Dodano: 0 0000
Rezerwat krajobrazowo - florystyczno-faunistyczny, powierzchni 605,48 ha. Rezerwat chroni zróżnicowane ekosystemy leśne, torfowiskowe i wodne. Ochroną objęto płytkie, zarastające jezioro Pierwos, strumienie Pierwos i Garciankę oraz ujściowy odcinek rzeki Krutyni, gdzie występują rzadkie rośliny i zwierzęta.
Występuje tu wiele starych drzew, z których na uwagę zasługują dęby (o obwodzie powyżej 3 m). Z rzadkości florystycznych wymienić można: wielosił błękitny - roślinę północną oraz bardzo rzadki mech Paludella squarrosa.
Spotkać tu można tak rzadkie w kraju zwierzęta, jak: bielika, orlika krzykliwego, puchacza czy wilka, a w okresie jesienno-zimowym na strumieniu Pierwos zaobserwować można interesującego ptaka rzek górskich i wyżynnych - pluszcza.
Występuje tu wiele starych drzew, z których na uwagę zasługują dęby (o obwodzie powyżej 3 m). Z rzadkości florystycznych wymienić można: wielosił błękitny - roślinę północną oraz bardzo rzadki mech Paludella squarrosa.
Spotkać tu można tak rzadkie w kraju zwierzęta, jak: bielika, orlika krzykliwego, puchacza czy wilka, a w okresie jesienno-zimowym na strumieniu Pierwos zaobserwować można interesującego ptaka rzek górskich i wyżynnych - pluszcza.
Pierwos, Dodano: 0 0000
Rezerwat ornitologiczny, o powierzchni 7,62 ha. nad brzegiem jeziora Uplik. Chroniony jest ponad 200-letni drzewostan sosnowy, gdzie niegdyś była kolonia czapli siwej.
Kilka lat po utworzeniu rezerwatu czapla przeniosła się na przeciwległy brzeg jeziora.
Kilka lat po utworzeniu rezerwatu czapla przeniosła się na przeciwległy brzeg jeziora.
Czaplisko - Ławny Lasek, Dodano: 0 0000
R ornitologiczny o powierzchni 12,5 ha.
Rezerwat położony jest około 3 km na wschód od jeziora Łuknajno. Został utworzony w celu ochrony skupiska czapli siwej gnieżdżącej się w koronach starego drzewostanu sosnowego.
W 1979 roku czaple przeniosły się na pobliskie trzcinowisko przy Śniadrwach, a następnie na śródpolne zadrzewienie pobliskiego byłego PGR-u. W późniejszych latach część czapli powróciła do rezerwatu. Okresowo gnieździ się tutaj orzeł bielik, którego gniazdo znajduje się na jednej z sosen.
Rezerwat położony jest około 3 km na wschód od jeziora Łuknajno. Został utworzony w celu ochrony skupiska czapli siwej gnieżdżącej się w koronach starego drzewostanu sosnowego.
W 1979 roku czaple przeniosły się na pobliskie trzcinowisko przy Śniadrwach, a następnie na śródpolne zadrzewienie pobliskiego byłego PGR-u. W późniejszych latach część czapli powróciła do rezerwatu. Okresowo gnieździ się tutaj orzeł bielik, którego gniazdo znajduje się na jednej z sosen.
Czapliniec, Dodano: 0 0000
Utworzono w 1982 roku, zajmuje powierzchnię 14,59 ha. Znajduje się na terenie Nadleśnictwa Lidzbark, w leśnictwie Kostkowo, koło wsi Wery, w gminie Rybno. Jest to rezerwat ornitologiczny. Celem ochrony jest zachowanie miejsca gnieżdżenia się czapli siwej. Największa liczba gniazd zinwentaryzowana w latach osiemdziesiątych sięgała około 120 sztuk. Obecnie populacja lęgowa czapli siwej w rezerwacie uległa zdecydowanemu zmniejszeniu, stwierdzono tylko 43 gniazda. Gniazda usłane są z chrustu, założone wysoko w koronie drzew, najczęściej po kilka na jednym drzewie. Przylot większości osobników następuje podczas roztopów w końcu lutego i marca. Zdarza się, że niektóre osobniki pozostają przez zimę w kraju, wykonując nieregularne przeloty w poszukiwaniu oparzelisk. Pożywienie czapli stanowią głównie ryby oraz płazy ziemnowodne i polne gryzonie. Odlot czapli zaczyna się w sierpniu. W Polsce czapla siwa nie jest gatunkiem objętym ochroną, chronione są jednak miejsca jej gniazdowania.
Rezerwat położony jest w malowniczym, pofalowanym terenie, opadającym na południowy wschód. Występujące tu lasy mają charakter boru mieszanego i grądu, według typologii leśnej - boru mieszanego świeżego i lasu mieszanego świeżego. Wiek drzewostanu wynosi około 80 lat, gatunkiem w nim panującym jest sosna zwyczajna. Osobliwością florystyczną runa jest kokoryczka okółkowa - gatunek uznawany za górski.
Występująca w rezerwacie fauna ssaków reprezentowana jest przez sarny, dziki, jelenie, borsuki i lisy. Z ptaków oprócz czapli siwej można tu także spotkać wiele gatunków ptaków śpiewających oraz słonkę i myszołowa zwyczajnego.
Rezerwat położony jest w malowniczym, pofalowanym terenie, opadającym na południowy wschód. Występujące tu lasy mają charakter boru mieszanego i grądu, według typologii leśnej - boru mieszanego świeżego i lasu mieszanego świeżego. Wiek drzewostanu wynosi około 80 lat, gatunkiem w nim panującym jest sosna zwyczajna. Osobliwością florystyczną runa jest kokoryczka okółkowa - gatunek uznawany za górski.
Występująca w rezerwacie fauna ssaków reprezentowana jest przez sarny, dziki, jelenie, borsuki i lisy. Z ptaków oprócz czapli siwej można tu także spotkać wiele gatunków ptaków śpiewających oraz słonkę i myszołowa zwyczajnego.
Czapliniec Werski, Dodano: 0 0000
Rezerwat utworzono w 1991 roku, zajmuje powierzchnię 54,85 ha. Położony jest na terenie gruntów wsi Jeleń, w gminie Lidzbark. Jest to rezerwat ornitologiczny, utworzony dla zachowania ostoi ptactwa wodno-błotnego. Obejmuje kompleks bagien i torfowisk, zarastających zachodni kraniec jeziora Jeleń. Nazwa rezerwatu pochodzi od nazwy bagna, nazywanego również "Koziunki".
We wschodniej i środkowej części rezerwatu teren ma charakter torfowiska wysokiego, w innych miejscach - torfowiska przejściowego i niskiego. W południowo-zachodniej części znajdują się wyrobiska potorfowe. Od kilku lat obserwuje się tu stałe obniżanie poziomu wód gruntowych.
Szata roślinna "Bagna Koziana" ma zarówno charakter naturalny, jak i zmieniony przez człowieka, głównie na skutek eksploatacji torfu i wytworzeniu mozaiki dołów potorfowych. W wiele miejscach następuje naturalna sukcesja zarośli i lasu - torfowisko zarasta krzewami i drzewami: brzozą omszoną i brodawkowatą, sosną zwyczajną, wierzbą szarą (łozą) i innymi gatunkami. Bogatą florę reprezentuje m.in. wiele rzadkich gatunków roślin torfowiskowych, np. narecznica grzebieniasta, rosiczka okrągłolistna, pływacz drobny, jeżogłówka najmniejsza i bagno zwyczajne.
W 1989 roku na obszarze rezerwatu stwierdzono występowanie 87 gatunków ptaków. Wśród nich 61 gatunków uznano za lęgowe, a 26 - za przelotne i zalatujące. Wiele gatunków lęgowych jest uznawanych jako zagrożone w Europie. Z bogatej fauny ptaków można spotkać: rybitwę zwyczajną, perkoza dwuczubego, brodźca krwawodziobego, czajkę, perkozka, łabędzia niemego, żurawia zwyczajnego, błotniaka stawowego, remiza, gąsiorka, piecuszka, świergotka łąkowego, potrzosa i rokitniczkę. Gatunkiem dominującym była do niedawna mewa śmieszka, której kolonia - licząca niegdyś nawet 1400 par - znajdowała się w południowo-zachodniej części rezerwatu.
Od 1992 roku obserwuje się zjawisko ubożenia populacji różnych gatunków ptaków. Przyczyną jest prawdopodobnie powolna, lecz systematyczna zmiana stosunków wodnych.
Na teren rezerwatu obowiązuje zakaz wstępu w okresie lęgowym ptaków, tj. od 1 marca do 1 sierpnia każdego roku. Zakaz dotyczy również wędkowania.
We wschodniej i środkowej części rezerwatu teren ma charakter torfowiska wysokiego, w innych miejscach - torfowiska przejściowego i niskiego. W południowo-zachodniej części znajdują się wyrobiska potorfowe. Od kilku lat obserwuje się tu stałe obniżanie poziomu wód gruntowych.
Szata roślinna "Bagna Koziana" ma zarówno charakter naturalny, jak i zmieniony przez człowieka, głównie na skutek eksploatacji torfu i wytworzeniu mozaiki dołów potorfowych. W wiele miejscach następuje naturalna sukcesja zarośli i lasu - torfowisko zarasta krzewami i drzewami: brzozą omszoną i brodawkowatą, sosną zwyczajną, wierzbą szarą (łozą) i innymi gatunkami. Bogatą florę reprezentuje m.in. wiele rzadkich gatunków roślin torfowiskowych, np. narecznica grzebieniasta, rosiczka okrągłolistna, pływacz drobny, jeżogłówka najmniejsza i bagno zwyczajne.
W 1989 roku na obszarze rezerwatu stwierdzono występowanie 87 gatunków ptaków. Wśród nich 61 gatunków uznano za lęgowe, a 26 - za przelotne i zalatujące. Wiele gatunków lęgowych jest uznawanych jako zagrożone w Europie. Z bogatej fauny ptaków można spotkać: rybitwę zwyczajną, perkoza dwuczubego, brodźca krwawodziobego, czajkę, perkozka, łabędzia niemego, żurawia zwyczajnego, błotniaka stawowego, remiza, gąsiorka, piecuszka, świergotka łąkowego, potrzosa i rokitniczkę. Gatunkiem dominującym była do niedawna mewa śmieszka, której kolonia - licząca niegdyś nawet 1400 par - znajdowała się w południowo-zachodniej części rezerwatu.
Od 1992 roku obserwuje się zjawisko ubożenia populacji różnych gatunków ptaków. Przyczyną jest prawdopodobnie powolna, lecz systematyczna zmiana stosunków wodnych.
Na teren rezerwatu obowiązuje zakaz wstępu w okresie lęgowym ptaków, tj. od 1 marca do 1 sierpnia każdego roku. Zakaz dotyczy również wędkowania.
Bagno Koziana, Dodano: 0 0000
Rezerwat o nazwie "Piekiełko" utworzono na mocy rozporządzenia Wojewody Warmińsko-Mazurskiego w listopadzie 2001 roku.
Obszar w granicach rezerwatu cechuje się wysokimi walorami przyrodniczymi. Przełomowy odcinek rzeki Wel o znacznym spadku i krętym nurcie ze stromymi zboczami doliny i licznymi bocznymi dolinkami erozyjnymi i źródliskami nadaje temu miejscu podgórski charakter.
O wysokiej wartości szaty roślinnej świadczy występowanie tu 342 gatunków roślin w tym 301 roślin naczyniowych, 19 spośród nich objętych jest ochroną prawną:
Szczególną uwagę zwracają bogate populacje turówki leśnej Hierochloe australis, oleśnika górskiegoLibanoctis montana i Hildenbrandia rivularis.
Zidentyfikowano tu 23 zbiorowiska roślinne (6 leśnych i zaroślowych oraz 17 nieleśnych). Najbardziej typową cechą szaty roślinnej jest obecność zespołu Aceri-Tllietum nazywanego grądem zboczowym lub lasem klonowo-lipowym. Jego fitocenozy skupiają się w najbardziej stromych partiach zboczy doliny Welu. Zespół jest wyjątkowo bogaty w gatunki na południowym zboczy doliny i ma charakter naturalny.
Pod względem geomorfologicznym obiekt położony jest na wysoczyźnie morenowej gdzie z pisaków gliniastych i glin powstały żyzne gleby brunatnoziemne. O wysokich walorach Piekiełka świadczą unikalne w skali makroregionalnej cechy krajobrazu leśno-dolinnego. Najbardziej wartościowymi są jednostki krajobrazowe obejmujące dno rynny subglacjalnej, zbocza rynny polodowcowej i doliny Welu, oraz równiny teras rzecznych, a także dolinki i nisze źródliskowe. Rzeka Wel jest jednym z najważniejszych dopływów Drwęcy, która jest objęta ochroną rezerwatową i chroni tarliska pstrąga, trocie, łososia i certy. Duża część populacji tych gatunków odbywa tarło w górskich odcinkach rzeki Wel, licznie notowany jest tu pstrąg potokowy, napotkać można także lipienia.
Spośród ornitofauny notowany zimą jest tu pluszcz, a regularnie bytuje zimorodek. Na łąkach przylegających do kompleksu leśnego żerują orlik krzykliwy i bocian czarny.
O wartości obiektu może świadczyć cytat z ekspertyzy W. Wysoty:
"Piekiełko cechuje się bardzo wysokimi walorami przyrodniczymi i krajobrazowymi. Stanowi on pod tym względem jeden z najbardziej, jeśli nie najbardziej cennych obiektów przyrodniczo-krajobrazowych na terenie województwa toruńskiego (przypis-obecnie Warmińsko-Mazurskiego) oraz Welskiego Parku Krajobrazowego"
Obszar w granicach rezerwatu cechuje się wysokimi walorami przyrodniczymi. Przełomowy odcinek rzeki Wel o znacznym spadku i krętym nurcie ze stromymi zboczami doliny i licznymi bocznymi dolinkami erozyjnymi i źródliskami nadaje temu miejscu podgórski charakter.
O wysokiej wartości szaty roślinnej świadczy występowanie tu 342 gatunków roślin w tym 301 roślin naczyniowych, 19 spośród nich objętych jest ochroną prawną:
- 9 pod ochroną ścisłą: pluskwica europejska, Cimicifuga europae, wawrzynek wilczełyko Daphne mezerum, kruszczyk szerokolistny Epipactis helleborine, gnieźnik leśny Neottia nidus-avis, storczyk krwisty Dactylorhiza majalis, storczyk krwisty Dactylorhiza incarnata, bluszcz pospolity Hedera helix powężnica Peltigera polydactyla, szmaciak gałęzisty Sparosis crispa.
- 10 gatunków pod ochroną częściową: kopytnik pospolity Asarum europaeum, marzanka wonna Galium odoratum, konwalia majowa Convallaria majalis, kruszyna pospolita Frangula alnus, kocanki piaskowe Helichrysum arenarium, turówka leśna Hierochloe austarlis, paprotka zwyczajna Polypodium vulgare, pierwiosnak lekarsaka Primula veris, porzeczka czarna Ribes nigrum, kalina koralowa Viburnum opulus.
Szczególną uwagę zwracają bogate populacje turówki leśnej Hierochloe australis, oleśnika górskiegoLibanoctis montana i Hildenbrandia rivularis.
Zidentyfikowano tu 23 zbiorowiska roślinne (6 leśnych i zaroślowych oraz 17 nieleśnych). Najbardziej typową cechą szaty roślinnej jest obecność zespołu Aceri-Tllietum nazywanego grądem zboczowym lub lasem klonowo-lipowym. Jego fitocenozy skupiają się w najbardziej stromych partiach zboczy doliny Welu. Zespół jest wyjątkowo bogaty w gatunki na południowym zboczy doliny i ma charakter naturalny.
Pod względem geomorfologicznym obiekt położony jest na wysoczyźnie morenowej gdzie z pisaków gliniastych i glin powstały żyzne gleby brunatnoziemne. O wysokich walorach Piekiełka świadczą unikalne w skali makroregionalnej cechy krajobrazu leśno-dolinnego. Najbardziej wartościowymi są jednostki krajobrazowe obejmujące dno rynny subglacjalnej, zbocza rynny polodowcowej i doliny Welu, oraz równiny teras rzecznych, a także dolinki i nisze źródliskowe. Rzeka Wel jest jednym z najważniejszych dopływów Drwęcy, która jest objęta ochroną rezerwatową i chroni tarliska pstrąga, trocie, łososia i certy. Duża część populacji tych gatunków odbywa tarło w górskich odcinkach rzeki Wel, licznie notowany jest tu pstrąg potokowy, napotkać można także lipienia.
Spośród ornitofauny notowany zimą jest tu pluszcz, a regularnie bytuje zimorodek. Na łąkach przylegających do kompleksu leśnego żerują orlik krzykliwy i bocian czarny.
O wartości obiektu może świadczyć cytat z ekspertyzy W. Wysoty:
"Piekiełko cechuje się bardzo wysokimi walorami przyrodniczymi i krajobrazowymi. Stanowi on pod tym względem jeden z najbardziej, jeśli nie najbardziej cennych obiektów przyrodniczo-krajobrazowych na terenie województwa toruńskiego (przypis-obecnie Warmińsko-Mazurskiego) oraz Welskiego Parku Krajobrazowego"
Piekiełko, 