Dodano: 22 stycznia 2007
Spotykany rzadko w okresie letnim i wczesno jesiennym. Częstszy w górach. Wyrasta zazwyczaj pojedynczo, towarzysząc różnego typu lasom. Lubi gleby żyzne i kwaśne. Tworzy mikoryzę z bukiem, a na terenach wyżej położonych ze świerkiem i jodłą.
Do rodzaju Strobilomyces sp. należy tylko jeden gatunek.
Występuje pod nazwami: Boletus floccopus Pers.; Boletus strobilaceus Scop.; Boletus cinereus Pers.; Boletus strobiliformis Vill.; Strobilomyces floccopus (Vahl) P. Karst.; Strobilomyces strobiliformis (Vill.) Beck
Szyszkowiec łuskowaty, Strobilomyces strobilaceus (Scop.) Berk. 1860 | systematyka |
|
|
|---|---|---|
| budowa | Kapelusz osiąga średnicę od 50 d0 150 mm, czasem większą. W kształcie półkolisty w miarę rozwoju staje się poduchowaty. Powierzchnia u młodych owocników pokryta białawą osłoną, a resztki jej pozostają na brzegu kapelusza. Sucha, miękka, popękana i grubo łyskowata. Łuski ciemne, odstające i dachówkowato ułożone. Pęknięcia między łuskowe znacznie jaśniejsze. W kolorze szarobrązowy, umbrowobrązowy do szaroczarnego i prawie czarnego. Brzeg strzępiasty. Pory duże w kształcie kanciaste. W kolorze białawe i w miarę dojrzewania szarzejące. Uciśnięte różowieją i brązowieją. Młode zasnute wełnistą, grubą, białoszarawą i strzępiastą osłoną. Rurki krótko zbiegające lub przyrośnięte do trzonu. Długości do 15 mm. W kolorze białawe, szarobrązowe z odcieniem czerwonawym w miarę dojrzewania. Trzon wysokości od 60 do 140 mm i grubości od 8 do 20 mm. W kształcie równogruby. W barwie kapelusza. Na powierzchni z dużymi szarobrunatnymi kosmkami. W szczycie rozproszonymi. Bardzo twardy. Pierścień zanikający. W kolorze białawy. Miąższ w kolorze białawy, ciemniejący z wiekiem. Wrażliwy na uszkodzenia mechaniczne i na przecięciu zmienia zabarwienie na czerwonawe, a następnie czerniejące. W kapeluszu watowaty, a w trzonie początkowo włóknisto mięsisty, a później zdrewniały i kruchy jak węgiel drzewny. W smaku i zapachu raczej przyjemny. Zarodniki w wysypie koloru brązowopurpurowego. W kształcie kuliste do szerokoelipsoidalnych, bez pory rostkowej. Wielkość od 10 do 13 x od 8 do 10 µm. Hialitowe z jedną kroplą wewnątrz. Na powierzchni siateczkowane. | |
| ochrona | Objęty ochroną ścisłą. Rozporzadzenie MŚ z dnia 9 lipca 2004 roku. Ujęty na czerwonej liście grzybów wielkoowocnikowych zagrożonych w Polsce ze statusem ”R – rzadki”. | |
| uwagi | Jadalne są młode owocniki, ale jest ciężkostrawny.
W Stanach zjednoczonych znany jest jako: „old man of the woods”, co znaczy, „stary człowiek z lasu”.
Inne nazwy to: łuskogrzyb strzępiastotrzonowy, łuskogrzyb szyszkowaty, szyszkowiec szyszkowaty.
|
|
| piśmiennictwo |
Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej.Komentarze
Brak komentarzy.
