Dodano: 0 0000
Bardzo pospolity w naszych lasach iglastych, liściastych i mieszanych. Tworzy mikoryzę z sosnami, świerkami, dębami, bukami i brzozami. Owocniki pojawiają się na ziemiach piaszczystych i kwaśnych od sierpnia do listopada. Występuje pojedynczo i w grupach.
Gatunek tworzy formy barwne. Należy do nich muchomor cytrynowy forma albinotyczna - Amanita citrina var. alba (Gillet) E.-J. Gilbert.
Do rodzaju Amanita należy 50 gatunków. Są to:
- Amanita argentea
- Amanita australis
- Amanita battarrae
- Amanita boudieri
- Amanita brunnescens
- Amanita caesarea
- Amanita calyptroderma
- Amanita ceciliae
- Amanita crocea
- Amanita echinocephala
- Amanita eliae
- Amanita farinosa
- Amanita flavescens
- Amanita flavoconia
- Amanita franchetii
- Amanita friabilis
- Amanita fulva
- Amanita gemmata
- Amanita hemibapha
- Amanita inopinata
- Amanita karea
- Amanita lividopallescens
- Amanita mumura
- Amanita mutabilis
- Amanita nauseosa
- Amanita nehuta
- Amanita nigrescens
- Amanita nivalis
- Amanita nothofagi
- Amanita olivaceogrisea
- Amanita ovoidea
- Amanita pachyvolvata
- Amanita pantherina
- Amanita pareparina
- Amanita pekeoides
- Amanita phalloides
- Amanita porphyria
- Amanita pumatona
- Amanita punctata
- Amanita regalis
- Amanita singeri
- Amanita solitaria
- Amanita spadicea
- Amanita strobiliformis
- Amanita submembranacea
- Amanita taiepa
- Amanita vaginata
- Amanita verna
- Amanita virosa
- Amanita vittadinii
Występuje również pod nazwą: Agaricus citrinus Schaeff.; Agaricus mappa Batach; Agaricus mappa Willd.; Amanita bulbosa var. citrina (Schaeff.) Millet; Amanita citrina (Schaeff.) Pers.; Amanita citrina var. mappa (Batsch) Pers.; Amanita citrina mappalis Gray; Amanita mappa (Batsch) Bertill.; Amanita mappa var. citrina (Gonn. & Rabenh.) Rea; Amanitina citrina (Pers.) E.-J. Gilbert; Venenarius mappa (Batsch) Murrill
Muchomor cytrynowy, Amanita citrina var. citrina (Schaeff.) Pers. 1797 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Kapelusz średnicy od 40 do 100 mm. W kształcie półkulisty, kulisty, a następnie wypukły do rozpostartego, a nawet wywiniętego. Brzeg gładki i płaski, nie prążkowany lub bardzo słabo prążkowany. Barwa bladożółta, jasnocytrynowa, słomkowożółta, bladoseledynowa, zielonkawożółtawa. U starszych egzemplarzy wyblakła, a nawet biaława. Pokryty nieregularnymi, brudnobiałymi, lub żółtobrązowymi łatkami. Zwykle nielicznymi i luźno rozrzuconym. O różnym rozmiarze z tendencją do ciemnienia i zanikania. Powierzchnia wilgotna jest lepka i matowa. Sucha błyszcząca i sucha. Skórka zwarta z miąższem i nie da się zdjąć. Blaszki szerokości od 6 do 12 mm. Gęste, wolne i miękkie. Koloru białego, z wiekiem w odcieniu bladożółtawym. Przy krawędzi kapelusza brzuchato zaokrąglone. Trzon wysokości od 80 do 120 mm. Grubości od 7 do 20 mm. W kształcie walcowaty i wysmukły. U wejścia w kapelusz nieco zwężony, a u podstawy zgrubiały. W kolorze biały, lub białawy z odcieniem żółtawym lub bladożółtawym. Młody pełny, z wiekiem wewnątrz kanalikowaty. Podstawa z pochwą silnie przyrośnięta, wyraźna, w kształcie kulista. W masie watowata. Pierścień biały lub bladożółtawy. Trwały, gładki i zwisający. Nie prążkowany. Miąższ koloru białego lub białawego. Nie zmienia zabarwienia po przekrojeniu., lu uciśnięciu. Miękki i kruchy. Smak łagodny, nieprzyjemny. W zapachu przypominający stare obierzyny od ziemniaków. Zarodniki w wysypie barwy białej. W kolorze bezbarwne. W kształcie kuliste. Powierzchniowo gładkie. Wielkość od 7 do 10 µm. |
| uwagi | Niejadalny. Słabo trujący. Zawiera trującą bufoteninę, rozkładającą się podczas gotowania. Zatrucia objawiają się przyśpieszona akcją serca spowodowaną zwężeniem naczyń krwionośnych. Gatunki podobne to: śmiertelnie trujący muchomor zielonawy - Amanita phalloides (Vaill. ex Fr.) Link, charakteryzujący się wyraźną, otwartą pochwą i innym zapachem. Inne nazwy to: muchar, muchoraj, muchomór bulwiasty, muchomor płowy, muchomór płowy, muchomor sromotnikowi odmiana cytrynowa, muchomor żółty, muchomór żółty, muchomór żółtawy, podsadka serwetka. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
