Dodano: 17 lutego 2011
Gatunek bardzo zmienny. Duża, silnie rozgałęziona ramienica. NIBYPĘDY: silnie rozgałęzione; o grubej nibyłodydze, o długich międzywęźlach. Szarozielona, zakończenia nibyłodygi i nibyliści - czerwonawe. Okazy z miejsc głębszych są silnie wydłużone, przeważnie zielone, zaś okazy z miejsc płytkich charakteryzują się znacznie delikatniejszą budową i niepełnym wykształceniem typowych cech gatunkowych oraz zielono różowym i czerwonawym zabarwieniem. OKROWANIE podwójne, bardzo zmienne (często spotykane potrójne). Rzędy główne znacznie przewyższają rzędy boczne. NIBYLIŚCIE: długie (o zmiennej długości) i grube; zakończone ostro; 4-5 członowe o 2 lub 4 członach okorowanych i 1 ostatnim członie nieokorowanym, 2 komórkowym wydłużonym i wydętym (co jest cechą charakterystyczną tego gatunku); ułożone po 6 -7 w okółku. W górnych okółkach są dłuższe od międzywęźli. U podstawy okółka nibyliści obecne są PRZYLISTKI, które ułożone są w dwurzędowych (najczęściej) lub trójrzędowych (u osobników dobrze rozwiniętych i silnie okolcowanych) okółkach. Charakteryzują się rozdęciem u nasady i ostrym zakończeniem. Przylistki w górnym okółku są przeważnie nieco dłuższe niż w dolnym. NIBYLISTKI u większości form rozwinięte dokoła węzła nibyliścia (formae isoptilae), u nielicznych form na stronie zewnętrznej nibyliścia, szczątkowe (formae heteroptilae), przeważnie krótko zaostrzone, grube. Jedynie nibylistki otaczające organy rozmnażania (bracteae i bracteolae) cieńsze i przeważnie krótsze. KOLCE: bardzo zmienne, pojedyncze, grube i ostro zakończone, często po 2, rzadziej po 3 w pęczkach. U form mniejszych oraz na dolnych międzywęźlach brodawkowate. Górne międzywęźla znacznie gęściej okolcowane niż dolne. PIENNOŚĆ: dwupienna. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo (rzadko w parch) w węzłach nibyliści. Plemnie są duże (widoczne gołym okiem) o intensywnie pomarańczowym zabarwieniu. Lęgnie (rzadziej spotykane niż plemnie) są niewiele większe od plemni, jasnobrązowe, o wyraźnie rozchylonej koronce z 16-18 skrętami komórek okorowania. OOSPORY: jasnobrunatne, z 14-16 skrętami listewek.
Ramienica omszona, Chara tomentosa (L.), syn. Ch. ceratophylla Wallr., Ch. latifolia Willd. | systematyka | Cesarstwo/Królestwo: Eukaryota Gromada: Charophyta Klasa: Charophyceae Rząd: Charales Rodzina: Characeae Rodzaj: Chara |
|---|---|
| wygląd | Gatunek bardzo zmienny. Duża, silnie rozgałęziona ramienica. NIBYPĘDY: silnie rozgałęzione; o grubej nibyłodydze, o długich międzywęźlach. Szarozielona, zakończenia nibyłodygi i nibyliści - czerwonawe. Okazy z miejsc głębszych są silnie wydłużone, przeważnie zielone, zaś okazy z miejsc płytkich charakteryzują się znacznie delikatniejszą budową i niepełnym wykształceniem typowych cech gatunkowych oraz zielono różowym i czerwonawym zabarwieniem. OKROWANIE podwójne, bardzo zmienne (często spotykane potrójne). Rzędy główne znacznie przewyższają rzędy boczne. NIBYLIŚCIE: długie (o zmiennej długości) i grube; zakończone ostro; 4-5 członowe o 2 lub 4 członach okorowanych i 1 ostatnim członie nieokorowanym, 2 komórkowym wydłużonym i wydętym (co jest cechą charakterystyczną tego gatunku); ułożone po 6 -7 w okółku. W górnych okółkach są dłuższe od międzywęźli. U podstawy okółka nibyliści obecne są PRZYLISTKI, które ułożone są w dwurzędowych (najczęściej) lub trójrzędowych (u osobników dobrze rozwiniętych i silnie okolcowanych) okółkach. Charakteryzują się rozdęciem u nasady i ostrym zakończeniem. Przylistki w górnym okółku są przeważnie nieco dłuższe niż w dolnym. NIBYLISTKI u większości form rozwinięte dokoła węzła nibyliścia (formae isoptilae), u nielicznych form na stronie zewnętrznej nibyliścia, szczątkowe (formae heteroptilae), przeważnie krótko zaostrzone, grube. Jedynie nibylistki otaczające organy rozmnażania (bracteae i bracteolae) cieńsze i przeważnie krótsze. KOLCE: bardzo zmienne, pojedyncze, grube i ostro zakończone, często po 2, rzadziej po 3 w pęczkach. U form mniejszych oraz na dolnych międzywęźlach brodawkowate. Górne międzywęźla znacznie gęściej okolcowane niż dolne. PIENNOŚĆ: dwupienna. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo (rzadko w parch) w węzłach nibyliści. Plemnie są duże (widoczne gołym okiem) o intensywnie pomarańczowym zabarwieniu. Lęgnie (rzadziej spotykane niż plemnie) są niewiele większe od plemni, jasnobrązowe, o wyraźnie rozchylonej koronce z 16-18 skrętami komórek okorowania. OOSPORY: jasnobrunatne, z 14-16 skrętami listewek. |
| wymiary | Wysokość do 1 m, przeważnie 25-60 cm; średnica nibyłodygi 1,5-3 mm, przeważnie 2 mm; międzywęźla od długości do kilkunastu cm; nibyliście o długości do 8 cm i średnicy 1,3 mm; plemnie o średnicy 750-1050 µm; lęgnie o długości 1100-1300 µm i szerokości około 800 µm; koronka o wysokości 200 µm i 500 µm szerokości; oospora o długości 800-1050 µm i szerokości 525-700 µm. |
| występowanie | Makroglon rozpowszechniony na terenie całego kraju. W Polsce występuje pospolicie na północy i zachodzie.
Rośnie prawie wyłącznie w wodzie słodkiej, rzadziej w słonawej. Najczęściej jest spotykana w jeziorach, zwłaszcza dużych i głębokich, w martwych korytach rzek, znacznie rzadziej w torfiankach i innych mniejszych zbiornikach.
Chara tomentosa , w zależności od formy, występuje najczęściej na głębokości od kilku cm do 7 m. Tworzy przeważnie rozległe łąki jednogatunkowe lub z innymi gatunkami, zwłaszcza w głębszych miejscach z Nitellopsis obtusa lub Chara rudis i Chara hispida, a w płytkich wraz z Chara contraria i Chara fragilis. Rośnie na dnie przeważnie piaszczystym, żwirowym lub mulistym, rzadko torfiastym. Preferuje wodę o odczynie zasadowym. |
| rozmnażanie | Generatywnie przez oospory. Organa rozmnażania powstają w lecie i jesieni, przeważnie nie bardzo obficie. |
| ochrona | Nie podlega ochronie; kategoria grożenia R - gatunek rzadki. |
| uwagi | Makroglon zimotrwały. W wodzie słodkiej silnie inkrustowana, bardzo łamliwa. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
