Dodano: 7 grudnia 2006
Spotykany w okresie od drugiej połowy lata do późnej jesieni. Lubi żyzny substrat ziemny i siedliska w lasach liściastych, parkach i terenach ruderalnych. Lubi towarzystwo pokrzyw. Rośnie pojedynczo i małych grupach.
Do rodzaju Stropharia sp. należy 18 gatunków. Są to:
- Stropharia aeruginosa
- Stropharia albonitens
- Stropharia aurantiaca
- Stropharia caerulea
- Stropharia coronilla
- Stropharia halophila
- Stropharia hornemannii
- Stropharia inuncta
- Stropharia luteonitens
- Stropharia mammillata
- Stropharia melanosperma
- Stropharia percevalii
- Stropharia pseudocyanea
- Stropharia rugosoannulata
- Stropharia semiglobata
- Stropharia squamosa
- Stropharia squamulosa
- Stropharia thrausta
Występuje pod nazwami: Psilocybe caerulea (Kreisel) Noordel.; Stropharia cyanea sensu P.D. Orton; Agaricus politus Bolton
Pierścieniak białoniebieski, Stropharia caerulea Kreisel 1980 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Kapelusz osiąga średnicę od 20 do 60 mm. W kolorze za młodu niebieskawozielonawy, turkusowy, z tendencją blednięcia i odbarwiania się z wiekiem. Później żółtawozielonawy, żółtawy, bądź bladoochrowy. Często plamiście żółtawy. Skórka kapelusza w porze wilgotnej śliska i nieco lepka, ale bez śluzu. Ściągalna. W kształcie za młodu półkolisty, z wiekiem wypukły do rozpostartego. Powierzchnia z resztkami osłony, które szybko zanikają lub są widoczne przy brzegu kapelusza. Brzeg długo podwinięty, później prosty. Blaszki kiedy młode w kolorze, bladoniebieskawym, beżowym, później kakaowe do brązowawych. Ostrze nieówne ząbkowate, tej samej barwy, co blaszki. Szerokie, dość gęste i przyrośnięte. Trzon długości od 40 do 100 mm. Grubości od 4 do 10 mm. W kształcie cylindryczny, o nieco zgrubiałej podstawie. Wewnątrz pełny, ale bywa również pusty. Powyżej strefy pierścieniowej biały lub bladoniebieskawy, gładki. Poniżej niebieskawy, niebieskawozielonawy, z wiekiem kolor blednący. Powierzchnia pokryta białymi łuseczkami. Obficie i długo korzeniasty. System korzeniowy mocny i rozległy. Pierścień znikomy i najczęściej nieobecny, ale często odznaczający się. Miąższ barwy białej, a w trzonie w okolicach podstawy zielonawoniebieskawy. Niezmienny. W zapachu nieokreślony i słaby. W smaku łagodny. Zarodniki w wysypie koloru beżowego. Powierzchniowo gładkie. Wielkości od 7 do 10 x od 4 do 5 µm. Bez porą rostkowej. W kształcie eliptyczno, grubościenne z dziobkiem. Barwy brudnożółtawej. Na ostrzu blaszek występują charakterystyczne, butelkowate cystydy. |
| uwagi | Jadalny po zdjęciu skórki z kapelusza, ale tylko jako grzyb domieszkowy. Gatunki podobne to: pierścieniak grynszpanowy (łasiczka niebieskozielona) - Stropharia aeruginosa (Curtis) Quél; niemalże bliźniaczo podobny, ale z wyraźnym, trwałym pierścieniem, o wysypie bez fioletowego zabarwienia i ostrzu blaszki z wyraźnie innym kolorem. Bardzo podobny, a wręcz identyczny jest też pierścieniak śluzowaty (łasiczka śluzowata) - Stropharia squamosa (Pers.) Quél; bardzo mocno śluzowata na powierzchni kapelusza, ale nieco mniejsza. Inne nazwy to: łysiczka niebieskawa, pierścieniak modry. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
