Zwierzęta

Chrząszcz średnich rozmiarów, ciało ku tyłowi gruszkowato rozszerzone. Wierzch ciała dość wypukły. Na głowie 11-członowe czułki. W przedniej części przedplecza, na każdym boku, zaznacza się charakterystyczny ząbek wystający na bok
Ubarwienie wierzchniej strony ciała granatowe lub fioletowe. Z reguły zawsze występuje słaby, metaliczny połysk.
Na mikrorzeźbę przedplecza i pokryw składa się drobne, gęste i niezbyt mocno nakłute punktowanie.
Dymorfizm płciowy bardzo słabo zaznaczony. Łatwo można jedynie poznać samice tuz przed składaniem jaj – mają one bardzo rozciągnięte odwłoki, delikatnie wystające spod pokryw.

Hurmak olszowiec, Agelastica alni

systematyka	Rząd: chrząszcze (Coleoptera) Podrząd: chrząszcze wielożerne (Polyphaga) Nadrodzina: stonkokształtne (Chrysomeloidea) Rodzina: stonkowate (Chrysomelidae) Podrodzina: Galerucinae Rodzaj: hurmak (Agelastica) Gatunek: hurmak olszowiec (Agelastica alni)
wygląd	Chrząszcz średnich rozmiarów, ciało ku tyłowi gruszkowato rozszerzone. Wierzch ciała dość wypukły. Na głowie 11-członowe czułki. W przedniej części przedplecza, na każdym boku, zaznacza się charakterystyczny ząbek wystający na bok Ubarwienie wierzchniej strony ciała granatowe lub fioletowe. Z reguły zawsze występuje słaby, metaliczny połysk. Na mikrorzeźbę przedplecza i pokryw składa się drobne, gęste i niezbyt mocno nakłute punktowanie. Dymorfizm płciowy bardzo słabo zaznaczony. Łatwo można jedynie poznać samice tuz przed składaniem jaj – mają one bardzo rozciągnięte odwłoki, delikatnie wystające spod pokryw.
występowanie	Gatunek ten zasiedla obszar zachodniej Palearktyki: od wybrzeży Atlantyku po Ałtaj na wschodzie. Północna granica zasięgu przebiega przez Wyspy Brytyjskie i południowe prowincje Skandynawii. W Polsce gatunek bardzo pospolity, zwłaszcza w olsach nadrzecznych i nadjeziornych.
pokarm	Główną roślina żywicielską jest olsza czarna.
uwagi	Hurmak olszowy jest gatunkiem uważanym za szkodnika szkółek olszy. Jest tez poważnym szkodnikiem leśnym.
biologia	Opis biologii i stadiów larwalnych tego gatunki badano już w połowie XVIII wieku. Zimują osobniki dorosłe. Wiosną, po wybudzeniu z letargu prowadzą żerowanie uzupełniające. Na początku maja samice składają jaja. Jedna samica jest zdolna do wyprodukowania i złożenia nawet 600 jaj (średnio 300 – 400). Jaja są składane partiami co kilka dni na liściach roślin żywicielskich. Rozwój larwy trwa około 30 dni, a stadium poczwarki, średnio 10 – 12 dni. Larwy początkowo żerują gromadnie szkieletyzując liść, a następnie żerują indywidualnie wygryzając w liściu dziurki. Po objedzeniu liści żerują na młodej korze pędów. Nowe pokolenie dorosłych osobników pojawia się w lipcu. Na jesieni dorosłe hurmaki zapadają w sen zimowy.
piśmiennictwo