Dodano: 2 marca 2011
Gatunek bardzo zmienny, zwłaszcza w obrębie nibylistków i okolcowania. Przeważnie silnie inkrustowany, łamliwy, zielony lub szarozielony (zwłaszcza w czystych jeziorach twardowodnych). NIBYPĘDY: słabo rozgałęzione; o cienkiej nibyłodydze i nibyliściach. Nibyłodyga i nibyliście są w przekroju elipsoidalne. Międzywęźla dłuższe od nibyliści. Osobniki występujące na płytszych stanowiskach są często bardzo małe, silnie inkrustowane, przez co łamliwe. Na głębokich stanowiskach oraz w zwartych zbiorowiskach innych gatunków roślin zanurzonych spotykane są formy wydłużone, o długich międzywęźlach oraz długich i wiotkich nibyliściach. OKROWANIE podwójne, zupełne, o rzędach głównych silnie rozwiniętych i o kolcach stojących na krawędziach, które są przeważnie bardzo małe, brodawkowate. U form rosnących na podłożu organicznym lub w zwartych zbiorowiskach innych roślin, okorowanie może być niezupełne lub jest go brak. Często spotykane są nieokorowane nibyliście. NIBYLIŚCIE: o zmiennej długości i nieregularnym kształcie; 6-8 (niekiedy nawet 12) członowe o bardzo zmiennej liczbie członów okorowanych (człony nieokorowane mogą być płodne); ułożone po 6-10 (do 12) w okółku. U typowych osobników 2-3 końcowe człony są nieokorowane, wyraźnie wcięte w węzłach i tępo zakończone. U podstawy okółka nibyliści obecne są, przeważnie małe, PRZYLISTKI, które ułożone są w dwurzędowych okółkach. U typowych form, w górnym okółku są one dłuższe i wałeczkowate. W dolnym – brodawkowate lub wałeczkowate. Niekiedy zróżnicowanie to jest słabo widoczne, gdyż oba okółki wykształcone są wałeczkowato. NIBYLISTKI: na stronie zewnętrznej nibyliścia są bardzo słabo rozwinięte (o kształcie brodawkowatym lub wałeczkowatym), szczątkowe lub brak. Na stronie wewnętrznej dobrze rozwinięte, często dłuższe od lęgni, tępo zakończone. KOLCE: pojedyncze, charakteryzujące się nieregularnością kształtów (przeważnie brodawkowate albo wałeczkowate). W dolnych międzywęźlach znacznie słabiej wykształcone niż w górnych, na szczytowych międzywęźlach mniejsze, ale gęściej rozmieszczone. PIENNOŚĆ: jednopienna. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo (rzadko po 2 lęgnie i 1 plemni w węźle) w 2-4 pierwszych węzłach nibyliści. Plemnie są małe o żółtym (żółtopomarańczowym) zabarwieniu. Lęgnie są wyraźnie większe od plemni, żółtozielone, o zamkniętej i szerokiej u podstawy koronce z 12-14 skrętami komórek okorowania. OOSPORY: brunatne do czarnych, z otoczką wapienną i z wyrostkami u podstawy i szczytu; z 12-14 skrętami listewek.
systematyka Cesarstwo/Królestwo: Eukaryota
Gromada: Charophyta
Klasa: Charophyceae
Rząd: Charales
Rodzina: Characeae
Rodzaj: Chara
wygląd Gatunek bardzo zmienny, zwłaszcza w obrębie nibylistków i okolcowania. Przeważnie silnie inkrustowany, łamliwy, zielony lub szarozielony (zwłaszcza w czystych jeziorach twardowodnych). NIBYPĘDY: słabo rozgałęzione; o cienkiej nibyłodydze i nibyliściach. Nibyłodyga i nibyliście są w przekroju elipsoidalne. Międzywęźla dłuższe od nibyliści. Osobniki występujące na płytszych stanowiskach są często bardzo małe, silnie inkrustowane, przez co łamliwe. Na głębokich stanowiskach oraz w zwartych zbiorowiskach innych gatunków roślin zanurzonych spotykane są formy wydłużone, o długich międzywęźlach oraz długich i wiotkich nibyliściach. OKROWANIE podwójne, zupełne, o rzędach głównych silnie rozwiniętych i o kolcach stojących na krawędziach, które są przeważnie bardzo małe, brodawkowate. U form rosnących na podłożu organicznym lub w zwartych zbiorowiskach innych roślin, okorowanie może być niezupełne lub jest go brak. Często spotykane są nieokorowane nibyliście. NIBYLIŚCIE: o zmiennej długości i nieregularnym kształcie; 6-8 (niekiedy nawet 12) członowe o bardzo zmiennej liczbie członów okorowanych (człony nieokorowane mogą być płodne); ułożone po 6-10 (do 12) w okółku. U typowych osobników 2-3 końcowe człony są nieokorowane, wyraźnie wcięte w węzłach i tępo zakończone. U podstawy okółka nibyliści obecne są, przeważnie małe, PRZYLISTKI, które ułożone są w dwurzędowych okółkach. U typowych form, w górnym okółku są one dłuższe i wałeczkowate. W dolnym – brodawkowate lub wałeczkowate. Niekiedy zróżnicowanie to jest słabo widoczne, gdyż oba okółki wykształcone są wałeczkowato. NIBYLISTKI: na stronie zewnętrznej nibyliścia są bardzo słabo rozwinięte (o kształcie brodawkowatym lub wałeczkowatym), szczątkowe lub brak. Na stronie wewnętrznej dobrze rozwinięte, często dłuższe od lęgni, tępo zakończone. KOLCE: pojedyncze, charakteryzujące się nieregularnością kształtów (przeważnie brodawkowate albo wałeczkowate). W dolnych międzywęźlach znacznie słabiej wykształcone niż w górnych, na szczytowych międzywęźlach mniejsze, ale gęściej rozmieszczone. PIENNOŚĆ: jednopienna. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo (rzadko po 2 lęgnie i 1 plemni w węźle) w 2-4 pierwszych węzłach nibyliści. Plemnie są małe o żółtym (żółtopomarańczowym) zabarwieniu. Lęgnie są wyraźnie większe od plemni, żółtozielone, o zamkniętej i szerokiej u podstawy koronce z 12-14 skrętami komórek okorowania. OOSPORY: brunatne do czarnych, z otoczką wapienną i z wyrostkami u podstawy i szczytu; z 12-14 skrętami listewek.
wymiary Wysokość 10-40 cm; średnica nibyłodygi 0,5-1 mm; plemnie o średnicy około 280-400 µm; lęgnie o długości 650-1000 µm i szerokości około 500-750 µm; koronka o wysokości 120-190 µm i 220-360 µm szerokości; oospora o długości 525-725 µm i szerokości 360-490 µm.
występowanie Mokroglon rozpowszechniony na terenie całego kraju.
Najczęściej jest spotykana w jeziorach eutroficznych (ale niezbyt żyznych), na stanowiskach wypłyconych, w strefie przybrzeżnej. Może również występować w torfiankach, stawach, rowach, czasem także w wodach słonawych.
Chara contraria występuje najczęściej do głębokości 3 m, chociaż może być również spotykana na głebokości do 7 m i głębiej.
Bardzo rzadko tworzy łąki podwodne. Najczęściej spotykana jest jako gatunek towarzyszący w zbiorowiskach innych ramienic(np. Nitellopsis obtusa , Chara tomentosa).
Rośnie na różnych podłożach, na mule, piasku, szczątkach organicznych, torfie, często z dużą zawartością wapnia (Ca).
Preferuje wodę o odczynie zasadowym, często z dużą zawartością wapnia.
rozmnażanie Generatywnie przez oospory.
Organa rozmnażania powstają od czerwca do późnej jesieni.
ochrona Nie podlega ochronie; kategoria grożenia V - gatunek narażony.
uwagi Makroglon z zasady jednoroczny, chociaż w głębszych i w cieplejszych wodach może zimować.
Znosi duże ograniczenie ilości światła.
piśmiennictwo

Komentarze

Nasza oferta | zobacz pełną ofertę

dysponujemy:
  • inwentaryzacją krajoznawczą regionu
wykonujemy:
  • aktualizacje treści turystycznej map, przewodniki
  • oceny oddziaływań na środowisko (Natura 2000)
  • oceny stanu ekologicznego wód (Ramowa Dyrektywa Wodna UE)
  • prace podwodne, poszukiwawcze
prowadzimy:
  • nurkowania zapoznawcze, turystyczne, szkolenia specjalistyczne
statystyki | realizacja : nesta.net.pl