Glony

Należy do najbardziej zmiennych gatunków ramienic, zarówno pod względem pokroju, jak i budowy. Formy słodkowodne są najczęściej silnie inkrustowane, bardzo kruche i łamliwe (zwłaszcza po wysuszeniu).
NIBYPĘDY: nibyłodyga o kształcie rurki; międzywęźla różnej długości, zwykle jednak dłuższe od nibyliści.
OKROWANIE: trójrzędowe. Rzędy główne i rzędy boczne są prawie jednakowo silnie rozwinięte.
NIBYLIŚCIE: ułożone po 6 -9 w okółku (przeważnie 7-8). Składają się z 6-9 członów, z czego 5-7 członów jest okorowanych; ostatni człon jest 1-2 komórkowy, nieokorowany i krótki. U nasady każdego z nibyliści wyrastają po 2 pary przylistków.
PRZYLISTKI: ułożone są w dwurzędowych okółkach; są małe (zwłaszcza w dolnym okółku są bardzo słabo rozwinięte).
NIBYLISTKI: na płonnych nibyliściach są słabo rozwinięte lub brak jest ich zupełnie. Na nibyliściach płodnych na stronie zewnętrznej brak jest nibylistków zupełnie, lub występują w postaci małych brodawek; na stronie wewnętrznej – nibylistki są dobrze rozwinięte. Mogą być dłuższe lub krótsze od lęgni. Zazwyczaj spośród 4 nibylistków wystających u nasady lęgni 2 środkowe są dłuższe, a brzeżne krótsze, czasem jednak również brzeżne mogą być dłuższe od środkowych.
KOLCE: występują jedynie u nielicznych form, przyjmują wtedy postać małych brodawek.
PIENNOŚĆ: jednopienna. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo na pierwszych 3-4 węzłach nibyliści. Plemnie są małe, o czerwonawym zabarwieniu. Lęgnie są z bardzo zmienną co do kształtu i wielkości koronką z 16-18 skrętami komórek okorowania.
OOSPORY: czarne, jajowate lub wydłużone, z 12-14 słabymi listami.

Gatunek bardzo zmienny. Duża, silnie rozgałęziona ramienica. NIBYPĘDY: silnie rozgałęzione; o grubej nibyłodydze, o długich międzywęźlach. Szarozielona, zakończenia nibyłodygi i nibyliści - czerwonawe. Okazy z miejsc głębszych są silnie wydłużone, przeważnie zielone, zaś okazy z miejsc płytkich charakteryzują się znacznie delikatniejszą budową i niepełnym wykształceniem typowych cech gatunkowych oraz zielono różowym i czerwonawym zabarwieniem. OKROWANIE podwójne, bardzo zmienne (często spotykane potrójne). Rzędy główne znacznie przewyższają rzędy boczne. NIBYLIŚCIE: długie (o zmiennej długości) i grube; zakończone ostro; 4-5 członowe o 2 lub 4 członach okorowanych i 1 ostatnim członie nieokorowanym, 2 komórkowym wydłużonym i wydętym (co jest cechą charakterystyczną tego gatunku); ułożone po 6 -7 w okółku. W górnych okółkach są dłuższe od międzywęźli. U podstawy okółka nibyliści obecne są PRZYLISTKI, które ułożone są w dwurzędowych (najczęściej) lub trójrzędowych (u osobników dobrze rozwiniętych i silnie okolcowanych) okółkach. Charakteryzują się rozdęciem u nasady i ostrym zakończeniem. Przylistki w górnym okółku są przeważnie nieco dłuższe niż w dolnym. NIBYLISTKI u większości form rozwinięte dokoła węzła nibyliścia (formae isoptilae), u nielicznych form na stronie zewnętrznej nibyliścia, szczątkowe (formae heteroptilae), przeważnie krótko zaostrzone, grube. Jedynie nibylistki otaczające organy rozmnażania (bracteae i bracteolae) cieńsze i przeważnie krótsze. KOLCE: bardzo zmienne, pojedyncze, grube i ostro zakończone, często po 2, rzadziej po 3 w pęczkach. U form mniejszych oraz na dolnych międzywęźlach brodawkowate. Górne międzywęźla znacznie gęściej okolcowane niż dolne. PIENNOŚĆ: dwupienna. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo (rzadko w parch) w węzłach nibyliści. Plemnie są duże (widoczne gołym okiem) o intensywnie pomarańczowym zabarwieniu. Lęgnie (rzadziej spotykane niż plemnie) są niewiele większe od plemni, jasnobrązowe, o wyraźnie rozchylonej koronce z 16-18 skrętami komórek okorowania. OOSPORY: jasnobrunatne, z 14-16 skrętami listewek.

Gatunek stosunkowo mało zmienny. Duża i silna ramienica. Jedyny przedstawiciel rodzaju Nitellopsis. W zwartych zbiorowiskach pojedyncze osobniki mogą osiągać duże rozmiary. Na płytkich, przybrzeżnych stanowiskach oraz zbiorowiskach szuwarowych może także tworzyć niewielkie kępy lub występuje pojedynczo. NIBYPĘDY: silnie rozgałęzione; o grubej nibyłodydze, która jest jednak cienkościenna, delikatna, o długich międzywęźlach. Za młodu jest żywozielonego koloru, później pod wpływem inkrustacji zmienia barwę na zielono-szarą. Obserwowana jest zależność zabarwienia od głębokości występowania: okazy z miejsc głębokich są przeważnie żywozielone, zaś okazy z miejsc płytkich są zielono różowawe. Nieokrowana, bez okółka przylistków. NIBYLIŚCIE: długie, zakończone ostro, przeważnie 2-3 członowe, po 6 (5-7) w okółku. W górnych okółkach są dłuższe od międzywęźli. W węzłach nibyliści obecne są po 1-2 długie (np. na ostatnim węźle nieraz prawie równie długie jak nibyliście) NIBYLISTKI, które również są ostro zakończone. Czasem brak jest ich zupełnie, zwłaszcza na ostatnim węźle. PIENNOŚĆ: dwupienne. Okazy żeńskie są rzadsze od męskich. Lęgnie i plemnie wykształcają się, pojedynczo lub w parch, w węzłach nibyliści. Duże, żółte lub żółtoczerwone (pomarańczowe) plemnie najczęściej występują pojedynczo. Lęgnie (po 1-2, znacznie rzadziej spotykane niż plemnie) są wyraźnie zaokrąglone, czerwonawo zielone, o małej koronce 5-komórkowej z 8-10 (9) skrętami komórek okorowania. Koronka wcześnie, odpada. OOSPORY: długie, brunatne, o cienkiej błonie, z 7 ostrymi listewkami.

Duża i silna ramienica. Największy z dotychczas znanych w Polsce gatunków rodzaju Nitella. Zwłaszcza w strefie przybrzeżnej jezior może tworzyć małe gęste kępy o wysokości około 10 cm. NIBYPĘDY: silnie rozgałęzione; o cienkiej nibyłodydze i nibyliściach. U typowych form międzywęźla są zazwyczaj dłuższe od nibyliści, zaś w dolnych okółkach międzywęźla są wyraźnie dłuższe od nibyliści. Barwa jasnozielona do brunatnej. Często widoczne jest charakterystyczne prążkowanie na nibyłodydze i nibyliściach, które jest wynikiem różnicowanego odkładania inkrustacji. NIBYLIŚCIE: długie i wiotkie, występują po 6 w okółku, jednokrotnie rozgałęzione. Poza wymienionymi częsta jest obecność 1-2 dodatkowych nibyliści, które są mniejsze, krótsze, słabiej rozwinięte i nierozgałęzione. Wszystkie nibyliście są zbudowane z 2-3 jednokomórkowych odcinków. Odcinki I rzędu są około dwukrotnie dłuższe od odcinków II rzędu. Odcinki I rzędu są przeważnie proste, szczytowe nieco wygięte do wewnątrz, w szczytowych okółkach nie tworzą główek lub główki są bardzo małe. Odcinki II rzędu są tępo zakończone, o błonie zgrubiałej na końcu. PIENNOŚĆ: jednopienne. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo w rozgałęzieniach nibyliści. Nie wytwarzają galaretowatej otoczki. Siedzące, najczęściej żółtozielone plemnie, rozwijają się wcześniej od lęgni. Lęgnie (1-3 razem, zazwyczaj 2-3) ułożone są poniżej plemni, wielkością niewiele od plemni większe, zielonkawe z 7-9 skrętami komórek okorowania. Koronka jest mała, odpadająca. OOSPORY: ciemnobrunatne do czarnych, o gładkiej błonie, z 6-8 wyraźnymi, tępymi listewkami.

Trychomy proste. Komórki 3-7 razy dłuższe od szerokości, mają przy ściankach poprzecznych po dwie większe wodniczki gazowe nieregularnych kształtów. Komórki szczytowe zaokrąglone, bez kaliptry.

Trychomy szerokie przy ściankach poprzecznych nie wcięte, z końcami prostymi, nie zwężonymi lub też na krótkiej przestrzeni nieco zwężonymi. Komórki z granulacjami na ściankach poprzecznych, komórki szczytowe płasko zaokrąglone ze zgrubiałą błoną.