Zwierzęta

Jest to jeden z większych ptaków naszego kraju. Choć możemy sądzić, że jest blisko spokrewniony z bocianem, to są to tylko pozory. Rzeczywiście wyglądem ptak ten kojarzy się nam z bocianem. Długie nogi, długi dziób, długa szyja, smukłe ciało - to wszystko przystosowanie do trybu życia. Prędzej żurawiowi do wodnika i łyski niż do bociana. Jest jedynym przedstawicielem w Polsce rodziny żurawi. Chyba wszystkim dobrze jest znana szara sylwetka tego dużego ptaka.
Samiec i samica są do siebie bardzo podobne, samica jest nieco mniejsza i ma słabiej wybarwioną głowę.
Żuraw jest szaro-popielaty, z przodu szyję od połowy wysokości i głowę ma czarną, natomiast na głowie przez oko, bokami przechodzi biała smuga łącząca się na tyle szyi i dochodząca do karku. Jest bardzo wyraźna. Na potylicy czerwona plama, utworzona przez gołą skórę. To ta plama u samicy jest mniejsza. Dziób krótszy niż u bociana, popielaty. Oczy czerwone. Lotki czarne, ogona właściwie nie widać, jest bardzo krótki. To, co traktujemy jako bogato upierzony, ozdobny ogon, to nic innego jak wydłużone lotki trzeciego rzędu. To one tworzą tak charakterystyczny dla żurawia pióropusz. Lotki te są ubarwione szaro i przechodzą w czarne ku końcowi. Grzbiet żurawia jest nieco brązowy, co przypisuje się wcieraniu przez ptaki błota w pióra grzbietu. Nogi prawie czarne, palce silne, długie.
Młode są podobne, jednak mają jednobarwną, kremową głowę i nie posiadają ozdobnego pióropusza. Upierzenie mają bardziej brązowawe.
W locie żuraw ma wyprostowaną szyję, nogi wystają poza ciało.

najmniejsza z krajowych sów, nieco większa od szpaka. Wierzch ciała brunatny z białawymi plamkami. Spód ciala biały z podłużnymi, brunatnymi płomykami. Skrzydła i ogon brunatne z białymi pręgami i końcami. Nogi upierzone aż do pazurów. Tęczówki żółte.