Dodano: 2 marca 2011
Gatunek bardzo zmienny, zwłaszcza w obrębie nibylistków i okolcowania. Przeważnie silnie inkrustowany, łamliwy, zielony lub szarozielony (zwłaszcza w czystych jeziorach twardowodnych). NIBYPĘDY: słabo rozgałęzione; o cienkiej nibyłodydze i nibyliściach. Nibyłodyga i nibyliście są w przekroju elipsoidalne. Międzywęźla dłuższe od nibyliści. Osobniki występujące na płytszych stanowiskach są często bardzo małe, silnie inkrustowane, przez co łamliwe. Na głębokich stanowiskach oraz w zwartych zbiorowiskach innych gatunków roślin zanurzonych spotykane są formy wydłużone, o długich międzywęźlach oraz długich i wiotkich nibyliściach. OKROWANIE podwójne, zupełne, o rzędach głównych silnie rozwiniętych i o kolcach stojących na krawędziach, które są przeważnie bardzo małe, brodawkowate. U form rosnących na podłożu organicznym lub w zwartych zbiorowiskach innych roślin, okorowanie może być niezupełne lub jest go brak. Często spotykane są nieokorowane nibyliście. NIBYLIŚCIE: o zmiennej długości i nieregularnym kształcie; 6-8 (niekiedy nawet 12) członowe o bardzo zmiennej liczbie członów okorowanych (człony nieokorowane mogą być płodne); ułożone po 6-10 (do 12) w okółku. U typowych osobników 2-3 końcowe człony są nieokorowane, wyraźnie wcięte w węzłach i tępo zakończone. U podstawy okółka nibyliści obecne są, przeważnie małe, PRZYLISTKI, które ułożone są w dwurzędowych okółkach. U typowych form, w górnym okółku są one dłuższe i wałeczkowate. W dolnym – brodawkowate lub wałeczkowate. Niekiedy zróżnicowanie to jest słabo widoczne, gdyż oba okółki wykształcone są wałeczkowato. NIBYLISTKI: na stronie zewnętrznej nibyliścia są bardzo słabo rozwinięte (o kształcie brodawkowatym lub wałeczkowatym), szczątkowe lub brak. Na stronie wewnętrznej dobrze rozwinięte, często dłuższe od lęgni, tępo zakończone. KOLCE: pojedyncze, charakteryzujące się nieregularnością kształtów (przeważnie brodawkowate albo wałeczkowate). W dolnych międzywęźlach znacznie słabiej wykształcone niż w górnych, na szczytowych międzywęźlach mniejsze, ale gęściej rozmieszczone. PIENNOŚĆ: jednopienna. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo (rzadko po 2 lęgnie i 1 plemni w węźle) w 2-4 pierwszych węzłach nibyliści. Plemnie są małe o żółtym (żółtopomarańczowym) zabarwieniu. Lęgnie są wyraźnie większe od plemni, żółtozielone, o zamkniętej i szerokiej u podstawy koronce z 12-14 skrętami komórek okorowania. OOSPORY: brunatne do czarnych, z otoczką wapienną i z wyrostkami u podstawy i szczytu; z 12-14 skrętami listewek.
Ramienica przeciwstawna, Chara contraria A. Braun ex Kützing 1845 | systematyka | Cesarstwo/Królestwo: Eukaryota Gromada: Charophyta Klasa: Charophyceae Rząd: Charales Rodzina: Characeae Rodzaj: Chara |
|---|---|
| wygląd | Gatunek bardzo zmienny, zwłaszcza w obrębie nibylistków i okolcowania. Przeważnie silnie inkrustowany, łamliwy, zielony lub szarozielony (zwłaszcza w czystych jeziorach twardowodnych). NIBYPĘDY: słabo rozgałęzione; o cienkiej nibyłodydze i nibyliściach. Nibyłodyga i nibyliście są w przekroju elipsoidalne. Międzywęźla dłuższe od nibyliści. Osobniki występujące na płytszych stanowiskach są często bardzo małe, silnie inkrustowane, przez co łamliwe. Na głębokich stanowiskach oraz w zwartych zbiorowiskach innych gatunków roślin zanurzonych spotykane są formy wydłużone, o długich międzywęźlach oraz długich i wiotkich nibyliściach. OKROWANIE podwójne, zupełne, o rzędach głównych silnie rozwiniętych i o kolcach stojących na krawędziach, które są przeważnie bardzo małe, brodawkowate. U form rosnących na podłożu organicznym lub w zwartych zbiorowiskach innych roślin, okorowanie może być niezupełne lub jest go brak. Często spotykane są nieokorowane nibyliście. NIBYLIŚCIE: o zmiennej długości i nieregularnym kształcie; 6-8 (niekiedy nawet 12) członowe o bardzo zmiennej liczbie członów okorowanych (człony nieokorowane mogą być płodne); ułożone po 6-10 (do 12) w okółku. U typowych osobników 2-3 końcowe człony są nieokorowane, wyraźnie wcięte w węzłach i tępo zakończone. U podstawy okółka nibyliści obecne są, przeważnie małe, PRZYLISTKI, które ułożone są w dwurzędowych okółkach. U typowych form, w górnym okółku są one dłuższe i wałeczkowate. W dolnym – brodawkowate lub wałeczkowate. Niekiedy zróżnicowanie to jest słabo widoczne, gdyż oba okółki wykształcone są wałeczkowato. NIBYLISTKI: na stronie zewnętrznej nibyliścia są bardzo słabo rozwinięte (o kształcie brodawkowatym lub wałeczkowatym), szczątkowe lub brak. Na stronie wewnętrznej dobrze rozwinięte, często dłuższe od lęgni, tępo zakończone. KOLCE: pojedyncze, charakteryzujące się nieregularnością kształtów (przeważnie brodawkowate albo wałeczkowate). W dolnych międzywęźlach znacznie słabiej wykształcone niż w górnych, na szczytowych międzywęźlach mniejsze, ale gęściej rozmieszczone. PIENNOŚĆ: jednopienna. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo (rzadko po 2 lęgnie i 1 plemni w węźle) w 2-4 pierwszych węzłach nibyliści. Plemnie są małe o żółtym (żółtopomarańczowym) zabarwieniu. Lęgnie są wyraźnie większe od plemni, żółtozielone, o zamkniętej i szerokiej u podstawy koronce z 12-14 skrętami komórek okorowania. OOSPORY: brunatne do czarnych, z otoczką wapienną i z wyrostkami u podstawy i szczytu; z 12-14 skrętami listewek. |
| wymiary | Wysokość 10-40 cm; średnica nibyłodygi 0,5-1 mm; plemnie o średnicy około 280-400 µm; lęgnie o długości 650-1000 µm i szerokości około 500-750 µm; koronka o wysokości 120-190 µm i 220-360 µm szerokości; oospora o długości 525-725 µm i szerokości 360-490 µm. |
| występowanie | Mokroglon rozpowszechniony na terenie całego kraju.
Najczęściej jest spotykana w jeziorach eutroficznych (ale niezbyt żyznych), na stanowiskach wypłyconych, w strefie przybrzeżnej. Może również występować w torfiankach, stawach, rowach, czasem także w wodach słonawych.
Chara contraria występuje najczęściej do głębokości 3 m, chociaż może być również spotykana na głebokości do 7 m i głębiej. Bardzo rzadko tworzy łąki podwodne. Najczęściej spotykana jest jako gatunek towarzyszący w zbiorowiskach innych ramienic(np. Nitellopsis obtusa , Chara tomentosa). Rośnie na różnych podłożach, na mule, piasku, szczątkach organicznych, torfie, często z dużą zawartością wapnia (Ca). Preferuje wodę o odczynie zasadowym, często z dużą zawartością wapnia. |
| rozmnażanie | Generatywnie przez oospory. Organa rozmnażania powstają od czerwca do późnej jesieni. |
| ochrona | Nie podlega ochronie; kategoria grożenia V - gatunek narażony. |
| uwagi | Makroglon z zasady jednoroczny, chociaż w głębszych i w cieplejszych wodach może zimować. Znosi duże ograniczenie ilości światła. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
