Dodano: 25 kwietnia 2007
Chrząszcz o ciele wysmukłym, cylindrycznym i dość długim. Barwa ciała brunatna do brunatno-czarnej.
Głowa stosunkowo duża. Powierzchnia głowy błyszcząca i mocno, gęsto punktowana. Oczy duże, położone na granicy boku i szczytu głowy. Z przodu oczy są lekko wycięte. Czułka 11-członowe, zakończone dobrze odgraniczona trójczłonową buławką.
Przedplecze ma kształt beczułkowaty, najszersze jest w połowie długości. Jego powierzchnia, podobnie jak na głowie, pokryta jest głębokim i gęstym punktowaniem. W nasadowej części przedplecza znajduje się mały, głęboki dołek.
Tarczka mała, ale dobrze widoczna, w zarysie trójkątna.
Pokrywy wydłużone z dobrze zaznaczonymi barkami. Na powierzchni pokryw zaznaczają się delikatne rzędy z nieregularnie ułożonymi punktami. W części nasadowej pokryw, wzdłuż szwu występują wgłębienia, natomiast przy końcu pokryw szew posiada obrzeżenie.
Skrzydła błoniaste dobrze wykształcone, jest to gatunek dobrze latający.
Głowa stosunkowo duża. Powierzchnia głowy błyszcząca i mocno, gęsto punktowana. Oczy duże, położone na granicy boku i szczytu głowy. Z przodu oczy są lekko wycięte. Czułka 11-członowe, zakończone dobrze odgraniczona trójczłonową buławką.
Przedplecze ma kształt beczułkowaty, najszersze jest w połowie długości. Jego powierzchnia, podobnie jak na głowie, pokryta jest głębokim i gęstym punktowaniem. W nasadowej części przedplecza znajduje się mały, głęboki dołek.
Tarczka mała, ale dobrze widoczna, w zarysie trójkątna.
Pokrywy wydłużone z dobrze zaznaczonymi barkami. Na powierzchni pokryw zaznaczają się delikatne rzędy z nieregularnie ułożonymi punktami. W części nasadowej pokryw, wzdłuż szwu występują wgłębienia, natomiast przy końcu pokryw szew posiada obrzeżenie.
Skrzydła błoniaste dobrze wykształcone, jest to gatunek dobrze latający.
Ponurek Schneidera, Boros schneideri | systematyka | Rząd: chrząszcze (Coleoptera) Podrząd: chrząszcze wielożerne (Polyphaga) Nadrodzina: czarnuchokształtne (Tenebrionoidea) Rodzina: ponurkowate (Boridae) Rodzaj: ponurek (Boros) Gatunek: ponurek Schneidera (Boros schneideri) |
|
|---|---|---|
| wygląd | Chrząszcz o ciele wysmukłym, cylindrycznym i dość długim. Barwa ciała brunatna do brunatno-czarnej. Głowa stosunkowo duża. Powierzchnia głowy błyszcząca i mocno, gęsto punktowana. Oczy duże, położone na granicy boku i szczytu głowy. Z przodu oczy są lekko wycięte. Czułka 11-członowe, zakończone dobrze odgraniczona trójczłonową buławką. Przedplecze ma kształt beczułkowaty, najszersze jest w połowie długości. Jego powierzchnia, podobnie jak na głowie, pokryta jest głębokim i gęstym punktowaniem. W nasadowej części przedplecza znajduje się mały, głęboki dołek. Tarczka mała, ale dobrze widoczna, w zarysie trójkątna. Pokrywy wydłużone z dobrze zaznaczonymi barkami. Na powierzchni pokryw zaznaczają się delikatne rzędy z nieregularnie ułożonymi punktami. W części nasadowej pokryw, wzdłuż szwu występują wgłębienia, natomiast przy końcu pokryw szew posiada obrzeżenie. Skrzydła błoniaste dobrze wykształcone, jest to gatunek dobrze latający. |
|
| występowanie | Jest to gatunek północnopalearktyczny. Zasiedla teren od Europy Wschodniej po Japonię. W Europie Środkowej, która leży poza jego granicą zasięgu jest spotykany w kilku miejscach. W Polsce jedyne znane stanowiska tego gatunku znajdują się Puszczy Białowieskiej. Ponurek Schneidera jest gatunkiem reliktowym związanym z lasami pierwotnymi. Występuje w lasach zbliżonych do naturalnych z dużym udziałem sosny. Do swojego występowania wymaga starych, martwych lub obumierających drzew. |
|
| pokarm | W naszym klimacie larwy żerują w obumierających pniach głównie sosen i świerków, rzadziej ma to miejsce w jodłach, brzozach, dębach, lipach czy osikach. | |
| ochrona | Ponurek Schneidera jest objęty ścisła ochrona gatunkową i wymaga ochrony czynnej. Umieszczony jest na Czerwonej Liście Zwierząt Zagrożonych i Ginących z kategorią EN – gatunek silnie zagrożony oraz z tą sama kategorią w Czerwonej Księdze Zwierząt – Bezkręgowce. Zagrożenia Głównym zagrożeniem dla tego gatunku jest gospodarka leśna prowadząca do coraz młodszych drzewostanów i mająca na celu usuwanie z lasów martwych pni drzew. W celu ochrony tego gatunku należałoby planować pozostawianie starodrzewi, zwłaszcza w miejscach gdzie gatunek żyje i obejmowania ich ochrona rezerwatową. Ponurek znany jest z Białowieskiego Parku Narodowego, co z pewnością ma pozytywny wpływ na ochronę tego gatunku. Ponurek może występować w siedliskach z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej Unii Europejskiej, co ma wpływ na jego ochronę poprzez ochronę tych siedlisk. Siedliska te to: W rozsiedleniu i ochronie ponura najważniejszy jest fakt, iż jest to gatunek, którego naturalny zasięg występowania przebiega na wschód od granicy z Polską i nigdy nie będzie on w naszym kraju liczny, nawet w przypadku zastosowania wymyślnych zabiegów ochronnych. Ochrona miejsc występowania ponurka z pewnością przyczyni się do ochrony innych gatunków owadów sapkroksylicznych, których rozwój także wymaga obecności murszejącego drewna starych pni. |
|
| biologia | Gatunek przechodzi cały cykl rozwojowy w ciągu dwóch lat. Jaja są składane przez samicę wiosną w szczeliny i rozpadliny kory martwych i obumierających pni drzew. Larwy żerują w rozkładających się partiach pni: głównie łyku i wierzchnich warstwach drewna. Larwy żerują z przerwą na zimowanie do końca wiosny kolejnego roku. Na początku lata przepoczwarczają się w zagłębieniach kory, najczęściej w przedłużeniach chodników larwalnych. Stadium poczwarki trwa około 10 – 14 dni. Dorosłe chrząszcze wylęgłe późnym latem nie opuszczają swoich kryjówek aż do wiosny kolejnego roku..
|
|
| piśmiennictwo |
Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej.
Komentarze
Brak komentarzy.
