Dodano: 0 0000
Częściej spotykany na brzozie i buku, rzadziej na olchach i innych liściastych.
Do rodzaju Inonotus sp. należy 18 gatunków. Są to:
- Inonotus andersonii
- Inonotus corrosus
- Inonotus cuticularis
- Inonotus dryadeus
- Inonotus dryophilus
- Inonotus glomeratus
- Inonotus hispidus
- Inonotus mikadoi
- Inonotus nidus-pici
- Inonotus nodulosus
- Inonotus nothofagi
- Inonotus obliquus
- Inonotus patouillardii
- Inonotus porrectus
- Inonotus radiatus
- Inonotus rheades
- Inonotus tabacinus
- Inonotus tamaricis
Występuje pod nazwami: Poria obliquua (Ach. ex Pers.) P. Karst.; Polyporus obliquus Fr.
Błyskoporek podkorowy, Inonotus obliquus (Pers.) Pilát 1942 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Owocnik należy do grzybów pasożytujących szczególnie na brzozie. Bardzo rzadko spotykany na innych drzewach liściastych. Atakuje osłabioną lub zranioną część drzewa, powodując w konsekwencji jego chorobę. Tworzy guzowatą, spękaną, brodawkowatą narośl znacznych rozmiarów. Może w przybierać różne kształty; owalne, eliptyczne, pół walcowate i nieforemne. Bardzo mocno związanach z bazą. Masa podobna do bryły żużlu. Powierzchnia jest głęboko spękana, wyschnięta, twarda i łupliwa. Przybiera barwę czarnobrunatną, czarnogranatową, z mniej lub bardziej widocznymi rudobrązowymi odcieniami. Jest to osłona zewnętrzna, którą grzyb poprzez działanie na korę formuje w masę i przedziwne kształty. Sam owocnik grzyba atakuje od wewnętrznej strony, jest płaski i cienki. Ma kolor rdzawobrązowy, rdzaworudawobrązowy, rudy i brązowy lub tworzy melanż tych kolorów o różnej fakturze. Masa owocnika i kory jest matowa, sprawia wrażenie sprasowanego proszku. Grzybnia rozwija się w drewnie. Tworzy również nietrwałe, roczne owocniki pomiędzy warstwami drewna, ewentualnie między drewnem i korą. Zapach jest lekko winny, dość przyjemny, z wyczuwalnym charakterem zapachu brzozowego drewna. Bez określonego smaku. Pory w kształcie kanciasto-koliste lub wydłużone. Wielkości od 0.1 do 0.3 mm średnicy. W ilości od 3 do 4 sztuk na m. W barwie na powierzchni początkowo jasnożółtawe, następnie żółtawooliwkowobrunatne. Pokryte białawym lub szarawym gęstym nalotem. Ostrza gładkie lub ząbkowane. Z wiekiem ciemniejące do barwy brunatnej. Rurki jednowarstwowe, ukośne. Długości od 1 do 3 mm. Stanowią całą grubość owocnika. Miąższ młodych owocników jest skórzasty i korkowaty. W masie suchy, twardy i łamliwy. Zarodniki w kształcie elipsoidalne lub jajowate z jedną lub dwiema kroplami. Bezbarwne. Nieamyloidalne. Wielkości od 8 do 10 x od 5 do 7,5 µm. |
| ochrona | Podlega w Polsce ochronie częściowej. Rozporządzenie MŚ z dnia 9 lipca 2004 roku. Ujęty na czerwonej liście grzybów wielkoowocnikowych zagrożonych w Polsce ze statusem „R”- rzadki. |
| uwagi | Niejadalny, z uwagi na twardość i brak walorów smakowych. Pasożytniczy grzyb nadrzewny, powoduje białą zgniliznę drewna. Inne nazwy to: huba brzozowa, huba ukośna, huba skośnorurkowa, czaga, czarna huba, czyr brzozowy, włóknouszek ukośny, błyskoporek ukośny. Dawniej w medycynie ludowej, a szczególnie starorosyjskiej (znany był tam pod nazwą „czaga”). Ze sproszkowanego owocnika przygotowywano wywary polepszające samopoczucie i działające przeciwzapalnie. W ziołolecznictwie ma zastosowanie jako surowiec do produkcji środków przeciwzapalnych. Najnowsze badania stawiają błyskoporka podkorowego w jeszcze lepszym świetle, jeśli chodzi o walory lecznicze. Zbadano, że zawarte w grzybni substancje, charakteryzuje działanie cytostatyczne. Stwierdzono, przy zastosowaniu preparatów z tego grzyba, właściwości wzmacniające, przeciwzapalne oraz hamujące występowanie przerzutów chorych tkanek rakowych oraz wzrostu tych tkanek. Rysuje się więc nadzieja na szersze wykorzystanie błyskoporka, między innymi, jako surowca do produkcji leków onkologicznych. Wyciąg z błyskoporka, z dodatkiem soli kobaltu nosił nazwę Befungin i był produkowany na wschodzie. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
