Dodano: 30 lipca 2007
Dwupienny krzew z pełzającymi podziemnymi pędami. Liście: w zarysie okrągławe o podwiniętym brzegu, na krótkich ogonkach, do 3,5 cm długości, młode delikatnie owłosione, starsze łysiejące, sinozielone od spodu Pędy: omszone za młodu, starsze nagie, barwy brązowooliwkowej. Kwiaty: męskie i żeńskie zebrane oddzielnie w skąpokwiatowych kwiatostanach kotkowatych; kwiatostany żeńskie do 3 cm długości, męskie do 2,5 cm; przysadki barwy żółtawej lub jasnobrązowej, często czerwono nabiegłe w górze; kwiaty męskie z gruczołkiem miodnikowym; słupek z krótką szyjką i czerwonym znamieniem, nagi. Okres kwitnienia: od maja do lipca. Owoc: typu torebka, pękająca dwoma klapami, wypełniona nasionami zaopatrzonymi w białe włoski.
Wierzba borówkolistna, Salix myrtilloides | systematyka |
Klasa Scheuchzerio-Caricetea. |
|---|---|
| wygląd | Dwupienny krzew z pełzającymi podziemnymi pędami. Liście: w zarysie okrągławe o podwiniętym brzegu, na krótkich ogonkach, do 3,5 cm długości, młode delikatnie owłosione, starsze łysiejące, sinozielone od spodu Pędy: omszone za młodu, starsze nagie, barwy brązowooliwkowej. Kwiaty: męskie i żeńskie zebrane oddzielnie w skąpokwiatowych kwiatostanach kotkowatych; kwiatostany żeńskie do 3 cm długości, męskie do 2,5 cm; przysadki barwy żółtawej lub jasnobrązowej, często czerwono nabiegłe w górze; kwiaty męskie z gruczołkiem miodnikowym; słupek z krótką szyjką i czerwonym znamieniem, nagi. Okres kwitnienia: od maja do lipca. Owoc: typu torebka, pękająca dwoma klapami, wypełniona nasionami zaopatrzonymi w białe włoski. |
| wymiary | Osiąga wysokość do 50 cm. |
| występowanie | Wierzba borówkolistna jest reliktem glacjalnym, związanym z torfowiskami. Większość stanowisk skupia się w północno-wschodniej części kraju na Pojezierzu Mazurskim oraz nad dolną Wisłą, na Lubelszczyźnie i Wyżynie Małopolskiej. Preferuje miejsca otwarte lub lekko ocienione. Występuje głównie na torfowiskach niskich i przejściowych oraz w borze bagiennym. |
| ochrona | Podlega ścisłej ochronie gatunkowej, umieszczony w „Polskiej czerwonej księdze roślin”. Główne zagrożenie dla gatunku stanowią zmiany zachodzące w siedliskach, głównie zmiana stosunków wodnych oraz ekspansja innych gatunków drzewiastych. Dodatkowym zagrożeniem dla tego gatunku jest łatwość krzyżowania z innymi gatunkami wierzb, prowadzi to do wypierania formy czystej przez mieszańce. |
| uwagi | Poszczególne populacje mogą liczyć do kilkudziesięciu osobników. Najliczniejsze stanowisko znajduje się niedaleko miejscowości Zełwągi koło Mrągowa. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
