Dodano: 0 0000
Nie częsty. Spotykany od lipca do późnej jesieni. Towarzyszy różnym gatunkom sosen i świerkom, z którymi tworzy mikoryzę. Lubi również towarzystwo borówki i wrzosu.
Do rodzaju Leccinum sp. zaliczane jest 16 gatunków. Są to:.
- Leccinum aerugineum
- Leccinum atrostipitatum
- Leccinum aurantiacum
- Leccinum crocipodium
- Leccinum duriusculum
- Leccinum onychinum
- Leccinum palustre
- Leccinum pseudoscabrum
- Leccinum quercinum
- Leccinum roseofractum
- Leccinum roseotinctum
- Leccinum salicicola
- Leccinum schistophilum
- Leccinum umbrinoides
- Leccinum versipelle
- Leccinum vulpinum
Występuje również pod nazwami: Krombholziella vulpina (Watling) Šutara; Boletus vulpinus (Watling) Hlavácek; Leccinum aurantiacum var. vulpinum (Watling) Pilát.
Koźlarz sosnowy, Leccinum vulpinum Watling 1961 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Kapelusz średnicy od 30 do 120 mm. W kolorze purpurowobrązowym, ceglastoczerwonym, z rdzawoczerwonawym odcieniem lub pomarańczowobrązowy. Z wiekiem ciemniejący. Gdy młody, w kształcie półkulisty. Z wiekiem staje się rozpostarty, poduszkowaty i wypukły, a stary okaz może być spłaszczony. Powierzchnia filcowata, mszawa lub drobno, włókniście łuseczkowata. W okresach wilgotnych delikatnie lepka. Skórka może być u brzegu, lekko podwinięta i delikatnie strzępiasta. Pory w barwie kremowe lub białawe. Z wiekiem stają się szarobrązowe lub brudnoochrowe. Drobne, w kształcie okrągławe. Rurki w barwie białe, kredowobiałe, a później szarawobiałe, z fioletowawym odcieniem. Mogą lekko brązowieć. Długości od 15 do 25 mm. Przy trzonie wykrojone. Trzon w kolorze białawy, z odcieniem szarego. Długości od 70 do150 mm. Grubość od 15 do 45 mm. Pokryty kosmakami, o barwie początkowo białej, a następnie przebarwiające się na brązowo i czarnobrązowo, z odcieniami szarawymi. Włókienka podłużne. U młodych okazów często pękaty, później cylindryczny. Osadzony centrycznie. Pod kapeluszem zwężony, a w części środkowej nieco zgrubiały. Pełny. Miąższ jest w barwie białej w kapeluszu i zwykle niezmienny, ale może słabo różowieć. W trzonie biel nabiega na kolor purpuroworóżowy i później szarofioletowy. Zwarty, mięsisty i soczysty. W trzonie twardawy i włóknisty. W smaku przyjemny i łagodny. Zapach niewyraźny, ale przyjemny. Zarodniki w wysypie barwy brązowawej, z oliwkowym odcieniem. W kształcie elipsoidalno-wrzecionowate. Powierzchniowo gładkie. W kolorze miodowowobrązowe. Wielkość od 13 do 16 x od 4 do 5 µm. |
| uwagi | Jadalny i smaczny. Bardzo często mylony z innymi gatunkami koźlarzy, o podobnym zabarwieniu. Praktycznie przez grzybiarzy odbierany, jako jeden gatunek. Gatunek podobny to: koźlarz czerwony - Leccinum aurantiacum (Bull.) Gray; bardzo podobny ale spotykany zawsze w towarzystwie topoli osiki oraz również częsty koźlarz pomarańczowożółty - Leccinum versipelle (Fr. & Hök) Snell; spotykany bardzo często w różnym drzewostanie, ale w towarzystwie brzozy. W niektórych źródłach podaje się również za gatunek, (spotykanego pod świerkami), koźlarza świerkowego - Leccinum piceinum Pil. ex Dermek, ale nie ma on ujęcia w najnowszej systematyce. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
