Glony

Gatunek stosunkowo mało zmienny. Duża i silna ramienica. Jedyny przedstawiciel rodzaju Nitellopsis. W zwartych zbiorowiskach pojedyncze osobniki mogą osiągać duże rozmiary. Na płytkich, przybrzeżnych stanowiskach oraz zbiorowiskach szuwarowych może także tworzyć niewielkie kępy lub występuje pojedynczo. NIBYPĘDY: silnie rozgałęzione; o grubej nibyłodydze, która jest jednak cienkościenna, delikatna, o długich międzywęźlach. Za młodu jest żywozielonego koloru, później pod wpływem inkrustacji zmienia barwę na zielono-szarą. Obserwowana jest zależność zabarwienia od głębokości występowania: okazy z miejsc głębokich są przeważnie żywozielone, zaś okazy z miejsc płytkich są zielono różowawe. Nieokrowana, bez okółka przylistków. NIBYLIŚCIE: długie, zakończone ostro, przeważnie 2-3 członowe, po 6 (5-7) w okółku. W górnych okółkach są dłuższe od międzywęźli. W węzłach nibyliści obecne są po 1-2 długie (np. na ostatnim węźle nieraz prawie równie długie jak nibyliście) NIBYLISTKI, które również są ostro zakończone. Czasem brak jest ich zupełnie, zwłaszcza na ostatnim węźle. PIENNOŚĆ: dwupienne. Okazy żeńskie są rzadsze od męskich. Lęgnie i plemnie wykształcają się, pojedynczo lub w parch, w węzłach nibyliści. Duże, żółte lub żółtoczerwone (pomarańczowe) plemnie najczęściej występują pojedynczo. Lęgnie (po 1-2, znacznie rzadziej spotykane niż plemnie) są wyraźnie zaokrąglone, czerwonawo zielone, o małej koronce 5-komórkowej z 8-10 (9) skrętami komórek okorowania. Koronka wcześnie, odpada. OOSPORY: długie, brunatne, o cienkiej błonie, z 7 ostrymi listewkami.

Duża i silna ramienica. Największy z dotychczas znanych w Polsce gatunków rodzaju Nitella. Zwłaszcza w strefie przybrzeżnej jezior może tworzyć małe gęste kępy o wysokości około 10 cm. NIBYPĘDY: silnie rozgałęzione; o cienkiej nibyłodydze i nibyliściach. U typowych form międzywęźla są zazwyczaj dłuższe od nibyliści, zaś w dolnych okółkach międzywęźla są wyraźnie dłuższe od nibyliści. Barwa jasnozielona do brunatnej. Często widoczne jest charakterystyczne prążkowanie na nibyłodydze i nibyliściach, które jest wynikiem różnicowanego odkładania inkrustacji. NIBYLIŚCIE: długie i wiotkie, występują po 6 w okółku, jednokrotnie rozgałęzione. Poza wymienionymi częsta jest obecność 1-2 dodatkowych nibyliści, które są mniejsze, krótsze, słabiej rozwinięte i nierozgałęzione. Wszystkie nibyliście są zbudowane z 2-3 jednokomórkowych odcinków. Odcinki I rzędu są około dwukrotnie dłuższe od odcinków II rzędu. Odcinki I rzędu są przeważnie proste, szczytowe nieco wygięte do wewnątrz, w szczytowych okółkach nie tworzą główek lub główki są bardzo małe. Odcinki II rzędu są tępo zakończone, o błonie zgrubiałej na końcu. PIENNOŚĆ: jednopienne. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo w rozgałęzieniach nibyliści. Nie wytwarzają galaretowatej otoczki. Siedzące, najczęściej żółtozielone plemnie, rozwijają się wcześniej od lęgni. Lęgnie (1-3 razem, zazwyczaj 2-3) ułożone są poniżej plemni, wielkością niewiele od plemni większe, zielonkawe z 7-9 skrętami komórek okorowania. Koronka jest mała, odpadająca. OOSPORY: ciemnobrunatne do czarnych, o gładkiej błonie, z 6-8 wyraźnymi, tępymi listewkami.