Glony

Roślina duża, o grubej i silnie poskręcanej nibyłodydze i nibyliściach; długich międywęźlach; słabo rozgałęziona. Cała roślina jest najczęściej sztywna, bardzo krucha i łamliwa. Najczęściej silnie inkrustowana, co powoduje o ciemnozielone lub szarozielone zabarwienie.
OKROWANIE: dwurzędowe, zróżnicowane. Rzędy główne są silnie przesklepione przez rzędy boczne, tak e kolce stoją w wyraźnych bruzdach. Kolce wyrastają pojedynczo lub w pęczkach po 2-3. Są stosunkowo krótkie i grube. Często przylegają do nibyłodygi.
NIBYLIŚCIE: stosunkowo cienkie i długie, ułożone po 7 -11 (najczęściej 8) w okółku. Składają się z 4-6 okorowanych członów, są wygięte na zewnątrz, rzadko przewyższają długością międzywęźla. Ostatni człon jest nieokorowany, 2-3 komórkowy, często dłuższy od ostatniego członu okorowanego, zgrubiony, ostro zakończony.
PRZYLISTKI: ułożone są w dwurzędowych okółkach; słabo zróżnicowane; dobrze rozwinięte, bardziej spiczaste niż kolce, ale nie igiełkowate. U typowych form przylistki są wałeczkowate (rzadko brodawkowate), w górnym okółku są one przeważnie nieznacznie dłuższe niż w dolnym.
NIBYLISTKI: są krótkie. Na nibyliściach płodnych występują na stronie zewnętrznej, są krótsze od lęgi lub jej równe, tępo zakończone. U niektórych form mogą być dłuższe od lęgni. Nibylistki na stronie zewnętrznej nibyliścia są słabiej rozwinięte (brodawkowate).
KOLCE: zmienne w odniesieniu do długości - od bardzo krótkich, przylegających do nibyłodygi, po bardzo długie, prawie igiełkowate. Stoją w wyraźnych bruzdach. Najczęściej pojedyncze (zdarzają się po 2-3 w pęczkach), dość grube i wałeczkowate. W dolnych międzywęźlach są znaczniej słabiej wykształcone niż w górnych.
PIENNOŚĆ: jednopienna. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo na 3-5 członach nibyliści. Plemnie są dość duże, o pomarańczowym zabarwieniu. Lęgnie są ponad dwukrotnie większe od plemni, zabarwione przeważnie na kolor żółtozielony. Koronka lęgni jest duża, o gładkich krawędziach.
OOSPORY: brunatne, z 12 listewkami.