Dodano: 0 0000
Bardzo pospolity w naszych lasach iglastych i liściastych. Tworzy mikoryzę z sosnami, świerkami, dębami, bukami i innymi drzewami. Owocniki pojawiają się w dużej ilości już w czerwcu i wyrastają do października, zwykle gromadnie.
Do rodzaju Amanita należy 50 gatunków. Są to:
- Amanita argentea
- Amanita australis
- Amanita battarrae
- Amanita boudieri
- Amanita brunnescens
- Amanita caesarea
- Amanita calyptroderma
- Amanita ceciliae
- Amanita crocea
- Amanita echinocephala
- Amanita eliae
- Amanita farinosa
- Amanita flavescens
- Amanita flavoconia
- Amanita franchetii
- Amanita friabilis
- Amanita fulva
- Amanita gemmata
- Amanita hemibapha
- Amanita inopinata
- Amanita karea
- Amanita lividopallescens
- Amanita mumura
- Amanita mutabilis
- Amanita nauseosa
- Amanita nehuta
- Amanita nigrescens
- Amanita nivalis
- Amanita nothofagi
- Amanita olivaceogrisea
- Amanita ovoidea
- Amanita pachyvolvata
- Amanita pantherina
- Amanita pareparina
- Amanita pekeoides
- Amanita phalloides
- Amanita porphyria
- Amanita pumatona
- Amanita punctata
- Amanita regalis
- Amanita singeri
- Amanita solitaria
- Amanita spadicea
- Amanita strobiliformis
- Amanita submembranacea
- Amanita taiepa
- Amanita vaginata
- Amanita verna
- Amanita virosa
- Amanita vittadinii
Występuje również pod nazwą: Amanita rubescens (Pers.) Gray; Amplariella rubescens (Pers.) E.-J. Gilbert; Agaricus rubescens Pers.
Muchomor czerwieniejący, Amanita rubescens var. rubescens (Pers.) Gray 1797 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Kapelusz średnicy od 50 do 150 mm. W kształcie początkowo półkulisty, kulisty, a następnie wypukły do płaskiego rozpostartego i lekko wywiniętego. Brzeg gładki i rzadko niewyraźnie prążkowany. Barwa szarobiała, bladoróżowa, później różowa, jasnoczerwonawa, ochrowobrązowa, czerwonobrązowa. Powierzchnia pokryta nieregularnymi, białawymi, brązoworóżowymi lub czerwonawymi łatkami. Zazwyczaj dość drobnymi i koncentrycznie ułożonymi. W porze wilgotnej powierzchnia nieco lepka. Normalnie sucha. Blaszki szerokości od 8 do 12 mm. Koloru białego, z wiekiem o odcieniu czerwonawym. Uszkodzone, po kilkunastu minutach przebarwiają się na brązowoczerwonawo, lub różowieją. Gęste, wolne i zbliżone. Trzon wysokości od 60 do 180 mm. Grubości od 15 do 40 mm. W kształcie cylindryczny. Początkowo w kolorze biały, następnie czerwieniejący lub brązowoczerwonawy. U podstawy czerwonawy, bądź brązowoczerwonawy. Młody pełny, z wiekiem gąbczasty. Powierzchnia gładka, niekiedy łuskowata, pokryta drobnymi kosmkami. Podstawa trzonu bulwiasta, zgrubiała. Na jej powierzchni widoczne koncentrycznie ułożone wałeczki - resztki pochwy. Pierścień biały, żółtawy lub różowawy. Gruby, silny. Na jego powierzchni mogą być widoczne koncentrycznie ułożone wałeczki - resztki pochwy. Wyraźnie prążkowany, zwisający. Miąższ koloru białawego. Po przekrojeniu lekko różowieje lub czerwienieje. Najbardziej u podstawy trzonu i wokół korytarzy wyjedzonych przez larwy owadów. Gruby. Kruchy. Smak łagodny. Bezzapachowy. Zarodniki w wysypie barwy białej. W kształcie elipsoidalne. Powierzchniowo gładkie. Hialinowe. Wielkości od 8 do 8 x od 5,5 do 7 µm. |
| uwagi | Jadalny. Uchodzi za smaczny i dobry grzyb. Trujący w stanie surowym. W Polsce bez tradycji jego zbierania. W Czechach powszechnie zbierany. Może być mylony, z silnie trującym muchomorem plamistym - Amanita pantherina (DC.) Krombh; a także z muchomorem czerwonym - Amanita muscaria var. muscaria (L.) Hook. Gatunki podobne to: muchomor twardawy - Amanita spissa (Fr.) P. Kumm; charakteryzujący się niezmiennością miąższu, i brakiem czerwonawego odcienia. Inne nazwy to: bedłka czerwonawa, bedłka nakrapiana, muchar czerwonawy, muchomor czerwonawy, muchomor krostowaty, muchomor różowiejący, podsadka czerwieniejąca. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
