Dodano: 13 stycznia 2014
Późnym latem i jesienią. Nie jest gatunkiem często spotykanym, a wręcz rzadkim. Rośnie w towarzystwie drzew iglastych i liściastych. Lubi gleby piaszczyste, wapienne, ale i kwaśne.
Do rodzaju Inocybe należy 120 gatunków. Są to:
- Inocybe acuta
- Inocybe adaequata
- Inocybe agardhii
- Inocybe albomarginata
- Inocybe albovelutipes
- Inocybe albovestita
- Inocybe amethystina
- Inocybe appendiculata
- Inocybe arenicola
- Inocybe assimilata
- Inocybe asterospora
- Inocybe aurea
- Inocybe auricoma
- Inocybe bongardii
- Inocybe brunnea
- Inocybe calamistrata
- Inocybe calamistratoides
- Inocybe calida
- Inocybe calospora
- Inocybe catalaunica
- Inocybe cerea
- Inocybe cervicolor
- Inocybe concinnula
- Inocybe cookei
- Inocybe cryptocystis
- Inocybe curreyi
- Inocybe curvipes
- Inocybe decipientoides
- Inocybe destruens
- Inocybe dulcamara
- Inocybe dunensis
- Inocybe duriuscula
- Inocybe erubescens
- Inocybe fibrosa
- Inocybe fibrosoides
- Inocybe flavella
- Inocybe flocculosa
- Inocybe fraudans
- Inocybe fuligineoatra
- Inocybe fulvella
- Inocybe furfurea
- Inocybe fuscomarginata
- Inocybe giacomi
- Inocybe glabrescens
- Inocybe glabripes
- Inocybe glabrodisca
- Inocybe godeyi
- Inocybe grammata
- Inocybe griseolilacina
- Inocybe haemacta
- Inocybe hirtella
- Inocybe huijsmanii
- Inocybe humilis
- Inocybe hystrix
- Inocybe impexa
- Inocybe infida
- Inocybe inodora
- Inocybe jacobi
- Inocybe langei
- Inocybe latericia
- Inocybe leptocystis
- Inocybe leptophylla
- Inocybe maculata
- Inocybe malenconii
- Inocybe margaritispora
- Inocybe mariluanensis
- Inocybe melanopoda
- Inocybe mendica
- Inocybe mimica
- Inocybe mixtilis
- Inocybe muricellata
- Inocybe napipes
- Inocybe oblectabilis
- Inocybe obscurobadia
- Inocybe ochroalba
- Inocybe olivaceobrunnea
- Inocybe pallida
- Inocybe paludinella
- Inocybe pelargonium
- Inocybe perlata
- Inocybe petiginosa
- Inocybe phaeodisca
- Inocybe phaeosquarrosa
- Inocybe posterula
- Inocybe praetervisa
- Inocybe proximella
- Inocybe pruinosa
- Inocybe pseudoasterospora
- Inocybe pseudodestricta
- Inocybe pseudohiulca
- Inocybe pseudoreducta
- Inocybe pusio
- Inocybe putilla
- Inocybe pyriodora
- Inocybe renispora
- Inocybe rennyi
- Inocybe rimosa
- Inocybe salicis
- Inocybe sambucina
- Inocybe scabriuscula
- Inocybe serotina
- Inocybe sindonia
- Inocybe soluta
- Inocybe squamata
- Inocybe squarrosa
- Inocybe striatorimosa
- Inocybe strigiceps
- Inocybe strobilomyces
- Inocybe subcarpta
- Inocybe tabacina
- Inocybe taxocystis
- Inocybe tenebrosa
- Inocybe tjallingiorum
- Inocybe umboninota
- Inocybe umbratica
- Inocybe umbrosa
- Inocybe vaccina
- Inocybe vulpinella
- Inocybe whitei
- Inocybe xanthomelas
Strzępiak włókienkowaty, Inocybe fibrosoides Kühner 1933 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Kapelusz osiąga średnicę od 60 do 90 mm. Początkowo w kształcie stożkowaty lub półkulisty. Szybko rozpościera się płasko, z odwiniętym na starość brzegiem. W centrum depresyjny z powstałym małym i wystającym garbkiem. Brzeg głęboko popękany, i tam często skupiona i tworząca się drobna kosmkowatość lub łuskowatość. W młodych owocnikach niekiedy zauważalna pozostałość białej zasnówki. Powierzchnia garbka prawie gładka, przechodząca do do bruzdowanej. W barwie blado żółtawy do żółtawobrązowej, jasnoochrowej do ochrowobrązowej. Garbek w ciemniejszym odcieniu o kilka tonacji. Blaszki dość gęsto ustawione, mieszane, łukowato przyrośnięte. Młode w kolorze białawe, szarobeżowe do beżowoochrowych z szarym odcieniem na starość. Ostrze silnie orzęsione. Trzon może mieć długość od 80 do 120 mm i grubość od 9 do 14 mm. Przeważnie w kształcie smukły i obły, rzadziej spłaszczony lub nieco wygięty. Podstawa bulwkowato zgrubiała. W kolorze jest długo biały, białawy do koloru wosku na starość. Powierzchnia mocno oprószona. Pierścień nie występuje. Miąższ dość znaczący. W kapeluszu biały w kolorze, ze słabo widoczną bezbarwną warstewką nad blaszkami. W trzonie włóknisty, białawy do barwy jasnego drewna. W smaku zjełczało kwaśny, a w zapachu lekko ziemisty, spermowaty lub mączny. Zarodniki w wysypie jasnobrązowe. W kształcie elipsoidalne-guzkowate, z tendencją do tworzenia form nieregularnie wielokanciastych. Wewnątrz z dużą kroplą. Powierzchnia guzkowata, z 11-12 wyrostkami. W kolorze brązowawe. Wielkość od 9 do 11 x od 6 do 8 µm. |
| uwagi | Najprawdopodobniej toksyczny. Gatunki podobne to: strzępiak słomkowożółty - Inocybe cookei Bres., który pojawia się w tym samym okresie i w miejscach o podobnej ekologii. Podobny jest też strzępiak jasnobrzegi (mieszany) - Inocybe mixtilis (Britzelm.) Sacc. oraz Inocybe duriuscula Rea . |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
