Dodano: 10 kwietnia 2010
Spotykana już wiosną, ale jej szczyt owocowania przypada na koniec lata i jesień. Chętnie wyrasta grupowo, a nawet w czarcich kręgach w lasach iglastych, pod sosnami i świerkami. Spotykana też w lasach liściastych i mieszanych. Lubi parki i ogrody. Dość częsta.
Do rodzaju Hebeloma należy 51 gatunków. Są to:
- Hebeloma aestivale
- Hebeloma alpinum
- Hebeloma aminophilum
- Hebeloma ammophilum
- Hebeloma anthracophilum
- Hebeloma araneosa
- Hebeloma arenosum
- Hebeloma atrobrunneum
- Hebeloma birrus
- Hebeloma bruchetii
- Hebeloma candidipes
- Hebeloma cavipes
- Hebeloma circinans
- Hebeloma crustuliniforme
- Hebeloma cylindrosporum
- Hebeloma domardianum
- Hebeloma dunense
- Hebeloma fastibile
- Hebeloma fragilipes
- Hebeloma fusisporum
- Hebeloma gigaspermum
- Hebeloma helodes
- Hebeloma hetieri
- Hebeloma hiemale
- Hebeloma incarnatulum
- Hebeloma ingratum
- Hebeloma insigne
- Hebeloma laterinum
- Hebeloma leucosarx
- Hebeloma marginatulum
- Hebeloma mediorufum
- Hebeloma mesophaeum
- Hebeloma pallidoluctuosum
- Hebeloma populinum
- Hebeloma psammophilum
- Hebeloma pseudoamarescens
- Hebeloma pusillum
- Hebeloma radicosum
- Hebeloma sacchariolens
- Hebeloma sinapizans
- Hebeloma sinuosum
- Hebeloma sordescens
- Hebeloma sordidum
- Hebeloma spoliatum
- Hebeloma stenocystis
- Hebeloma syrjense
- Hebeloma theobrominum
- Hebeloma vaccinum
- Hebeloma vejlense
- Hebeloma victoriense
- Hebeloma vinosophyllum
Występuje również pod nazwą: Agaricus fastibilis var. mesophaeus Pers.; Agaricus mesophaeus Fr.; Agaricus mesophaeus var. minor Cooke; Agaricus strophosus Fr.; Hebeloma flammuloides Romagn.; Hebeloma mesophaeum var. mesophaeum (Pers.) Quél.; Hebeloma mesophaeum var. minus Cooke; Hebeloma mesophaeum var. strophosum (Fr.) Quadr.; Hebeloma strophosum (Fr.) Sacc.; Inocybe mesophaea (Pers.) P. Karst.; Inocybe versipellis var. mesophaeus (Pers.) S. Petersen
Włośnianka brunatna, Hebeloma mesophaeum (Pers.) Quél. 1872 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Kapelusz osiąga średnicę od 15 do 45 mm. W kształcie kiedy młody prawie półkulisty, później staje się wypukły do rozpostartego. Brzeg początkowo mocno podwinięty, później ostry i lekko podwinięty. Na brzegu często widoczne zwisające resztki osłony. Dwubarwny, beżowobrązowy do żółtobrązowego. Centrum miedzianobrązowe do kasztanowatobrązowego. Obwód znacznie jaśniejszy. Szarawy do beżowego, jakby spłowiały. W porze wilgotnej lepki i śliski. Kiedy suchy jest gładki i matowy. W początkowym etapie rozwoju widoczna wyraźna zasnówka biegnąca od brzegu kapelusza po trzon. Później widoczna na brzegu kapelusza w postaci żółtawobiałych włókienek. Blaszki dość szerokie, przyrośnięte i wykrojone ząbkiem. Ostrza wyraźnie kłaczkowate, białawe. Niełzawiejące. W młodych owocnikach w barwie białawe, z wiekiem szarawobrązowe do ochrowobrązowych. Trzon może być długości od 30 do 50 mm, a niekiedy nawet do 70 mm. Grubości od 3 do 7 mm. W kształcie cylindryczny i równogruby. Na powierzchni włókienkowaty i pod kapeluszem nawet łuseczkowaty. Początkowo jasny, białawoszarawy, ciemniejący ku rdzawobrązowawej podstawie. Wewnątrz z kanalikiem. Pierścień w postaci zaznaczającej się strefy w barwie rdzawej. Miąższ w trzonie włókienkowato-wodnisty. Początkowo jasno brązowawy i wyraźnie widocznymi srebrzystymi włókienkami. Później brunatniejący. Zapach słabo wyczuwalny, a jeśli już to przypominający rzodkiew lub czekoladę. Smak wyraźnie gorzkawy. Zarodniki w wysypie jasnobrązowawy. W kształcie elipsoidalne. Na powierzchni delikatnie szorstkie i niekiedy z odgiętym dziobkiem. Zarodniki niedojrzałe są gładkie. Najczęściej z dużą kroplą wewnątrz. W kolorze jasnożółte. Wielkość od 9 do 10 x od 5 do 6 µm. |
| uwagi | Trująca. Gatunkiem podobnym jest występujący w podobnym okresie i środowisku, ale na wypaleniskach i węglu drzewnym łuskwiak wypaleniskowy – Pholiota highlandensis (Peck) A.H. Sm. & Hesler. Inne nazwy to: włosianka ciemnobrązowa. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
