Rzeki, źródła i kanały

Rzeka na odcinku około 1,6 km płynie pod ziemią. Na powierzchnię wypływa poniżej jeziora Koniuszyn. Powołano tam Rezerwat Koniuszanka I w celu ochrony obszarów ze zjawiskiem sufozji. Odcinek przełomowy, o długości około 1,5 kilometra objęty został także ochroną rezerwatową (Rezerwat Koniuszanka II).
Brzegi są na pewnym odcinku podmokłe, porośnięte olsami i łęgami.
Początkowy bieg cieku nazywany jest Napiwodzką Strugą lub Kanałem Baranowskim. Koniuszanka uznawana jest za górny odcinek rzeki Omulew.

Początkowy bieg Linawy nosi nazwę Kanał Linawka, a od wysokości Koloni Orłowo nazywany jest Kanałem Linawa.

Kanał należy do obwodu rybackiego kanału Kanał Linawa użytkowanego przez Okręg Polskiego Związku Wędkarskiego w Elblągu.

Ten krótki, sztucznie pogłębiany ciek jest odcinkiem Kanału Iławskiego - szlaku żeglugowego. Wiedzie pod mostem drogowym na trasie z Urowa do Boreczna. Woda w kanale praktycznie stagnuje. Przepływ jest znikomy z jeziora Dauby do zatoki Jezioraka. Brzegi są uregulowane, faszynowane i podmokłe.

Kanał łączy jezioro Dargin ze Sztynorckim. Wejście do kanału znajduje się w południowej części jeziora Sztynorckiego. Brak przeszkód w postaci mostów czy linii wysokiego napięcia umożliwia przepłynięcie z postawionym masztem.

Kanał umożliwia żeglugę z jeziora Mamry do portu w Węgorzewie. Powstał na bazie koryta rzeki Węgorapy, której meandry zostały ominięte przekopanym kanałem. Skrócono tym samym duży łuk rzeki upraszczając drogę jednostkom pływającym do portu w Węgorzewie.
Nad kanałem nie ma przeszkód w postaci mostów czy linii wysokiego napięcia co pozwala na pokonanie go z postawionym masztem.
Na kanale odbywają się zawody wędkarskie organizowane przez Koło PZW Węgorzewo - Miasto.
Po niemiecku nazywany jest Nähe Kanal (1928) (Leyding 1959).

Historia kanału sięga jeszcze XV wieku, kiedy to powstał port we Fromborku, który wybudowano przy ujściu kanału. Głównym celem powstania kanału było zaopatrzenie miasta w wodę pitną. Wykorzystano ją także do poruszania młyna i maszyn służących do falowania sukna (foluszy). Koło wodne młyna, (przystosowane w latach późniejszych) wraz z systemem podziemnych wodociągów zaopatrywało w wodę wyższe partie miasta. Młyn pełnił zatem funkcję "podnośnika" wody do wyższych partii miasta. System ten funkcjonował do połowy XVIII wieku. Za czasów niemieckich był tu jedynie młyn wodny. Od 1944 roku nie urzytkuje się tej budowli hydrotechnicznej. Podczas budowy kanału wykorzystano ukształtowanie terenu i wysoką skarpę przy dolinie rzeki Baudy. Ścinając ją uzyskano materiał do budowy wysokiego wału - jednego brzegu - drugim, była naturalna skarpa. Dzięki dokładnym wyliczeniom uzyskano niewielki spadek dna kanału w stosunku do poziomu wody w rzece, która piętrzono tamą.
Wbrew nazwie "Kopernikowski" kanał, jak również system urządzeń wodociągowych miał niewiele wspólnego z Kopernikiem, któremu czasami przypisuje się autorstwo planów tych budowli.