Dodano: 11 kwietnia 2007
Lilia bulwkowata, Lilium bulbiferum | systematyka |
Brak danych. |
|
|---|---|---|
| budowa | Bylina z białą cebulą, utworzoną z licznych, szerokojajowatych, zachodzących na siebie dachówkowato i ostro zakończonych łusek, oraz z drobnymi bulwkami w kątach liści. Liście: siedzące, trzy-siedmionerwowe, równowąskolancetowate, coraz mniejsze ku górze łodygi, osadzone skrętolegle. Łodyga: prosta, sztywna, nakrapiana, dołem owłosiona. Kwiaty: duże, zółtoczerwone, z ciemnymi plamkami, w liczbie od 1 do 5, zebrane w kwiatostan typu grono, okwiat pojedynczy złożony z 6 płatków do 7 cm długości, 6 pręcików z czerwonobrązowymi pylnikami zawierającymi duże ilości pyłku, który brudzi na kolor brązowy przy dotknięciu (od tej cechy wywodzi się potoczna nazwa gatunku – smolinos), słupek 1, duży z długą szyjką i trójdzielnym znamieniem. Okres kwitnienia: przypada na czerwiec i lipiec. Owoc: to trójgraniasta torebka. | |
| wymiary | Gatunek osiąga przeciętnie wysokość 40-80 cm, w sprzyjających warunkach (żyzne i wilgotne siedlisko) osiąga wysokość nawet do 150 cm. | |
| występowanie | Na stanowiskach naturalnych gatunek jest bardzo rzadki, występuje jedynie w Sudetach, na Podhalu i Orawie. Jego populacje liczą do kilkuset osobników. Jego naturalne siedliska stanowią łąki kośne, zarośla i obrzeża lasów liściastych. Na terenie północnej Polski spotykane są ostatnio dość często stanowiska antropogeniczne tego gatunku. Pojawia się na łąkach, pastwiskach oraz gruntach ornych, najliczniejsze populacje spotyka się jednak na gruntach porzuconych przez rolników, tam lilia bulwkowa potrafi występować masowa na powierzchniach nawet kilku hektarów. | |
| ochrona | Od roku 2004 znajduje się pod ścisłą ochroną gatunkową na stanowiskach naturalnych. Bezpośrednie zagrożenie dla gatunku stanowi zmiana tradycyjnego sposobu użytkowania łąk kośnych oraz pozyskiwanie, ze względu na walory dekoracyjne do uprawy w ogródkach przydomowych lub na kwiat cięty. |
|
| uwagi | Lilia bulwkowa rozmnaża się generatywnie z nasion oraz wegetatywnie za pomocą bulwek osadzonych w kątach liści. Dawniej był to popularny gatunek ozdobny w ogródkach i na cmentarzach, zwłaszcza w Polsce Północnej, skąd uciekł na grunty rolne. Największe antropogeniczne populacje tego gatunku zaczęto notować po upadku PGR-ów. Na terenie Warmii i Mazur można spotkać kilkuhektarowe skupiska lilii na opuszczonych i zarastających polach, zwłaszcza na szczytach pagórków morenowych w bliskim sąsiedztwie jezior.
|
|
| piśmiennictwo |
Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej.Komentarze
Brak komentarzy.
