Dodano: 15 kwietnia 2013
Obszar jest położony w zachodniej części Równiny Warmińskiej, na wschód od granic administracyjnych miasta Pasłęk.
Główną część obszaru stanowi pradolina rzeki Wąskiej, której dno zalegają mady, a tylko miejscami występują gleby bagienno-torfowe. Na silnie zerodowanych zboczach doliny rzeki Wąskiej i stromych zboczach bocznych wąwozów strumieni dopływowych wytworzyły się gleby brunatne, często oddolnie oglejone. Poza doliną, na pagórkowatych wierzchowinach moreny dennej występują piaszczysto-gliniste gleby brunatne.
Typy siedlisk z Zał. I Dyrektywy Siedliskowej występujące na tum terenie:
Gatunki zwierząt wymienione w Zał. II Dyrektywy Siedliskowej występujące na tym obszarze:
Największą wartością chronionego obszaru jest pełny, pierwotny i naturalny ciąg zbiorowisk doliny rzeki wąskiej od jej dna aż do falistej wierzchowiny moreny dennej. Ważnym uzupełnieniem są specyficzne zbiorowiska muraw kserotermicznych, które rozwijają się na niewielkiej powierzchni odlesionych zboczy o wystawie południowej. Występuje tutaj liczna grupa gatunków charakterystycznych dla klasy Festuco-Brometea. Zbiorowiska te nawiązują najbardziej do kwietnych muraw kserotermicznych. Występują liczne płaty z dominacją kłosownicy pierzastej, przy równoczesnym braku gatunków charakterystycznych dla niższych jednostek fitosocjologicznych. Na całym obszarze stwierdzono około 30 gatunków roślin, które są objęte ochroną ścisłą lub częściową.
Główną część obszaru stanowi pradolina rzeki Wąskiej, której dno zalegają mady, a tylko miejscami występują gleby bagienno-torfowe. Na silnie zerodowanych zboczach doliny rzeki Wąskiej i stromych zboczach bocznych wąwozów strumieni dopływowych wytworzyły się gleby brunatne, często oddolnie oglejone. Poza doliną, na pagórkowatych wierzchowinach moreny dennej występują piaszczysto-gliniste gleby brunatne.
Typy siedlisk z Zał. I Dyrektywy Siedliskowej występujące na tum terenie:
- Łęg wierzbowy (Salicetum albae) – kod *91E0-1
- Łęg jesionowo-olszowy (Fraxino-Alnetum) – kod *91E0-3
- Grąd zboczowy (zbiorowisko Acer platanoides-Tilia cordata) – kod 9170-3
- Grąd subatlantycki (Stellario-Carpinetum) – kod 9160-1
- Murawy kserotermiczne z klasy Festuco-Brometea – kod 6210.
- Starorzecza i drobne zbiorniki wodne – kod 3150-2
Gatunki zwierząt wymienione w Zał. II Dyrektywy Siedliskowej występujące na tym obszarze:
- 1188 Kumak nizinny (Bombina bombina)
- 1163 Głowacz białopłetwy (Cottus gobio)
- 1060 Czerwończyk nieparek (Lycaena dispar)
Największą wartością chronionego obszaru jest pełny, pierwotny i naturalny ciąg zbiorowisk doliny rzeki wąskiej od jej dna aż do falistej wierzchowiny moreny dennej. Ważnym uzupełnieniem są specyficzne zbiorowiska muraw kserotermicznych, które rozwijają się na niewielkiej powierzchni odlesionych zboczy o wystawie południowej. Występuje tutaj liczna grupa gatunków charakterystycznych dla klasy Festuco-Brometea. Zbiorowiska te nawiązują najbardziej do kwietnych muraw kserotermicznych. Występują liczne płaty z dominacją kłosownicy pierzastej, przy równoczesnym braku gatunków charakterystycznych dla niższych jednostek fitosocjologicznych. Na całym obszarze stwierdzono około 30 gatunków roślin, które są objęte ochroną ścisłą lub częściową.
Murawy koło Pasłęka (PLH280031), Dodano: 10 kwietnia 2013
Jezioro Wuksniki znajduje się na obszarze jednostki fizyczno-geograficznej Pojezierze Olsztyńskie oraz według regionalizacji geobotanicznej w krainie Wschodniopomorskiej. Jezioro położone jest w zachodniej części tego pojezierza i zostało uformowane w fazie pomorskiej i poznańskiej zlodowacenia bałtyckiego. Otoczenie jeziora jest pagórkowate (do 50 m różnicy pomiędzy powierzchnią zwierciadła wody, a najbliższymi wzniesieniami). Wokół zbiornika dominują gleby typu piasek i żwir.
Jezioro jest najgłębszym akwenem Pojezierza Mazurskiego (głębokość maksymalna 68,0 m, powierzchnia 117,1 ha), nie ma istotnych dopływów wód powierzchniowych. Odpływ następuje ku północnemu zachodowi, do jeziora Mildzie.
Jezioro Wukśniki otaczają głównie tereny użytkowane rolniczo, wśród których przeważają obszary łąkowe i pastwiskowe. Większe kompleksy leśne znajdują się tylko na południowo-wschodnim brzegu zbiornika. Najbliższa wieś - Mysłaki (na północy) znajduje się na skraju wyznaczonego obszaru, w odległości około 1 km od jeziora i nie posiada kanalizacji. Zanieczyszczenia bytowo-gospodarcze częściowo spływają bezpośrednio do zbiornika. Jezioro nie posiada zabudowy rekreacyjnej, szczególnie w okresie letnim jest intensywnie wykorzystywane turystycznie, w sposób niekontrolowany. Nad jeziorem znajduje się kąpielisko z pomostem. Istniejący niegdyś ośrodek wypoczynkowy jest obecnie nieczynny.
Ogólny stan zachowania siedliska w sieci Natura 2000 na podstawie wyników raportowania jest dobry.
Głównymi zagrożeniami dla zachowania siedliska 3140 na omawianym obszarze jest szeroko pojęta eutrofizacja – dopływ biogenów ze zlewni, a co za tym idzie rozwój fitoplanktonu (zmniejszenie przejrzystości wody). Ze względu na rolniczy charakter zlewni jezioro poddane jest wpływom gospodarki agrarnej. Atrakcyjność jeziora wpływa na wzrost turystyki, liczby kąpiących się, biwakujących i zainteresowania płetwonurków.
Od wschodu teren obszaru znajduje się w pewnej odległości od OSOP Rzeka Pasłeka o raz od północnego-zachodu od OSOP Uroczysko Markowo.
Walory przyrodnicze obszaru
Występowanie 5 typów (5 podtypów) siedlisk z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej:
Jezioro jest najgłębszym akwenem Pojezierza Mazurskiego (głębokość maksymalna 68,0 m, powierzchnia 117,1 ha), nie ma istotnych dopływów wód powierzchniowych. Odpływ następuje ku północnemu zachodowi, do jeziora Mildzie.
Jezioro Wukśniki otaczają głównie tereny użytkowane rolniczo, wśród których przeważają obszary łąkowe i pastwiskowe. Większe kompleksy leśne znajdują się tylko na południowo-wschodnim brzegu zbiornika. Najbliższa wieś - Mysłaki (na północy) znajduje się na skraju wyznaczonego obszaru, w odległości około 1 km od jeziora i nie posiada kanalizacji. Zanieczyszczenia bytowo-gospodarcze częściowo spływają bezpośrednio do zbiornika. Jezioro nie posiada zabudowy rekreacyjnej, szczególnie w okresie letnim jest intensywnie wykorzystywane turystycznie, w sposób niekontrolowany. Nad jeziorem znajduje się kąpielisko z pomostem. Istniejący niegdyś ośrodek wypoczynkowy jest obecnie nieczynny.
Ogólny stan zachowania siedliska w sieci Natura 2000 na podstawie wyników raportowania jest dobry.
Głównymi zagrożeniami dla zachowania siedliska 3140 na omawianym obszarze jest szeroko pojęta eutrofizacja – dopływ biogenów ze zlewni, a co za tym idzie rozwój fitoplanktonu (zmniejszenie przejrzystości wody). Ze względu na rolniczy charakter zlewni jezioro poddane jest wpływom gospodarki agrarnej. Atrakcyjność jeziora wpływa na wzrost turystyki, liczby kąpiących się, biwakujących i zainteresowania płetwonurków.
Od wschodu teren obszaru znajduje się w pewnej odległości od OSOP Rzeka Pasłeka o raz od północnego-zachodu od OSOP Uroczysko Markowo.
Walory przyrodnicze obszaru
Występowanie 5 typów (5 podtypów) siedlisk z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej:
- Twardowodne oligo- i mezotroficzne zbiorniki z podwodnymi łąkami ramienic Charetea (kod 3140)
- Grąd subatlantycki (kod 9160-1)
- Grądy zboczowe (kod 9170-3)
- Niżowy łęg jesionowo-olszowy (kod 91E0-3)
- Źródliskowe lasy olszowe na niżu (kod 91E0-4)
- Łęg wiązowo-jesionowy śledzienicowy (kod 91F0-2)
- Koza Cobitis taenia (kod 1149)
- Różanka Rhodeus sericeus (kod 1134)
- Czerwończyk nieparek Lycaena dispar (kod 1060)
- Kumak nizinny Bomina bombina (kod 1188)
- Atractides lacustris - Hydrachnidia, Acari
- Pionacercus vatrax - Hydrachnidia, Acari
- Pallasiola quadrispinosa– Amphipoda, Crustacea
Jezioro Wukśniki (PLH280038), Dodano: 19 lutego 2012
Rezerwat torfowiskowy Uroczysko Piotrowice utworzono w 1998 (Dz. U. z 1998 r. Nr 161, poz. 1102). zajmuje powierzchnię 49 ha, na której chronione są cenne torfowiska przejściowe ze stanowiskami bażyny czarnej. Chroniony jest także fragment lasu i szuwary częściowo przylegające do torfowisk.
Rezerwat znajduje się przy zachodnim brzegu jeziora Trupel.
Rezerwat znajduje się przy zachodnim brzegu jeziora Trupel.
Uroczysko Piotrowice, Dodano: 3 lutego 2012
Rezerwat Galwica został powołany w 1958 roku (MP z 1958 r. Nr 14, poz. 89). Jest to rezerwat torfowiskowy, o powierzchni 81,72 ha, stworzony w celu ochrony roślinności torfowiskowej i ostoi ptactwa wodno-błotnego. Dawno temu była to zachodnia zatoka jeziora Sasek Mały. Znajdują się tu rozległe torfowiska niskie i przejściowe oraz podmokłe lasy bagienne. Występują tu rzadkie gatunki flory (rosiczka, żurawina, wełnianka) i fauny (żmija, bielik, żuraw, bekas, słonka) charakterystyczne dla siedlisk wilgotnych i torfowiskowych.
Rezerwat znajduje się w granicach obszaru Natura 2000 (SOOS Ostoja Napiwodzko-Ramucka i OSOP Puszcza Napiwodzko-Ramucka), OChK Puszczy Napiwodzko-Ramuckiej, na wschód od miejscowości Piduń i na zachód od Saska Małego.
Rezerwat znajduje się w granicach obszaru Natura 2000 (SOOS Ostoja Napiwodzko-Ramucka i OSOP Puszcza Napiwodzko-Ramucka), OChK Puszczy Napiwodzko-Ramuckiej, na wschód od miejscowości Piduń i na zachód od Saska Małego.
Galwica, Dodano: 22 sierpnia 2011
Użytek ekologiczny, o powierzchni 121,61 ha obejmuje swoimi granicami jezioro Trzęsawisko pod Morągiem. Powołany został w celu ochrony ostoi rzadkich gatunków ptaków wodno-błotnych, na mocy rozporządzenia Nr 25 Wojewody Warmińsko-Mazurskiego z dnia 30 lipca 2009 r. w sprawie ustanowienia użytku ekologicznego "Rozlewisko Morąskie".
Rozlewisko Morąskie, Dodano: 14 sierpnia 2010
W granicach tego obszaru o powierzchni 22213,78 ha, znalazła się część Zalewu Wiślanego, Mierzeja Wiślana i pas depresyjnego terenu od strony południowej. Do zalewu uchodzi wiele rzek i strumieni, wśród których wymienić należy odnogi Wisły, Elbląg, Baudę i Pasłękę. Są to miejsca płytkie, o słonawej wodzie z szerokim, na kilkaset metrów pasem roślinności szuwarowej. Dobrze rozwinięta jest roślinność zanurzona. Mierzeja Wiślana powstała stosunkowo niedawno, w wyniku działania wód morskich nanoszących materiał pochodzący z abrazji klifów i Wisły niosącej ze swoimi wodami duży ładunek piasku. Występują tu wysokie wały wydmowe o nieregularnych kształtach i stromych zboczach. Największe powierzchnie mierzei zajmują lasy, wśród których znalazły się dąbrowy i bór nadmorski, a w podmokłych zagłębieniach terenu wykształciły się torfowiska przejściowe i wysokie. W podmokłych miejscach występują brzeziny bagienne i olsy.
Do najcenniejszych siedlisk obszaru, wymienionych w Załączniku I należą zalewy i jeziora przymorskie (laguny) (1150), lasy mieszane i bory na wydmach nadmorskich (2180), bory i lasy bagienne (Vaccinio uliginosi-Betuletum pubescentis, Vaccinio uliginosi-Pinetum, Pino mugo-Sphagnetum, Sphagno girgensohnii-Piceetum i brzozowo-sosnowe bagienne lasy borealne) (91D0), ujścia rzek (estuaria) (1130), starorzecza i naturalne eutroficzne zbiorniki wodne ze zbiorowiskami z Nympheion, Potamion (3150), nadmorskie wydmy białe (Elymo-Ammophiletum) (2120), nadmorskie wydmy szare (2130), ziołorośla górskie (Adenostylion alliariae) i ziołorośla nadrzeczne (Convolvuletalia sepium) (6430), łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe (Salicetum albo-fragilis, Populetum albae, Alnenion glutinoso-incanae, olsy źródliskowe) (91E0), wilgotne zagłębienia międzywydmowe (2190), pomorski kwaśny las brzozowo-dębowy (Betulo-Quercetum) (9190), inicjalne stadia nadmorskich wydm białych (2110), Niżowe i górskie świeże łąki użytkowane ekstensywnie (Arrhenatherion elatioris) (6510), torfowiska wysokie zdegradowane, lecz zdolne do naturalnej i stymulowanej regeneracji (7120), torfowiska przejściowe i trzęsawiska (7140), żyzne buczyny (Dentario glandulosae-Fagenion, Galio odorati-Fagenion) (9130), zalewane muliste brzegi rzek (3270).
Do najcenniejszych siedlisk obszaru, wymienionych w Załączniku I należą zalewy i jeziora przymorskie (laguny) (1150), lasy mieszane i bory na wydmach nadmorskich (2180), bory i lasy bagienne (Vaccinio uliginosi-Betuletum pubescentis, Vaccinio uliginosi-Pinetum, Pino mugo-Sphagnetum, Sphagno girgensohnii-Piceetum i brzozowo-sosnowe bagienne lasy borealne) (91D0), ujścia rzek (estuaria) (1130), starorzecza i naturalne eutroficzne zbiorniki wodne ze zbiorowiskami z Nympheion, Potamion (3150), nadmorskie wydmy białe (Elymo-Ammophiletum) (2120), nadmorskie wydmy szare (2130), ziołorośla górskie (Adenostylion alliariae) i ziołorośla nadrzeczne (Convolvuletalia sepium) (6430), łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe (Salicetum albo-fragilis, Populetum albae, Alnenion glutinoso-incanae, olsy źródliskowe) (91E0), wilgotne zagłębienia międzywydmowe (2190), pomorski kwaśny las brzozowo-dębowy (Betulo-Quercetum) (9190), inicjalne stadia nadmorskich wydm białych (2110), Niżowe i górskie świeże łąki użytkowane ekstensywnie (Arrhenatherion elatioris) (6510), torfowiska wysokie zdegradowane, lecz zdolne do naturalnej i stymulowanej regeneracji (7120), torfowiska przejściowe i trzęsawiska (7140), żyzne buczyny (Dentario glandulosae-Fagenion, Galio odorati-Fagenion) (9130), zalewane muliste brzegi rzek (3270).
Zalew Wiślany i Mierzeja Wiślana (PLH280007), 