Dodano: 0 0000
Pospolita. Wyrasta gromadnie, w kępkach, niekiedy już od września, a w okresach łagodnej zimy spotykana nawet do kwietnia. Substratem jest martwe i stare drewno liściaste oraz rumowisko gałęzi i pniaki. Występuje zwykle po kilka, w grupach i kępkach. Spotykana również w parkach i ogrodach.
Do rodzaju Flammulina sp. należą 3 gatunki. Są to:
- Flammulina fennae
- Flammulina ononidis
- Flammulina velutipes
oraz 2 odmiany:
- Flammulina velutipes var. lactea
- Flammulina velutipes var. velutipes
Występuje również pod nazwą: Collybidium velutipes (M.A. Curtis) Earle; Phylloporus veluticeps (Cooke & Massee) Pegler & T.W.K. Young; Collybia veluticeps (Cooke & Massee) Sacc.; Panaeolus veluticeps (Cooke & Massee) Sacc.; Collybia eriocephala Rea; Collybia velutipes (Curtis) P. Kumm.; Agaricus velutipes Curtis; Myxocollybia velutipes (Curtis) Singer; Paxillus veluticeps (Cooke & Massee) Singer; Agaricus veluticeps Cooke & Massee; Pleurotus velutipes (Curtis) Quél; Gymnopus velutipes (Curtis) Gray
Płomiennica zimowa, Flammulina velutipes (Curtis) Singer 1951 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Kapelusz przybiera kształt półkulisty do rozpostartego, kiedy młody, a starszy robi się powyginany. Osiąga średnica od 20 do 120 mm. W kolorze jest miodowożółty, żółtopomarańczowy, łososiowy, żółtobrunatny, rdzawożółty, z ciemniejszym odcieniem w centrum. Gdy wilgotny, jest lepki i śliski. Powierzchnia gładka i lśniąca. Brzeg ostry, prążkowany, jaśniejszy. Młode owocniki narastają dachówkowato na starsze. W okresie pylenia, są biało oprószone zarodnikami, przez co mogą się wydawać, jak posypane mąką. Blaszki koloru białawego, blado kremowego, a z wiekiem ochrowożółtawe. Szerokości od 5 do 12 mm. Różnej długości, rzadko ustawione. Przy trzonie zaokrąglone i przyrośnięte. Trzon długości od 30 do 100 mm i grubości od 3 do 20 mm. Kolor w szczycie żółtawy, żółtoczerwony, a w pozostałej części ciemnobrązowy lub prawie brunatny. Centralnie umiejscowiony. Cylindryczny i pełny. Powierzchnia aksamitna, a na szczycie naga. W podstawie może być korzeniasty. Miąższ w kolorze białawy, bladokremowy, a następnie żółtawy. Cienki i elastyczny. Uciśnięty nie zmienia zabarwienia. Zapach łagodny, o korzennej tonacji. Smak nieokreślony, łagodny. Zarodniki w wysypie barwy białej, kremowobiałej i w tonacji jasnożółtej. W kształcie elipsoidalne. Z jednej strony zaokrąglone, a z drugiej szpiczaste i odgięte. Bez pory rostkowej. Powierzchniowo gładkie. Hialinowe. Wielkości od 8 do 11 x od 3 do 4 µm . |
| uwagi | Jadalna i smaczna. Może być również uprawiana. Znaczenie kulinarne mają kapelusze. Rozkłada drewno, starych zamierających topoli, wierzb, lip i innych liściastych oraz leżaninę i martwe pniaki. Gatunki podobne to: trująca hełmówką obrzeżoną - Galerina marginata (Batsch) Kühner oraz z równie trującą łasiczką - Hoyphloma fasciculare (Huds.) P. Kumm. Może być także utożsamiana z łysiczką łagodną - Hypholoma capnoides (Fr.) P. Kumm; a także z łuszczakiem zmiennym - Kuehneromyces mutabilis (Schaeff.) Singer & A.H. Sm.. Dwa ostatnie gatunki są jadalne. Inne nazwy to: bedłka zimowa, feniczki, grzyb zimowy, kiepka, kółkorodek aksamitnotrzonowy, listopadówka, monetka, monetka aksamitna, opieńka, opieńka aksamitnotrzonowa, pieniak, pieńkówka, pniówka, podpieńka, podróżnik, pniak, pniakówka, pniakowy, pieniążek aksamitnotrzonowy, słonecznik, tańcówka, wierzbówka, zimówka aksamitna, zimówka aksamitnotrzonowa, zimówka czarnotrzonowa, zimowy grzyb. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
