Dodano: 0 0000
Gatunek nie wszędzie częsty. Występuje gromadnie od września do grudnia w lasach iglastych, szczególnie sosnowych oraz w lasach mieszanych. Bardzo lubi towarzystwo sosny dwuigłowej oraz kwaśne, piaszczyste gleby. Najczęściej pojawia się po pierwszych przymrozkach.
Do rodzaju Hygrophorus należą 23 gatunki. Są to:
- Hygrophorus agathosmus
- Hygrophorus arbustivus
- Hygrophorus camarophyllus
- Hygrophorus chrysodon
- Hygrophorus cinereus
- Hygrophorus discoxanthus
- Hygrophorus erubescens
- Hygrophorus hedrychii
- Hygrophorus hyacinthus
- Hygrophorus hypothejus
- Hygrophorus latitabundus
- Hygrophorus lindtneri
- Hygrophorus lucorum
- Hygrophorus mesotephrus
- Hygrophorus nemoreus
- Hygrophorus olivaceoalbus
- Hygrophorus penarius
- Hygrophorus persoonii
- Hygrophorus piceae
- Hygrophorus pudorinus
- Hygrophorus pustulatus
- Hygrophorus russula
- Hygrophorus unicolor
Występuje również pod nazwą: Hygrophorus hypothejus var. expallens Boud.; Agaricus hypothejus Fr.; Hygrophorus aureus Arrh.; Limacium hypothejus (Fr.) P. Kumm.; Hygrophorus hypothejus var. aureus (Arrh.) Miler
Wodnicha późna, Hygrophorus hypothejus (Fr.) Fr. 1838 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Kapelusz średnicy od 20 do 80 mm. Koloru oliwkowobrunatnego, a po zmyciu śluzu złocistożółty z ciemniejszym środkiem. Z wiekiem występują przebarwienia w kolorach żółci i czerwieni. Kształt początkowo półkulisty, wypukły, a później otwarty, płaski i nieco wgłębiony pośrodku. Z tępym garbkiem i podwiniętym brzegiem. Za młodu brzeg połączony śluzowatą błoną z trzonem. Powierzchnia gładka, silnie śluzowata, bywa spękana. Blaszki są barwy białej, bladożółtej, żółtej, a u starszych okazów pomarańczowej. Bywają często z ciemniejszymi plamkami. Zbiegające na trzon, rzadko ustawione. O różnej długości. Stosunkowo grube i szerokie. Trzon osiąga wysokość od 50 do 100 mm. Grubość od 5 do 7 mm. W barwie początkowo biały z czasem żółknie i przybiera kolor pomarańczowoczerwonawy. Równogruby i niekiedy zwężający się ku podstawie. Wysmukły, gładki, wzdłużnie włókienkowaty. Poniżej strefy pierścieniowej śluzowaty. Pierścień w słabo zaznaczonej strefie, wysoko na trzonie od której zaczyna się śluzowatość trzonu. Miąższ ma kolor żółtawy. W kapeluszu cienki, mięsisty i wodnisty. W trzonie łykowaty. Smak słodkawo łagodny, przyjemny. Zapach delikatnie owocowy lub bezwonny. Zarodniki w wysypie koloru białego. Powierzchniowo gładkie. Wielkość od 7 do 9 x od 4 do 5,5 µm. W kształcie długoelipsoidalne. Hialitowe i nieamyloidalne. |
| ochrona | Ujęty na czerwonej liście grzybów wielkoowocnikowych zagrożonych w Polsce ze statusem „I”- o nieokreślonym zagrożeniu. |
| uwagi | Jadalny, ma swoich smakoszy. Gatunki podobne to: wiele gatunków zasłonaków - Cortinarius sp. odróżniające się rdzawobrązowawym wysypem zarodników, a także lejkówka zimowa - Clitocybe brumalis (Fr.) Quél; spotykana w tym samym okresie i podobnych siedliskach, jednak bardziej brązowe w kolorze kapelusza i trzonu. Inne nazwy to: wodnica jasnożółta, wodnicha jasnożółta, oślaz jasnożółty, wodnicha złota. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
