Zwierzęta

Pokrojowo niczym nie różni się od powszechnie znanego zająca szaraka, od którego jest jednak mniejszy. Ma również krótsze niż u szaraka uszy i ogon.

Zwarta budowa, tułów krępy, szeroka i spłaszczona głowa z małymi oczkami, niewielkimi uszami oraz nozdrzami osadzonymi wysoko, niemal w jednej linii (dzięki czemu płynąc wychylają ponad lustro wody zaledwie skrawek głowy). Przednie kończyny porośnięte gęstym futrem aż po nadgarstki są dwukrotnie krótsze od tylnych kończyn. Szczecina porastająca łapki zwiększa ich powierzchnie co usprawnia pływanie. Długi, spłaszczony bocznie ogon jest lekko wygięty i nagi – pokryty tylko zrogowaciałymi łuskami. Pomaga on zwierzęciu w pływaniu. Uszy oraz nozdrza zamykane są w czasie nurkowania fałdami skórnymi oraz chrząstkami. Rozdwojona górna warga umożliwia zamknięcie otworu gębowego w czasie prac pod wodą.

Średniej wielkości zwierzę (mniejsze od jelenia a większe od sarny). Tułów masywny, nogi (badyle) stosunkowo krótkie i mocne co w zestawieniu z korpusem daje wrażenie zwierzęcia krępego. Szyja relatywnie cienka, u byków nie jest obrośnięta grzywą – w okresie godowym następuje u samców obrzmienie naczyń krwionośnych szyi wskutek czego sprawia wrażenie wyraźnie przebudowanego przodu. Ogon (kwiat) stosunkowo długi (25 cm). Poroże występuje jedynie u byków; u byków wyraźnie widoczne są pędzel (prącie) i grdyka.

Poroże. Charakterystyczna budowa łopat – w dolnej części łopat wyrastają 2 odnogi zasadnicze oczna i środkowa, czyli opierak (sporadycznie wyrasta jeszcze trzecia odnoga zwana nadoczną) – ponad opieraniem tyka spłaszcza się tworzą łopatę. Na górnej i tylnej krawędzi łopaty wyrastają palczaste wyrostki zwane sękami. Najniżej osadzony sęk tworzy dłuższą odnogę zwaną ostrogą. Poroże typu jeleniego u byków dojrzałych uważa się za formę patologiczną. Masa poroża sięgać może nawet 5 kg.

Muszla kulista, z wyraźną, ale niską stożkowatą skrętką, z kształtu bardzo podobna do muszli winniczka, tylko mniejsza i o delikatniejszych ściankach. Barwa muszli jest jasna, w odcieniach od białego po żółtawy. Rzadko na powierzchni zewnętrznej mogą występować ciemniejsze plamki. Dołek osiowy jest zasłonięty przez fałd wargi muszli i niewidoczny. Warga najczęściej biała, nie kontrastuje z pozostałą barwą muszli.
Ciało ślimaka: noga i głowa jasnobrązowe, często ciemniejsze od muszli, o powierzchni dość chropowatej.

Stosunkowo duży pająk z wyraźnym dymorfizmem płciowym, zwłaszcza w wielkości i wykształceniu oraz barwie odwłoka. Głowotułów u obu płci trapezowaty i pokryty delikatnym, jedwabistym owłosieniem w kolorze stalowym. Odnóża dość długie, naprzemian jasno i ciemno prążkowane, z dość rzadkim, ale wyraźnym owłosieniem.
Samice są dużo większe od samców. Odwłok bardzo duży, owalny. Pokryty gęsto włoskami, których ubarwienie tworzy naprzemienne, poprzeczne pasy żółte, białawe i czarne. Przy czym na uwagę zasługuje fakt, iż ubarwienie to jest osobnicze i bardzo zmienne, co było przedmiotem wielu prac naukowych.
Samce są dużo mniejsze, a ich odwłok nie jest tak duży, natomiast ubarwienie tworzą szare włoski z ciemniejszymi – brunatnawymi umieszczonymi wzdłuż linii środkowej po grzbietowej stronie odwłoka.