Dodano: 26 kwietnia 2007
Chrząszcz średnich rozmiarów, ciało ku tyłowi gruszkowato rozszerzone. Wierzch ciała dość wypukły. Na głowie 11-członowe czułki. W przedniej części przedplecza, na każdym boku, zaznacza się charakterystyczny ząbek wystający na bok
Ubarwienie wierzchniej strony ciała granatowe lub fioletowe. Z reguły zawsze występuje słaby, metaliczny połysk.
Na mikrorzeźbę przedplecza i pokryw składa się drobne, gęste i niezbyt mocno nakłute punktowanie.
Dymorfizm płciowy bardzo słabo zaznaczony. Łatwo można jedynie poznać samice tuz przed składaniem jaj – mają one bardzo rozciągnięte odwłoki, delikatnie wystające spod pokryw.
systematyka Rząd: chrząszcze (Coleoptera)
Podrząd: chrząszcze wielożerne (Polyphaga)
Nadrodzina: stonkokształtne (Chrysomeloidea)
Rodzina: stonkowate (Chrysomelidae)
Podrodzina: Galerucinae
Rodzaj: hurmak (Agelastica)
Gatunek: hurmak olszowiec (Agelastica alni)
wygląd Chrząszcz średnich rozmiarów, ciało ku tyłowi gruszkowato rozszerzone. Wierzch ciała dość wypukły. Na głowie 11-członowe czułki. W przedniej części przedplecza, na każdym boku, zaznacza się charakterystyczny ząbek wystający na bok
Ubarwienie wierzchniej strony ciała granatowe lub fioletowe. Z reguły zawsze występuje słaby, metaliczny połysk.
Na mikrorzeźbę przedplecza i pokryw składa się drobne, gęste i niezbyt mocno nakłute punktowanie.
Dymorfizm płciowy bardzo słabo zaznaczony. Łatwo można jedynie poznać samice tuz przed składaniem jaj – mają one bardzo rozciągnięte odwłoki, delikatnie wystające spod pokryw.
występowanie Gatunek ten zasiedla obszar zachodniej Palearktyki: od wybrzeży Atlantyku po Ałtaj na wschodzie. Północna granica zasięgu przebiega przez Wyspy Brytyjskie i południowe prowincje Skandynawii.
W Polsce gatunek bardzo pospolity, zwłaszcza w olsach nadrzecznych i nadjeziornych.
pokarm Główną roślina żywicielską jest olsza czarna.
uwagi Hurmak olszowy jest gatunkiem uważanym za szkodnika szkółek olszy. Jest tez poważnym szkodnikiem leśnym.
biologia Opis biologii i stadiów larwalnych tego gatunki badano już w połowie XVIII wieku.
Zimują osobniki dorosłe. Wiosną, po wybudzeniu z letargu prowadzą żerowanie uzupełniające. Na początku maja samice składają jaja. Jedna samica jest zdolna do wyprodukowania i złożenia nawet 600 jaj (średnio 300 – 400). Jaja są składane partiami co kilka dni na liściach roślin żywicielskich. Rozwój larwy trwa około 30 dni, a stadium poczwarki, średnio 10 – 12 dni. Larwy początkowo żerują gromadnie szkieletyzując liść, a następnie żerują indywidualnie wygryzając w liściu dziurki. Po objedzeniu liści żerują na młodej korze pędów. Nowe pokolenie dorosłych osobników pojawia się w lipcu. Na jesieni dorosłe hurmaki zapadają w sen zimowy.
piśmiennictwo

Komentarze

Nasza oferta | zobacz pełną ofertę

dysponujemy:
  • inwentaryzacją krajoznawczą regionu
wykonujemy:
  • aktualizacje treści turystycznej map, przewodniki
  • oceny oddziaływań na środowisko (Natura 2000)
  • oceny stanu ekologicznego wód (Ramowa Dyrektywa Wodna UE)
  • prace podwodne, poszukiwawcze
prowadzimy:
  • nurkowania zapoznawcze, turystyczne, szkolenia specjalistyczne
statystyki | realizacja : nesta.net.pl