. Pisklęta przebywają w gnieździe przez ok. 50 dni, następne 20 dni spędzają w pobliżu zniesienia i są jeszcze karmione przez rodziców. W chwili zagrożenia pisklęta zachowują się osobliwie (akineza). Przywierają do gniazda i pozostają w bezruchu z otwartymi dziobami i oczami, oraz wysuniętym językiem udając martwe ptaki (Adamski, Kalisiński 2003). |
| biologia | poluje nad wodami, czy polami patrolując teren na niewielkiej wysokości. Żeruje na wysypiskach śmieci, a także czatuje przy ruchliwych drogach wypatrując rozjechanych zwierząt. Niekiedy atakuje inne ptaki drapieżne, by odebrać im zdobycz. Na łowy zapuszcza się z reguły 3-5 km od gniazda (wyjątkowo do 12km). Dojrzałość płciową osiąga w wieku 3 lat, niekiedy jednak przystępuje do lęgu w 7 roku życia. Kanie rude tokują zaraz po przylocie, nawet w lutym. Migrując od VIII do IX łączą się niekiedy w stada liczące nawet kilkaset osobników (Adamski, Kalisiński 2003). |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
