Dodano: 0 0000
Pospolity. Występuje od maja do września. Najczęściej porasta stare zaniedbane drzewa. W lasach poraża najczęściej dęby, wierzby, topole, rzadziej klony i olsze. W sadach występuje na gruszach, śliwach i orzechach. Spotykany często na drzewach w parkach i na przydrożnych. Porasta niekiedy w bardzo dużych skupieniach.
Do rodzaju Laetiporus sp. należą 2 gatunki. Są to:
- Laetiporus persicinus
- Laetiporus sulphureus
Występuje również pod nazwą: Sporotrichum versisporum (Lloyd) Stalpers; Cladoporus sulphureus (Bull.) Teixeira; Boletus sulphureus Bull.; Ceriomyces aurantiacus (Pat.) Sacc.; Polyporus sulphureus (Bull.) Fr.; Tyromyces sulphureus (Bull.) Donk; Grifola sulphurea (Bull.) Pilát; Laetiporus sulphureus f. aurantiacus (Pat.) Bondartsev; Laetiporus sulphureus f. imbricatus Domański; Sistotrema sulphureum (Bull.) Rebent.; Leptoporus sulphureus (Bull.) Quél.; Ptychogaster aurantiacus Pat.; Boletus sulphureus Mérat; Merisma sulphureus (Bull.) Gillet; Polyporus candicinus (Scop.) J. Schröt.; Polypilus sulphureus (Bull.) P. Karst.; Boletus coriaceus Huds.; Sulphurina sulphurea (Quél.) Pilát
Żółciak siarkowy, Laetiporus sulphureus (Bull.) Murrill 1920 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Owocnik przyrastają bokiem do drzewa. Szerokości od 50 do 300 mm. Koloru siarkowożółtego, złotopomarańczowego, lub pomarańczowego. Starsze egzemplarze jaśniejsze, białawe, lub białoszarawe. W kształcie wachlarzowaty lub półkolisty. Stosunkowo płaski. Powierzchnia matowo-zamszowata i zawsze kremowożółtawo oszroniona. Brzeg delikatnie podwinięty, często falisty, głęboko popękany, płatowaty, zaokrąglony, a niekiedy ostry. Owocniki narastają na siebie dachówkowato, lub tworzą rozety. Pory o zabarwieniu rurek. W kształcie okrągławe. Bardzo drobne. Od 3 do 5 szt. na 1 mm2. Młode mogą być pokryte żółtymi kropelkami. Rurki bardzo małe, o długości od 1 do 4 mm. Barwy siarkowożółtej. Zwarte z miąższem. Miąższ koloru żółtego lub żółtawego. białawego, kremowego, a także bladołososiowego. Wyblaknięty po obumarciu. Grubości od 4 do 30 mm. Młody w dotyku miękki, soczysty i mięsisty. Po zamarciu kruchy, łamliwy i lekki. W smaku kwaskowaty, a na starość gorzkawy. Zapach nieprzyjemny, kwaskowaty. Zarodniki w wysypie barwy słomkowożółtej, szybko blednące do białego. W kształcie jajowate, do eliptyczno - okrągławych. Powierzchniowo gładkie. Bezbarwne. Wielkości od 5 do 7,5 x od 3,5 do 4,5 µm. |
| uwagi | Jadalne są młode owocniki. Surowe owocniki są trujące !. Niebezpieczny pasożyt. Bardzo szybko poraża drzewo. Powoduje brunatną zgniliznę i zamarcie drzewa po kilku latach. Grzybnia atakuje i opanowuje rdzeń drzewa i zmienia ją w brązową, kruchą masę. Inne nazwy to: huba żółta, żagiew Rostafińskiego, żagiew topolowa, grzyb siarkowy, huba siarkowa, żagwica siarkowa, płachcianka siarkowa, pieprznik siarkowy. Według "Grzyby. Leksykon przyrodniczy" H. i R. Grunert "sulphureus" ,oznacza, - "siarkowożółty". |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
