Dodano: 6 listopada 2007
Spotykany od lipca do października na kwaśnych glebach w lasach sosnowych, świerkowych i mieszanych. Rzadziej w liściastych. Niezbyt częsty. Owocniki rosną pojedynczo lub po kilka w luźnej grupie.
Do rodzaju Amanita należy 50 gatunków. Są to:
- Amanita argentea
- Amanita australis
- Amanita battarrae
- Amanita boudieri
- Amanita brunnescens
- Amanita caesarea
- Amanita calyptroderma
- Amanita ceciliae
- Amanita crocea
- Amanita echinocephala
- Amanita eliae
- Amanita farinosa
- Amanita flavescens
- Amanita flavoconia
- Amanita franchetii
- Amanita friabilis
- Amanita fulva
- Amanita gemmata
- Amanita hemibapha
- Amanita inopinata
- Amanita karea
- Amanita lividopallescens
- Amanita mumura
- Amanita mutabilis
- Amanita nauseosa
- Amanita nehuta
- Amanita nigrescens
- Amanita nivalis
- Amanita nothofagi
- Amanita olivaceogrisea
- Amanita ovoidea
- Amanita pachyvolvata
- Amanita pantherina
- Amanita pareparina
- Amanita pekeoides
- Amanita phalloides
- Amanita porphyria
- Amanita pumatona
- Amanita punctata
- Amanita regalis
- Amanita singeri
- Amanita solitaria
- Amanita spadicea
- Amanita strobiliformis
- Amanita submembranacea
- Amanita taiepa
- Amanita vaginata
- Amanita verna
- Amanita virosa
- Amanita vittadinii
Występuje również pod nazwą: Amanita recutita (Fr.) Millet; Amanitina porphyria (Alb. & Schwein.) E.-J. Gilbert; Agaricus recutitus Fr.
Muchomor porfirowy, Amanita porphyria Fr. 1805 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Kapelusz osiaga średnicę od 40 do 80 mm. Przybiera barwy brązowoszare, szaroczerwonobrązowawe, ze srebrzystofioletowym i srebrzystopurpurowym odcieniem. W młodym owocniku w kształcie tempo stożkowaty, z czasem wypukły do rozpostartego. Na powierzchni pokryty płatowatymi, fioletowoszarymi szczątkami osłony. Łatki nieliczne, przylegające, duże, nieregularne i rozrzucone. Skórka kapelusza normalnie sucha, gładka i jedwabista. W porze wilgotnej nieco lepka. Brzeg zazwyczaj gładki, ale może być niekiedy prążkowany. Blaszki w kolorze białe. Gęsto ustawione. Szerokie do 8 mm. Wolne. Trzon o bardzo jasnym odcieniu kapelusza. Z wiekiem ciemniejący. Osiąga wysokość od 60 do 100 mm i grubość od 5 do 15 mm. W kształcie walcowaty, ale nie zawsze równogruby. Podstawa mocno bulwiasta. Sama bulwka rzadko z resztkami osłony, ale z wyraźnym i ostrym kantem w kształcie pierścienia. Wewnątrz pełny, z wiekiem może tworzyć się kanalik. Na powierzchni ze zygzakowatym wzorkiem, utworzonym z włókienek. Łatwo odłamuje się od kapelusza. Pierścień wyraźny, zwisający, z widocznym od wewnątrz prążkowaniem od blaszek. W kolorze od spodu szarofioletowy, a z wierzchu znacznie jaśniejszy. Miąższ w trzonie kruchy i włókienkowaty. Cienki, delikatny i wodnisty w w kapeluszu. W kolorze biały, tylko pod skórką kapelusza fioletowawy. W smaku przypomina rzodkiew i ma charakterystyczny zapach surowych ziemniaków, nieprzyjemny i piwniczny. Zarodniki w wysypie koloru białego. W kształcie kuliste. Powierzchniowo gładkie. Hialinowe. Amyloidalne. Wielkość od 8 do 10 µm. |
| uwagi | Trujący. Zawiera bufotoinę. Gatunki podobne to: muchomor twardawy - Amanita spissa (Fr.) P. Kumm; muchomor czerwieniejący - Amanita rubescens var. rubescens Pers; oraz muchomor plamisty - Amanita pantherina Gonn. & Rabenh. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
