Dodano: 15 września 2006
Rzadki, jednoroczny grzyb. Spotykany od końca lipca do połowy października. Owocniki spotyka się na drewnie żywych i martwych dębów, zwykle u postawy pnia, opodal pnia, wyrastając z korzenia, pokrytego cienko ziemią lub na wysokości. Może rosnąć pojedynczo, w grupie, w pęku lub być zrośnięty kapeluszami. Ozorka bardzo rzadko spotyka się na innych drzewach liściastych.

Do rodzaju Fistulina sp. należy 7 gatunków i są to:.

- Fistulina africana
- Fistulina antarctica
- Fistulina brasiliensis
- Fistulina guzmanii
- Fistulina hepatica
- Fistulina pallida
- Fistulina spiculifera

Występuje również pod nazwami: Hypodrys hepaticus (Schaeff.) Pers.; Fistulina sarcoides St.-Amans; Fistulina endoxantha Speg.; Boletus buglossum Retz.; Boletus hepaticus Schaeff.; Fistulina hepatica var. endoxantha (Speg.) J.E. Wright; Agarico-carnis lingua-bovis Paulet; Boletus bulliardii J.F. Gmel.; Fistulina buglossum (Retz.) Pers.

systematyka
  • Klasa: podstawczaki - Basidiomycetes
    • Rząd: pieczarkowce - Agaricales
      • Rodzina: ozorkowate - Fistulinaceae
        • Rodzaj: ozorek - Fistulina Bull.
budowa Owocnik w kształcie łopatowaty, poduszkowaty, nerkowaty, wachlarzowaty, a najczęściej przypomina ozór zwierzęcy albo płat wątroby. Do substratu przyrośnięty bocznym, krótkim trzonkiem. Szerokości od 100 do 250 mm, a grubości od 20 do 60 mm. Górna powierzchnia promieniście pręgowana i brodawkowata. Początkowo o barwie bladoróżowej, a później krwistoczerwona do purpurawobrązowawej. Młode owocniki mogą wydzielać krople czerwonego płynu. Dojrzałe natomiast, podczas wilgotnej pogody, pokryte są równomiernie śluzowatą powłoką, przypominającą w kolorze i konsystencji żurawinowy kisiel. Z czasem śluz spływa i wysycha, a powierzchnia robi się wtedy matowa, porowata i bardziej brązowawoczerwonawa do brązowej w kolorze.

Pory w kształcie kuliste i drobne. W ilości od 4 do 7 na mm. W barwie początkowo białawej, a z wiekiem żółknące i rdzawobrązowawe. Uciśnięte ciemnieją.

Rurki długości od 10 d0 15 mm. Zbite i gęste, ale nie zrośnięte i wolnozwisające. W kolorze porów.

Trzon boczny, bardzo krótki od 10 do 40 mm lub nie występuje. Masywny, w kolorze cielisty, z wiekiem ciemniejący do brązowego.

Miąższ mięsisty i soczysty. Grubości od 30 do 40 mm. Po przecięciu wydziela prawie krwisty sok. Struktura marmurkowata, żyłkowata, a w starszych okazach włóknista. W barwie cielistoczerwone. Przypomina wyglądem miąższ rozkrojonej truskawki. W zapachu przyjemnie owocowy, a w smaku kwaskowaty.

Zarodniki w wysypie barwy ochrowożółtawej. W kształcie owalne, szeroko elipsoidalne do jajowatych, z odgiętym lekko dziubkiem. Powierzchniowo gładkie, z dużą kroplą tłuszczu wewnątrz. Hialitowe lub lekko różowawożółtawe. Wielkość od 4 do 6 µm x od 3 do 4 µm.

ochrona Objęty ochroną ścisłą.
Rozporzadzenie MŚ z dnia 9 lipca 2004 roku.

Ujęty na czerwonej liście grzybów wielkoowocnikowych zagrożonych w Polsce ze statusem „R”- rzadki.

uwagi Jadalny, ale niezbyt smaczny
Jest to saprotrof i słaby pasożyt, powodujący brunatną zgniliznę drewna. Atakuje zwłaszcza rdzeń starych dębów. Powolnie tworzy puste wnętrze drzewa, a proces ten przebiega wiele lat i nie jest wielce szkodliwy.

Gatunek podobny to: ozorkowiec dębowy - Buglossoporus pulvinus (Pers.) Donk; bez tak mięsistego i krwistego miąższu, jak ma ozorek dębowy, o drobnoziarnistej skórce i białawy do brązowawożółtego w kolorze.

Inne nazwy to: cewiak wątrobowy, grzyb wątrobowy, ozorek pospolity, ozorek wątrobowy.

piśmiennictwo

Komentarze

Nasza oferta | zobacz pełną ofertę

dysponujemy:
  • inwentaryzacją krajoznawczą regionu
wykonujemy:
  • aktualizacje treści turystycznej map, przewodniki
  • oceny oddziaływań na środowisko (Natura 2000)
  • oceny stanu ekologicznego wód (Ramowa Dyrektywa Wodna UE)
  • prace podwodne, poszukiwawcze
prowadzimy:
  • nurkowania zapoznawcze, turystyczne, szkolenia specjalistyczne
statystyki | realizacja : nesta.net.pl