Dodano: 6 lipca 2007
Najczęściej przeoczana, ale można ją nawet często spotkać w kłosach na dzikich trawach.
Do czasu, kiedy skutecznie nie podjęto walki z tym groźnym pasożytem, poprzez kwalifikację materiału siewnego i program ochrony roślin, często spotykana była na zbożach konsumpcyjnych. Nosiła powszechną nazwę „sporysz”. Do rodzaju Claviceps sp. należy 12 gatunków. Są to: - Claviceps africana - Claviceps fusiformis - Claviceps gigantea - Claviceps grohii - Claviceps junci - Claviceps microcephala - Claviceps nigricans - Claviceps panicoidearum - Claviceps paspali - Claviceps purpurea - Claviceps sorghi - Claviceps viridis Występuje pod nazwami: Claviceps purpurea var. purpurea (Fr.) Tul.; Claviceps purpurea forma secalis Krebs{?}; Claviceps purpurea var. spartinae R.A. Duncan & J.F. White; Cordyceps purpurea (Fr.) Berk.; Sclerotium clavus DC.; Sphacelia segetum Lév.; Sphaeria purpurea Fr.
Do czasu, kiedy skutecznie nie podjęto walki z tym groźnym pasożytem, poprzez kwalifikację materiału siewnego i program ochrony roślin, często spotykana była na zbożach konsumpcyjnych. Nosiła powszechną nazwę „sporysz”. Do rodzaju Claviceps sp. należy 12 gatunków. Są to: - Claviceps africana - Claviceps fusiformis - Claviceps gigantea - Claviceps grohii - Claviceps junci - Claviceps microcephala - Claviceps nigricans - Claviceps panicoidearum - Claviceps paspali - Claviceps purpurea - Claviceps sorghi - Claviceps viridis Występuje pod nazwami: Claviceps purpurea var. purpurea (Fr.) Tul.; Claviceps purpurea forma secalis Krebs{?}; Claviceps purpurea var. spartinae R.A. Duncan & J.F. White; Cordyceps purpurea (Fr.) Berk.; Sclerotium clavus DC.; Sphacelia segetum Lév.; Sphaeria purpurea Fr.
Buławinka czerwona, Claviceps purpurea (Fr.) Tul. 1883 | systematyka |
|
|
|---|---|---|
| budowa | Owocnik składa się z główki i trzonu stanowiącego podkładkę. Owocniki formują się wiosną ze skleroty na ziarnkach trawy leżącej na ziemi, porażonej w uprzednim roku i po opadnięciu z kłosa. Główka w kształcie zaokrąglona lub spłaszczona. Osiąga wielkość od 1,5 do 3 mm. Przybiera barwę ochrową do pomarańczowożółtej. Na powierzchni drobno punktowana na czarno, przez otworki otoczni. Trzon w kształcie wydłużony, równogruby i cienki. Najczęściej powyginany. Osiąga długości od 5 do 15 mm i grubość od 1 do 1,5 mm. Na powierzchni gładki. W kolorze czerwonobrązowawy. Podstawa pokryta strzępkami białej grzybni na czarnej sklerocie. Wielkość skleroty zależna od gatunku żywiciela. Zarodniki pierwotne w kształcie nitkowate, z wieloma ścianami poprzecznymi. Długości od 100 do 200 x 1µm. Zarodniki pierwotne dojrzałe rozpadają się na zarodniki wtórne, które są w kształcie eliptyczno-cylindryczne. Hialinowe. Zarodniki w workach wielkości 160 x 5 µm. Ułożone równolegle po 8 w worku. Parafiny nie występują. | |
| uwagi | Trująca.
Domieszka trujących sklerot w zbożu, a w konsekwencji w mące, była przyczyną masowych zatruć powodując chorobę św. Wita. Zawarta w nich toksyna powoduje przykurcze mięśniowe, a ukryta w mącznych produktach spożywczych i jej ciągłe przyjmowanie, prowadziło do niedokrwistości i martwicy tkanek, szczególnie w kończynach.
|
|
| piśmiennictwo |
Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej.Komentarze
Brak komentarzy.
