Zwierzęta

W wyglądzie wierzchniej strony skrzydeł motyla widać, podobnie jak u innych modraszków wyraźny dymorfizm płciowy. U samca większa cześć tła skrzydła jest przykryta łuseczkami nadającymi barwę niebieską. Jako ciemne, brunatne elementy na wierzchniej powierzchni skrzydeł samca pozostają: plamka dyskoidalna na granicy komórki środkowej, oraz rządki plamek środkowych w skrzydle przednim i tylnym. Brzegi boczne skrzydeł zaciemnione na odcinku około 1/8 od brzegu ku nasadzie skrzydła. U samicy ilość niebieskich łuseczek jest o wiele mniejsza i zajmują one znacznie mniejsza powierzchnię skrzydła. Dobrze widoczne są ciemne plamki na skrzydłach u samicy, natomiast ciemna przepaska brzeżna zajmuje około 1/5 długości szerokości skrzydła od brzegu ku nasadzie.
Spód skrzydeł u obu płci podobny. Barwa podstawowa tła cynamonowo-brązowa do brązowej. Na tym tle rozmieszczone są rzędy plamek. Na skrzydle przednim możemy wyróżnić (patrząc od nasady skrzydła): plamkę dyskoidalną na końcu komórki środkowej, rządek plamek środkowych, dość dużych i dobrze widocznych oraz rządek słabiej widocznych plamek brzeżnych. Na skrzydle tylnym możemy wyróżnić (patrząc od nasady skrzydła): plamki nasadowe, mogą one jednak być u niektórych okazów zredukowane, plamkę dyskoidalną, rządek dobrze widocznych plamek środkowych oraz rządek słabiej widocznych plamek brzeżnych. Plamki na spodzie skrzydeł są zazwyczaj w jasnych, białawych obwódkach, co lepiej jest widoczne na spodzie skrzydła tylnego.
Gatunkami najbardziej podobnymi są: modraszek alkon (Maculinea alcon) i modraszek rebela (Maculinea rebeli). Modraszek teleius różni się od nich położeniem jednej z plamek środkowych względem plamki dyskoidalne i plamki brzeżnej. Pewne oznaczenie wymaga jednak dobrej wprawy osoby oznaczającej lub konsultacji z osobą zajmująca się oznaczaniem modraszków.

Duża kaczka, nieco sylwetką przybliżona do gęsi. Na pierwszy rzut oka ohara można określić jako ptaka pośredniego pomiędzy kaczką a gęsią. Samiec ubarwiony bardzo kontrastowo, kolorowy. Głowa i górna część szyi czarnozielone z połyskiem, dziób karminowoczerwony, w okresie lęgowym z dużą naroślą u nasady. Dolna część szyi biała, następnie ruda pierś, przechodząca obręczą na kark. Boki ciała białe, brzuch czarny. Skrzydła białe z czarnymi lotkami i zielonym lusterkiem oraz kilkoma rudymi lotkami od wewnętrznej strony. U nasady skrzydeł na plecach czarne dwie smugi. Podogonie rudawe. Nogi czerwone. Samica ubarwiona podobnie do samca, trochę bledsza, nie ma narośli na dziobie i ma nieco rozjaśniony przód głowy. Młode brązowoszare.

Dość duży gatunek niedźwiedziówki, ubarwiony typowo dla tej rodziny (przednie skrzydła w ubarwieniu kryptycznym – maskującym, tylne odstraszające).
Praktycznie brak dymorfizmu płciowego.
Skrzydła przednie brunatne. Na tym podstawowym kolorze znajduje się rysunek barwy kremowej do białej. Składa się on z ukośnej plamki biegnącej od brzegu górnego ku kątowi tylnemu skrzydła, przepaski w kształcie litery V w przednim kącie skrzydła, dochodzącej do kąta tylnego i jasnej kreski wzdłuż brzegu dolnego skrzydła.
Skrzydła tylne jaskrawo-pomarańczowe z ciemnym rysunkiem w postaci trzech plam w kącie przednim skrzydła.
Odwłok także ubarwiony jaskrawo: pomarańczowy z rzędem niewielkich czarnych kropek.
Gąsienica ma podstawową barwę ciała ciemnobrunatną. Na niej można wyróżnić jasne (kremowe). Na pierścieniach ciała ma osadzone rude brodawki, z których wyrastają szczecinki.

Barwa podstawowa ciała ciemna. Nasada skrzydeł tylnych czerwono-czarna. Plamka skrzydłowa ciemna. Na grzbietowej stronie segmentów odwłoka 1 do 7 znajduje się duża szeroka plama. U samca plamy od 1 do 6 są ciemne, czerwonawo-brązowe lub ciemno brunatne i słabo widoczne, jedynie plama na segmencie 7 jest kontrastowa w stosunku do otoczenia – posiada barwę żółtą, intensywną. Plama ta u samca jest doskonale widoczna u siedzących ważek, a nawet w locie. U samic wszystkie plamy na grzbietowej stronie odwłoka są żółte. Przydatki analne na końcu odwłoka ciemne.
Larwa charakteryzuje się beczułkowatym i dość masywnym ciałem.

Samce zalotki większej są niemożliwe do pomylenia, natomiast samice dzięki obecności żółtych plam na odwłoku przypominać mogą samice zalotki czerwonawej - Leucorrhinia rubicunda.

Niewielki ciemny ptak, charakteryzujący się rudym ogonkiem. Samiec jest prawie czarny, z ciemniejszą piersią i częścią twarzową oraz delikatnym rozjaśnieniem na skrzydle, na lotkach 2 rzędu. Tych szczegółów nie widać zazwyczaj w terenie, wówczas samca postrzegamy jako jednolicie czarnego ptaka z rudym ogonem. Samica jest ciemnopopielata, bez jaśniejszego lusterka na skrzydłach. U obu ptaków w rudym ogonie dopatrzymy się popielatych środkowych sterówek, oraz rudego podogonia. Nogi czarne, oczy czarne. Młode są podobne do samicy, bardziej popielate.
W Polsce występuje podgatunek kopciuszka gibraltariensis. W Maroku, na półwyspie Iberyjskim i w Turcji żyją kolejne podgatunki nieco inaczej ubarwione. Gatunek nominatywny spotkamy od Kaukazu na wschód.

Chrząszcz średnich rozmiarów. Ciało wydłużone, wałeczkowate. Na głowie jedenastoczłonowe czułka i oczy, dość silnie sklepione, przez co wyraźnie wystają z głowy na boki. Przedplecze w zarysie kwadratowe, przewężone poza połową długości, bliżej nasady. Powierzchnia przedplecza gładka i błyszcząca, jedyne wyraźnie widoczne urzeźbienie to rządek punktów wzdłuż grzbietowej strony przedplecza. Szerokość przedplecza znacznie węższa od pokryw.
Tarczka dobrze widoczna.
Pokrywy szerokie, dużo szersze od przedplecza, z dobrze zaznaczonymi kątami barkowymi. Na urzeźbienie pokryw składają się regularne rządki punktów.
Ubarwienie ciała bardzo charakterystyczne: czoło, ciemię, część odnóża, przedplecze, tarczka, pokrywy i dwa segmenty spodnie odwłoka czerwone, pozostała część ciała (czułka, reszta spodu ciała, nasada ud, staw kolanowy i stopy) czarna.