Dodano: 28 marca 2007
Rzadko spotykany gatunek. Wyrasta pojedynczo lub w grupach w okresie letnio-jesiennym. Wyrasta na ziemi na glebie próchniczej i kompoście. Spotykany w parkach, ogrodach oraz lasach liściastych i mieszanych.
Do rodzaju Volvariella sp. zaliczane jest 14 gatunków. Są to:
- Volvariella bakeri
- Volvariella bombycina
- Volvariella caesiotincta
- Volvariella diplasia
- Volvariella esculenta
- Volvariella gloiocephala
- Volvariella hypopithys
- Volvariella media
- Volvariella murinella
- Volvariella pusilla
- Volvariella reidii
- Volvariella surrecta
- Volvariella taylorii
- Volvariella volvacea
Występuje również pod nazwami: Agaricus volvaceus Bull.; Amanita virgata Pers.; Vaginata virgata (Pers.) Gray; Volvaria volvacea (Bull.) P. Kumm.
Pochwiak wielkopochwowy, Volvariella volvacea (Bull.) Singer 1951 | systematyka |
|
|
|---|---|---|
| budowa | Kapelusz osiąga średnicę od 40 do 80, a nawet do 100 mm. W kształcie za młodu półkulisty lub stożkowato-dzwonkowaty. Z wiekiem staje się wypukły, płasko rozpostarty i niekiedy z centralnym, płaskim garbkiem. Powierzchnia u młodych owocników filcowata, później promieniście włóknista i często też promieniście spękana. W kolorze bladoszary, srebrzystoszary, barwy sepia, z włókienkami koloru brązowego, szarobrązowego, czarnobrązowego do czarniawego lub rdzawobrązowego. Nasilenie barwy mocniejsze jest w centrum i rozjaśnia się bliżej brzegu. Brzeg nie jest prążkowany, wystający nieco poza blaszki. U młodych owocników na powierzchni może występować nieznaczna lepkość, a później powierzchnia jest sucha. Blaszki gęste, wolne i szerokie do 7 mm. W kolorze białe, jasnokremowe, płoworóżowe do łososioworóżowych na starość. Ostrze blaszki nieco piłkowate. Pierścień nie występuje. Trzon długości od 40 do 90 mm i grubości od 3 do 8 mm. W kształcie równogruby, niekiedy lekko zwężony ku górze. Podstawa nieco wzdęta, z bulwką do 15 mm. Młody pełny, a w miarę dojrzewania z wewnętrznym kanalikiem. W kolorze biały do bladopłowego. Na powierzchni delikatnie omszony. Pochwa wyraźna, błoniasta, szeroka i w kształcie workowata. Głębokości do 20 mm. Zazwyczaj rozrywająca się na 2 lub 3 płaty. W barwie wewnątrz jasna, a na zewnątrz w kolorze zbliżonym do barwy kapelusza, ziemistym lub ciemnobrązowym. Sprawia wrażenie aksamitnej. Miąższ koloru białego. Najgrubszy w kapeluszu w jego centrum, gdzie ma od 3 do 5 mm. Tu miękki i wodnisty. W trzonie natomiast włóknisty. W smaku łagodny, a w zapachu może przypominać rzodkiew lub pelargonie. Zarodniki w wysypie koloru ochroworóżowego. W kształcie szerokoelipsoidalne do nieco wydłużonych, z dziobkiem i kroplami wewnątrz. Powierzchniowo gładkie. W kolorze szaroróżowawe. Wielkość od 6 do 10 x od 4 do 6 µm. | |
| ochrona | Ujęty na czerwonej liście grzybów wielkoowocnikowych zagrożonych w Polsce ze statusem ”V – narażony”. | |
| uwagi | Podawany jest, jako jadalny, ale nie wart pozysku dla celów konsumpcyjnych. Może powodować niestrawności. Owocniki są drobne i cienko mięsiste. Podejrzewa się, że zawiera wolwotoksyny.
Uprawiany na słomie ryżowej na Dalekim Wschodzie w celach handlowych. Podaje się do konsumpcji tylko bardzo młode i jeszcze zamknięte owocniki. W tropikach również jadany i nazywany tam „padi straw”.
Gatunek podobny to: pochwiak brązowopochwowy - Volvariella taylorii (Berk. & Broome) Singer; mniejszy, o początkowo białym I z wiekiem ciemniejacym kapeluszu.
Inne nazwy to: pochwiak czarnowłóknisty, pochwiak pochwiasty.
|
|
| piśmiennictwo |
Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej.Komentarze
Brak komentarzy.
