Dodano: 7 lutego 2014
Rzadko spotykany. Pojawia się późnym latem i na jesieni w suchych i ciepłych miejscach. Rośnie na ziemi o zasadowym i żyznym charakterze gleby. Obrał sobie lasy liściaste i chętnie towarzyszy bukom.
Do rodzaju Amanita należy 50 gatunków. Są to:
- Amanita argentea
- Amanita australis
- Amanita battarrae
- Amanita boudieri
- Amanita brunnescens
- Amanita caesarea
- Amanita calyptroderma
- Amanita ceciliae
- Amanita crocea
- Amanita echinocephala
- Amanita eliae
- Amanita farinosa
- Amanita flavescens
- Amanita flavoconia
- Amanita franchetii
- Amanita friabilis
- Amanita fulva
- Amanita gemmata
- Amanita hemibapha
- Amanita inopinata
- Amanita karea
- Amanita lividopallescens
- Amanita mumura
- Amanita mutabilis
- Amanita nauseosa
- Amanita nehuta
- Amanita nigrescens
- Amanita nivalis
- Amanita nothofagi
- Amanita olivaceogrisea
- Amanita ovoidea
- Amanita pachyvolvata
- Amanita pantherina
- Amanita pareparina
- Amanita pekeoides
- Amanita phalloides
- Amanita porphyria
- Amanita pumatona
- Amanita punctata
- Amanita regalis
- Amanita singeri
- Amanita solitaria
- Amanita spadicea
- Amanita strobiliformis
- Amanita submembranacea
- Amanita taiepa
- Amanita vaginata
- Amanita verna
- Amanita virosa
- Amanita vittadinii
Występuje również pod nazwami: Agaricus echinocephalus Vittad.; Amanita aculeata (Quél.) Bigeard & Guillem.; Amanita solitaria auct. Mult.; Amanita strobiliformis var. aculeata Quél.; Amanita umbella var. echinocephala (Vittad.) Quél.; Amanita vittadinii var. echinocephala (Vittad.) Veselý; Armillaria echinocephala (Vittad.) Locq.; Aspidella echinocephala (Vittad.) E.-J. Gilbert; Lepidella echinocephala (Vittad.) E.-J. Gilbert
Muchomor jeżowaty, Amanita echinocephala (Vittad.) Quél. 1872 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Kapelusz zwykle ma średnicę od 50 do 100 mm, ale może być więlszy, nawet do 200 mm. Kolor w młodym owocniku ma śnieżystobiały, biały, czasem kremowy do jasnopopielatego. Niekiedy może mieć zielonkawy odcień. Z wiekiem przybiera barwę kości słoniowej i bladobrązowawą. W centrum ciemniejszy. Półkulisty w kształcie za młodu, później rozpostarty. Powierzchnia nieco lepka, kiedy wilgotna. Pokryta białawymi, stożkowatymi brodawkami, szczególnie gęsto umiejscowionymi w centrum. Brzeg w młodych okazach ma ząbkowany, nieregularny rąbek. Skórka zdzieralna, wychodząca poza blaszki. Blaszki wolne lub zbiegające zębem. Drobne, o różnej długości i gęsto ustawione. Początkowo w kolorze zielonkawo wodniste, bladoturkusowe, z wiekiem szarawe do żółtawych, brudno oliwkowozielonkawe do szarozielonkawych i do żółknacych. Trzon długi od 80 do 160 mm i gruby od 10 do 25 mm. Podstawa bulwiasta, otoczona w górnej części kilkoma pasemkami okólkowych resztek pochwy. Szpiczasto i korzeniasto schodzący w podłoże. W barwie biały z zielonkawym nabiegnięciem. Wewnątrz pusty. Pierścień trwały i płatowaty. Żłobkowany na górnej powierzchni, a filcowaty w dolnej. Zwisający i umiejscowiony tuż pod blaszkami. Biały. Miąższ w kapeluszu gruby, białawy, o różnym stopniu zazielenienia z nasileniem w trzonie. W trzonie może mieć żółtawe plamki. W smaku łagodny, nieokreślony. Zapach bardzo nieprzyjemny, określany jako apteczny. Zarodniki w wysypie zielonkawe, kiedy świeże, kremowe gdy suche. W kształcie elipsoidalne do owalnych z dziobkiem. Powierzchniowo gładkie. Hialinowe i amyloidalne. Wielkość od 8 do 11,5 x od 6,5 do 8 µm. |
| uwagi | Podejrzany pod wzgledem jadalności. Należy przyjąć że jest trujący. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
